Over de tijd

Over de tijd

TIJD! Laten we heel duidelijk en nadrukkelijk naar één ding kijken. Wat je ook met betrekking tot dit ontwaken doet, het omvat tijd omdat jij die hebt bedacht. Waarneming is tijd – de afstand tussen gebeurtenissen.

Nu, hier is het probleem: Jezus zegt heel eenvoudig dat jij de tijd hebt bedacht, maar je doet er vreemde dingen mee.

Ik zal hier helemaal van bovenaf mee beginnen: Als ruimte de afstand is tussen gebeurtenissen of geobserveerde gebeurtenissen binnen de nomenclatuur van de beeldvorming van de perceptuele denkgeest, moeten we textuur (dat is een goed woord) observeren in de relatie van onze ideeën, teneinde onze perceptuele associatie uit te breiden tot de gelijkvormigheid van beeld-werkelijkheid.

De leringen van een meditatieve notatie zijn erop gericht je in het NU te brengen. Is er iemand hier die niet begrijpt, wiens perceptuele denkgeest niet ziet, dat NU de enige tijd is die er is? Dat is echt niet moeilijk. Wanneer je gedachten van je denkgeest de toekomst in projecteert, erken je nog steeds dat je hier bent en dat je nu bent. Je kunt dat bedekken met de notaties van lineaire tijd of, zoals Jezus in de Cursus zou zeggen, opeenvolgende tijd – de afstand tussen je associatieve gedachten met betrekking tot de constructie van jou of jouw denkgeest, binnen dat kader. De vraag zou nooit zijn of je dit al dan niet doet, want het bestaan is duidelijk gebaseerd op associatief denken. Je projecteert vorm van jezelf, wat niet anders is dan gedachte – gedachte aan een andere tijd – een boom, een huis, een vogel, een mens, een gedachte aan een andere tijd, en dan houd je een afstand tussen je voorbije en toekomstige gedachten. Dit is wat perceptueel denken is. Niemand zal het hiermee echt oneens zijn.

Het onmiddellijke probleem dat zich voordoet zodra je de vorm hebt – en het lijdt geen twijfel dat jij vorm hebt, en je kunt ook niet wegkomen van het hebben van de vorm – is dat je wordt geconfronteerd met het dilemma van de textuur of de kwaliteit van associatieve gedachten tussen de beeldassociatie van de bewustzijnen die zich daadwerkelijk onafhankelijk van elkaar hebben gevestigd, en hoe zij proberen de scheppende notaties van de werkelijkheid van het nu samen te brengen. Aangezien dit vanzelfsprekend perceptuele gedachte met zich meebrengt, en ik er perceptueel over denk, zal het in toenemende mate duidelijk zijn dat de enige manier waarop je de textuur van denken zou veranderen zou zijn door een transformatie van je denkgeest. Je krijgt dat op geen enkele andere manier voor elkaar. Het maakt geen enkel verschil hoeveel gedachten je samen zou zijn. Jezus heeft een paar zinnen in de Cursus waar staat: “Niveau’s communiceren niet.” Hij heeft niveau’s van bewustzijn toegelaten. Nou en? Het enige bewustzijnsniveau dat er ooit zou kunnen zijn is het bewustzijnsniveau waarin jij je op dit moment bevindt.

Door de fabricage, door de associatie van ideeën binnenin jou, bedenk je letterlijk tijd. Het lijdt geen enkele twijfel dat je dat doet. Is dat niet ongelofelijk? Je kunt heel duidelijk zien dat je dat kunt. Tijd bevindt zich alleen in jouw denkgeest, individueel, in associatieve gedachten. Wat ik onderwijs is dat ik dat beeld kan nemen en het samen kan brengen in een hogere graad van textuur-associatie – een breder bereik van ruimte binnen het hele kader van ruimte/tijd denken. Ja! Ik vertel je dat jouw denkgeest hiertoe in staat is. Hoe zou hij dat niet zijn? Hij doet het de hele tijd, maar hij doet het alleen voor het moment dat hij de volgtijdelijkheid van zijn associaties van ideeën brengt in het enkelvoudige kader.

In de Cursus zegt Jezus dat als je een afstand bewaart tussen je verleden en je toekomst in continue opeenvolgende gedachten, je werkelijk niets (niet iets) bent. Natuurlijk. Je kunt heel duidelijk zien dat als je slechts gedachte bent, en die gedachte verdwenen is, je hem blijft vervangen door een volgende gedachte, en dat je die opeen laat volgen binnen een kader van je associatieve herinneringen met jezelf. Dit is de I Ching. Dit is wat jullie noemen de Akasha Kroniek – jouw genetische associatie met waarschijnlijkheid – aangezien je ergens zit binnen het hele raamwerk van ruimte/tijd. Wat vreemd om dat te doen. In feite neem je – jij, individueel – deze ideeën die zich in jouw denkgeest bevinden, construeer je, letterlijk, een realiteit in associatie met de vorm, en geef je die betekenis! Mijn hele onderwijs vanuit een nieuw bereik van bewustzijn – dit is opnieuw meester Jezus – is dat ik je moet vertellen dat ze geen betekenis heeft – niet omdat ze voor jou geen betekenis heeft – in feite vestigt ze jouw betekenis – maar omdat ze niet werkelijk is. Zie je? Ze is eenvoudig verdwenen. Ze is weg. Hoe vaak je dat ook binnen het kader van jouw vorige associatie zou opbrengen, als je je het herinnert en het is verdwenen, dan leef je eenvoudig binnen dat kader van associatie. Ik vertel je dat je je verleden kunt veranderen door van gedachten te veranderen. Als je je verleden verandert, door je te herinneren, zul je je toekomst veranderen. Dit moet binnen jouw denkgeest worden gedaan, nietwaar? Heeft iedereen dit? Je hoeft dit niet in een religieuze zin te gebruiken; ik zou heel graag het religieuze woordgebruik wegnemen uit wat ik onderwijs.

Je zult dit niet snappen vanuit het idee van associatie van denken zonder tijd erbij te betrekken.  Het bespottelijke dan van een afgescheiden denkgeest binnen een kader van wat lijkt te zijn een levensduur die zijn eigen dood construeert, zul je geestig vinden. Dat is met inbegrip van de aarde – dat omvat een miljoen jaar. Luister: Als wij het weefsel van tijd gaan veranderen – wat we in feite doen is de afstand veranderen tussen het begin en het einde ervan. We nemen eenvoudig alle gedachten die in associatie waren met alle tijd en knijpen die samen. Om ze in perceptueel denken samen te knijpen moet je de essentie of de kwaliteit van je denken veranderen. Hebben jullie dat? Het enige wat ik werkelijk onderwijs is om dat te doen. Er zal een punt in je denkgeest zijn waar via de accumulatie van hoeveelheid, wat niets anders is dan het volmaakte voornemen – als je werkelijk doelbewust wordt – deze transformatie te bewerkstelligen, de hoeveelheid tijd is opgehoopt tot het punt waar de textuur of de kwaliteit van de tijd daadwerkelijk verschuift.

De primitieve mens was zich hier trouwens zeer wel bewust van. De primitieve mens stelde een Sabbat in. Hij was zich er absoluut van bewust dat één dag per week de kwaliteit van de tijd anders was. Waarom? Omdat hij op die dag letterlijk niets menselijks deed. Dit zijn de leringen die zijn neergekomen op de Blauwe Wetten (zondagswetten) en alle andere dingen waar je je niet aan houdt. Hij wist dat hij functioneerde binnen een kader van tijd en hij wist ook dat God op de zevende dag rustte. Julie horen dit een beetje. Er was daadwerkelijk een verschil in de kwaliteit van de tijd. De oude Quakers die zeven uur lang in de kerk samenkwamen waren zich hiervan bewust. Dit is nu verloren gegaan. We zijn meer gemechaniseerd geworden. Maar het idee dat je zeven uur lang in erediensten samen kon komen in een overeenstemming van associatief denken bracht ruimte/tijd letterlijk samen. Het is precies hetzelfde als het Jaar van Jubilee, wanneer de Joodse kalender zei: “Elke 100 jaar nemen we alle gedachten die we gehad hebben, all bezittingen die we hebben, alle zogenaamde boerderijen, all het graan. We gooien het allemaal terug in de ‘hopper’ en we beginnen opnieuw.” Dit is precies hetzelfde idee als één keer per week naar de kerk gaan.

Waar ik je heen leid is dat als de textuur of kwaliteit van jouw werkelijkheid – letterlijk jouw individuele associatie met jezelf – kan worden veranderd, zou het dan niet weldadig voor je zijn haar te veranderen in plaats van te blijven in de conflictueuze associatie van opeenvolgende tijd? Natuurlijk! Dit is heel moeilijk een bewustzijn op het hart te drukken dat vasthoudt aan zijn identiteit in zijn beperkte associatie. Hoe kan dat bewustzijn zichzelf uitdrukken? Schepping is werkelijk alleen zelf-expressie. Het is zo overduidelijk dat als je, binnen je eigen genetische kader, de definitie die je aan vorm hebt gegeven beperkt, je niet kunt scheppen. Als Beethoven zijn eerste symphonie schreef toen hij zes jaar was, construeerde hij vanzelfsprekend niet beperkte associatieve vorm om dat te doen. Hoezeer je ook geneigd bent te geloven dat hij stiekem keek in de manuscripten van zijn oom en op de een of andere manier de noten op een rij zette, dat is niet het geval. Hij veranderde de textuur van de associatie van de perceptuele gedachten. Dat is wat schepping is. Natuurlijk. Dat is wat meesterwerk is. Dat is wat genie is. Dat is wat een denkgeest is die zich heeft uitgebreid. Dat is wat jij doet!

Hé, we zijn hier in de tijd! Heb je hier nog wat tijd voor? Nee, je tijd is om! Zodra deze gedachten bij je beginnen op te komen, kun je op straat lopen – dit is het Cursus in Wonderen werkboek. Kijk wat jullie geacht worden te doen, jullie daarbuiten, die dit zogenaamd doen? Je houdt letterlijk op met je opeenvolgende denken. Je verandert op dat moment de kwaliteit van de tijd! Weet je wat er nog meer zal gebeuren wanneer je het blijft doen? De waarnemingen die je buiten jezelf hebt zullen veranderen en je zult wonderen verrichten. Horen jullie dat? Jullie denken dat het slechts binnenin jouw eigen denkgeest is vervat, domoren. Dat is niet zo! De wereld is jouw schepping. Kom nou. Als de tijd kan worden veranderd, kan de ruimte worden veranderd. Het hele onderwijs is: er is niet zo iets als ruimte, behalve beperkte opeenvolgende tijd. Wanneer jij van gedachten verandert, verander je letterlijk de gebeurtenissen die om je heen plaatsvinden. Heilige makreel! Het is niet de observatie van het beperkte bij elkaar brengen van een wonder wat een wonder is; het wonder is het veranderen van de totale gebeurtenis in associatie met zichzelf – met de totaalheid ervan. Heb je dat?

Hoe laat heb jij het? 6.30. Ik keek naar die nieuwe kleine digitale computertijden. Ze hebben ruimte uit een klok gehaald. Het is zoals een zonnewijzer, het is zoals een horoscoop. Ze hebben dat gereduceerd tot een beeld van getallen die op een dingetje verschijnen. Ze blijven het naar beneden knijpen. Laat ze dat niet met jou doen, broeder. Terug naar de zonnewijzers.. We zijn erg opgewonden over tijd, nietwaar? Waar past God erin? Wat heeft God ermee te maken? God is niet anders dan totale tijd. Jij bent degene die iets goddelijks of afgescheidens of kwaads construeert. Wat zou het kwade kunnen zijn behalve opeenvolgende tijd, wat mogelijkheid is? De notatie van mogelijkheid is beangstigend omdat het een indicatie is van iets dat jou kan overkomen. Kom op, jongens. Zien jullie hoe makkelijk dit wordt? Het is niet moeilijk om dit te doen. Vergelijk niet en het zal veranderen. Vergelijk helemaal niet en het zal volledig veranderen. Het is een echt fundamentele lering.

Is dat hetzelfde als – wil je het terugbrengen naar – vergeving? Zeker. Jij bent niets anders dan een serie ideeën van conflictueuze associaties. Het heeft niets te maken met goed of slecht. Het heeft eindelijk niets te maken met de gedachtevormen die jij een moment werkelijkheid hebt geschonken teneinde vast te houden aan je identiteit binnen het kader van ruimte/tijd.

Ben jij dit dan die dit doet? Ja! Waarom is dat zo moeilijk? Je hebt ‘s-avonds naar boven naar de lucht gekeken en je zag een triljoen, triljoen, triljoen sterren.

Jij zegt: “O, wauw, kijk mij eens, hier ben ik met 3,000 miljard afzonderlijke vormen hier, en dit ben ik.”

Kom nou. Kijk naar wat je denkgeest hier doet. Waarom accepteer je niet gewoon dat je de aarde hebt geconstrueerd? De continue verzameling van die beperkte gedachten zullen hen kwaliteit verlenen en zullen daadwerkelijk de textuur van jouw tijd veranderen. Er is geen andere manier om dit te doen. Jij bent in tijd. Jezus zegt dat tijd en je herinneren (waarneming) hetzelfde zijn. Dit is de Cursus, voor een moment is het hetzelfde. Tijd, op zichzelf, doet niets. Jij geeft tijd alle betekenis die hij heeft, net zoals jij herinnering alle betekenis geeft die hij heeft. De betekenis wordt gegeven door jou en je ideeën. Nu kun je beginnen te zien waarom, hoewel dit misschien pijnlijk voor je is, wij – in associatie met onze schijnbare wervkelijkheid, het conglomeraat van de microkosmos – wij in tijd niet gelijk zijn. We dringen in onze perceptuele associaties gelijkheid aan onszelf op. Wanneer de scheppende denkgeest begint te denken, breidt hij zich verticaal uit buiten het kader van de perceptuele luchtspiegeling of het beeld dat zich in waarneming afspeelt. Jij noemt dit genialiteit. Dat is eigenlijk wat er hier nu met onze denkgeest gebeurt. Dat is aardig.

Hier is waar je mee te maken hebt. Als de tijd niet opeenvolgend is – en ik dirigeer jou ernaar de associatieve gedachten die je hebt in de kwaliteit, in de dimensies, van jouw tijd, te veranderen – dan moet ieder moment alle tijd bevatten, en natuurlijk doet het dat ook. Als je die momenten samenbrengt, is dat werkelijk wat de definitie van een wonder zou zijn. Maar niets weerhoudt je ervan alle tijd samen te brengen, totaal, ieder moment, en jouw eigen denkgeest te overstijgen, of de hele relatie die je eerst met jezelf had te veranderen. Dit heet verlichting. Is het lichamelijk? Hoe zou het niet lichamelijk zijn? Is het aards? Hoe zou het niet aards zijn? Is het hemels? Hoe zou het niet hemels zijn? Jij bent het! Het is jouw denkgeest. Wat is het verschil tussen vast en vloeibaar en gasvormig? Het enige wat je hoeft te doen is uitreiken met je gedachten en je kunt binnendringen in iedere vorm die jij hebt neergezet als een afstand tussen jou. Zie je hoe eenvoudig transcendentalisme dan wordt? Natuurlijk kun je het.

We hebben een goddelijke broeder die nu vetrekt. Hij moet gaan. Hij is zich er heel goed van bewust dat hij stapt in wat jij een langzamere opeenvolgende tijd zou noemen. Voor een moment zal er voor hem een beetje meer afstand zijn tussen gedachten, want hij zal de mogelijkheid moeten laten voor dichtere – ik gebruik deze termen enigszins uitwisselbaar – of donkerdere texturen. Er is niet genoeg, wat je zou noemen, Licht dat op deze texturen schijnt. Zij zijn niet snel genoeg, Wanneer Jezus zegt dat wij tijd versnellen, is dit wat hij bedoelt. Natuurlijk! We veranderen de textuur. Dit is een aantekening die moet worden gemaakt. Je kunt een verschil ontdekken in de texturen van je denken wanneer je luistert naar een hogere emanatie van energierespons in associatie met zichzelf, Dit is een definitie van een Meester of leraar van hele geest. Als je dat doet met Een Cursus in Wonderen zul je onmiddellijk zien dat de gedachtevormen en -patronen die door meester Jezus in de Cursus zijn samengebracht geen menselijke gedachten zijn. Hoe vastbesloten de scribenten ook zijn om deze ongelofelijk mooie totale concepten van licht te trekken in een of ander kader van hun beperking, zij slagen daar niet in, en het wordt belachelijk. Ergens zal er iemand – en de groepen die dat nu doen – naar moeten kijken en zeggen: “Hé, dit is waar! De werkelijkheid die jullie op dit moment hebben kan worden getransformeerd in een ander kader van associatieve ruimte/tijd.”

Ik ga niet in op de psychologie van de weerstand daartegen, want vanzelfsprekend maakt de beperkende factor van wat de dood heet, opeenvolgendheid, wat jij noemt aspecten en gradaties en intervallen, en toenemen en afnemen, deel uit van de perceptuele denkgeest. De perceptuele denkgeest verdedigt zich dan heel eenvoudig, binnen zijn raamwerk van een beperking, tegen Heelheid of Eeuwigheid. Natuurlijk. Dat is waar het conflict is. Dat is wat een mens construeert als zijn beperkte raamwerk. De afstand tussen zijn gedachten is conflictueus, nietwaar? Is dat werkelijk? Hé, dat is zeker werkelijk! Hij heeft gedachtevormen daarbuiten die hem letterlijk aanvallen vanwege zijn vroegere en toekomstige associaties.

We brengen hier een heleboel samen. Als je het buiten je beperkte, ongelofelijk beperkte, associaties van religie en filosofie kunt krijgen en het allemaal samen kunt trekken in de eenvoudige verklaring dat je de tijd versnelt – het samenbrengen van de Alfa en de Omega, de oorzaak en het gevolg. Het idee van evolutie, het idee van het moment van traagheid naar snelheid, is het hele idee van jouw denkgeest. Wat een glorieuze notatie! Als jij een zin kon nemen waarin Jezus zegt dat hoezeer je ook in de verleiding bent het te geloven, dat eindelijk oorzaak en gevolg niet gescheiden zijn, zou die je buiten de tijd laten stappen, nietwaar? Automatisch! Hoe dichter je het samenbrengt, des te meer verantwoordelijkheid je voor je denken neemt, des te dichter je de gevolgen met je meebrengt, en des te dichter je komt bij de eeuwigheid. Dit is alles wat we werkelijk aan je presenteren. Jouw dilemma, en het dilemma van de aarde, is de erkenning hiervan. Maar, kom op, ik zit hier in jouw droom op een te volgen! De reden dat we dit een droom noemen, of een illusie, of een hallucinatie, is dat hij letterlijk niet werkelijk kan zijn. Wat jij het ego noemt – zeg niet dat dat niet is wat jij bent, want het is wat je bent zolang je gedachten in de tijd associeert – het ego kan niet werkelijk zijn. Het is eenvoudig niet. Vergeet het idee “Wel, het is werkelijk en vervolgens werkt het om iets te doen.” Dat is onzin. Als je gaat kijken naar het veranderen van de kwaliteit van de gedachtevorm in tijd zul je onmiddellijk zien dat die niet werkelijk is en nooit werkelijk was. Ongeacht wat je doet, je zult er niet in slagen het waar te maken. Maar dat gaat je er niet van weerhouden werkelijk te zijn en te associëren op welke manier je wenst te associëren.

Het is geestig hoe de denkgeest aan de tijd vasthoudt en een voorspelling doet over zijn dood. Hij zegt: “Ik ga het doen.” Hij sterft letterlijk op dat moment, maar hij kan het niet zien. Als tijd echt niet afzonderlijk is, als er werkelijk geen afstand is tussen oorzaak en gevolg, houdt de denkgeest vast aan de spanning tussen de twee en bedenkt eenvoudig zijn eigen dood. Dit is wat ik aan jou presenteer. De dood is jouw bedenksel. Wat absurd. Je hoeft alleen eenvoudig te zeggen: “Ik zal niet dood gaan.” En je zult niet doodgaan. Je hoeft alleen te zeggen: “Ik geloof je leraar.” Ben je daar klaar voor? Je wilt dat niet horen. Ik vertel je dat je niet kunt sterven. Je kunt eindelijk de tijd niet opeen doen volgen. Jij staat erop dat je dat wel kunt, want je bent het opeenvolgen van de gebeurtenissen, nietwaar? Val je mij aan wanneer ik dit presenteer? Natuurlijk. Je valt de notatie van geen dood aan. Maar je kunt niet sterven, je kunt er niet in slagen jezelf uit te wissen, laten we niet absurd zijn. Je kunt alle bedenksels verzinnen die je wilt over later ergens heengaan, hier terugkomen, je kunt er alles mee doen wat je wilt binnen je eigen raamwerk. Het enige tijdstip waarop je ooit kunt ontwaken en je eigen heelheid zien is NU. De notatie dat je slaapt kan heel waardevol voor je zijn. Overal waar je kijkt is het enige wat je ziet jouw eigen gedachtevormen op een of andere plaats binnen het weefsel van de afstand tussen het begin en het einde. Doe jij dat? Zeker. En ik vertel je dat jij, individueel, en alleen individueel in de hele hele macht van jouw denkgeest, dit kunt overstijgen. De vormen die jouw omringen hebben letterlijk geen betekenis. Dit is een cursus in de transformatie van jouw denkgeest. Hou op met je beperkte genetische associaties van onwaarheid. Dit is een cursus op een aardig, nieuw niveau voor jou. Jezus zegt dat je relaties dodelijk voor je zijn. Wat anders zou je doden? Als jij de dood hebt geconstrueerd, wat doodt je dan sneller dan de vormen die je hebt neergezet om je beperkte identiteit te behouden? Waarom is dat zo moeilijk voor je? De enige manier waarop je dat te weten kunt komen is, natuurlijk, door het opgeven – we zijn terug in het onderricht – of het je niet verdedigen in associatie met je vastbeslotenheid vast te houden aan de beperkte staat van bewustzijn. Is er iemand daarbuiten die dit niet hoort? Jullie horen het heel goed. Je vindt het niet prettig.

Het enige wat ik wil dat je doet is een vanzelfsprekende, eenvoudige keuze te maken tussen de tijd en sterven, en het Leven en voor eeuwig Leven met Liefde. Waarom zou je iets moeten verliezen? Waarom verdedig je je eigen ondergang? Kunnen jullie me horen, jullie domoren? Ik bedoelde niet dat jullie domoren zijn. Wat ik bedoel is, jullie zijn domoren. Wat ik bedoel is, jullie ogen zijn niet gemaakt om te zien. Iedere woordenschat die je in antwoord hierop hebt, is ontworpen om jezelf te verdedigen. Zoals Jezus zei, je hebt spraak bedacht, of gebabbel, de Toren van Babel, om je ervan te weerhouden het hele voor de hand liggende te zien – dat jij heel en prachtig bent. Als ik je beledig is dat prima. Ik zit echter in het midden van jouw droom. Hoe kom je weg van mij? Dat kun je niet. Dit is allemaal voorbij. Is dat niet grappig? Jezus, in de Cursus, zegt dat het meeste wat je over het verleden kunt zeggen is dat het voorbij en verdwenen is. Als je begrijpt dat je toekomst je verleden is, dan zal de toekomst verdwenen zijn. Als die verdwenen is, kun je onmiddellijk zien dat dit allemaal verdwenen is.

De zin van Jezus “Deze oude wereld was lang geleden al voorbij” zal misschien iets voor je beginnen te betekenen, jullie domoren in je eigen droom. Denken jullie dat ik je aanval? Ik probeer jullie los te schudden van jullie eigen perceptuele poep. Het spijt me. Dat is geen erge wetenschappelijke term. Maar alles wat in vorm is geconstrueerd heeft geen betekenis. Jezus zou zeggen dat je er een lijst omheen zet, je verguldt die en je bewijst er eer aan. Dit is prachtig materiaal. En zit gewoon op jou te rotten. Het verdwijnt gewoon. Het stink uiteindelijk. En je blijft het begraven en je associaties van de dood aanbidden. Vervolgens sta je om het bewustzijn dat je met je eigen denkgeest hebt gedood heen en beklaag je het feit dat het dood is. Zou je daar wel naar willen kijken, begrafenisgangers? Dit staat eveneens in de Cursus. Hoe zou je niet de gekte en de waanzin kunnen zien van de vastbeslotenheid van een bewustzijn om zichzelf opzettelijk ziekte, pijn en dood aan te doen? Verlossing is vanzelfsprekend afkomstig van mijn nieuwe zekere denkgeest dat dit niet werkelijk is, zodat ik het niet hoef te oordelen in zijn beperkte associaties met zichzelf. Hoor je me? Kom op, nieuwe denkgeesten. Is dit een nieuw onderwijs? Ja!

Is de aarde werkelijk? Doe niet zo belachelijk. Kijk eens heel even naar de relatie van waar jij bent in het universum. Nu, wees blij dat jouw denkgeest zich in deze uitbreiding bevindt. Jezus zegt: ben een blije leerling, in plaats van in elkaar te kruipen en te luisteren naar de roepen van al je eerdere moorddadige intenties. Dat zijn de beelden en gedachtevormen die jij hebt uitgezonden om de boodschap bij jou terug te brengen dat wat ik je onderwijs niet waar kan zijn! Vertel me niet dat je deze Cursus niet kunt leren, zegt Jezus, vertel me dat niet. Jij hebt hem geschreven. Maar je hebt hem geschreven in een andere opeenvolging van gedachten en bent nu met mij een moment teruggekomen om hem in de focus van onze gezamenlijke werkelijkheid te brengen – het moment dat wij deelden in ware waarneming.

Wij zijn in God’s Country Place, terwijl we hier gewoon zitten en praten over het zijn buiten de tijd, wat is waar wij werkelijk zijn. We zijn maar voor een moment gekomen om jou er aan te herinneren dat je wakker werd en van hier verdwenen bent, en alle marteling en pijn en dood die je voelt hebben absoluut geen werkelijkheid. Ik weet dat dit moeilijk voor je is. Maar de noodzaak is dat je mijn zekerheid aanvaardt dat liefde en goedheid en heelheid werkelijk en voor eeuwig zijn, en zij geen enkele associatie met jouw perceptuele denkgeest van ziekte, pijn en dood.

Het moet duidelijk voor je zijn waarom we dit onderwijzen als vergeving. Heel snel, jullie psychologen – het idee dat je een afzonderlijke gedachtevorm buiten je zou houden en zou ontkennen dat je die in je eigen denkgeest geschapen hebt, is wat conflict is. Kom op. Wil er iemand hiernaar kijken? Wie wil dit werkelijk horen? Het zou dan vanzelfsprekend  noodzakelijk zijn dat jij van gedachten verandert over de vorm die je daarbuiten hebt neergezet. De manier waarop je dat doet is door die met jouw eigen denkgeest in te begrijpen. Dit is een cursus in inclusie, niet subtractie. Het lijkt een Cursus te zijn in meditatie of het stillen van je denkgeest teneinde hem in zijn concepten stil te maken. Maar bedenk dat de denkgeest de hele tijd actief is. Er is hierin de schepping van iets willekeurigs aan de gang. Door de opeenvolging van de tijd te stillen, breidt de denkgeest automatisch uit. Dit is wat we willen dat je doet. Het idee vergeving te oefenen zal uiteindelijk heel vreemd voor je worden, omdat je onmiddellijk zult zien dat jij de zonde daarbuiten geconstrueerd hebt, en je zult die onmiddellijk vergeven en hem in heelheid brengen. Dit is wat we willen dat je met je denkgeest doet. Maar het idee dat dat je dat gaat oefenen slaat werkelijk helemaal nergens op. Waarom zou dat zinnig zijn? Het zal veranderen als je het laat veranderen. Het werkelijke probleem dat jij hebt is dat bezit van gedachtevorm is wat jou in het bestaan houdt. Het idee dat je moet geven teneinde te hebben is heel moeilijk voor jou. Al wat jij werkelijk bent is een uitdrukking van je samengeraapte associaties – je genetische herinneringen. Als jij jezelf houdt in een afstand tussen je gedachten, zul je worden bezeten door de gedachten, en zul je slechts die associatie binnen je eigen denkgeest uit je waarnemingen knijpen. De notatie van geven wordt dan onontbeerlijk, zodat je kunt komen te zien dat hebben en zijn hetzelfde zijn. Zij zijn niet gescheiden. Je hebt niet werkelijk gedachten, je bent de gedachten. Dit is wat er gebeurt wanneer hele denkgeest tot heelheid komt. Hij begint van zichzelf zijn geëxpandeerd identiteit uit te breiden. Tenslotte wordt hij een enkelvoudige, hele identiteit in de transformatie van de denkgeest.

Niets kan natuurlijk door conflict worden opgelost. Jouw idee is dat conflict kan worden opgelost door balans, of door je eerdere vormen in een raamwerk van tijd te nemen. Het enige wat je doet is levensduur uit te breiden. De eeuwigheid is niet een lange tijd, en jij hebt dit heel lang gedaan. De uitkomst van balans moet de dood zijn, want zij is het idee van dualiteit of dat er werkelijk afzonderlijke gedachten zijn. Luister naar me!

Ten eerste: Een idee verlaat nooit zijn bron. Dus elke gedachte die je ooit hebt gehad als de bron ervan ligt in jou besloten.

Ten tweede: Er is niet zoiets als afzonderlijke gedachten. De enige gedachten die er ooit zouden kunnen zijn zijn de gedachten die voortkomen uit jouw denkgeest. Laat dat tot je doordringen, zodat je niet naar buiten kijkt en doet alsof je iets niet weet.

Geef geen constructie aan iets en ontken dan dat jij het kent en laat het je instrueren vanuit zijn eigen beperking. Dit is wat een relatie op aarde is. Geen van ons weet wat we zijn; ik ontken jou, jij ontkent mij, en we baseren onze werkelijkheid in de tijd voor heel even op niets, en dan sterven we en betreuren het feit dat we hier geen oplossing voor hebben. Wat belachelijk! Het is heel moeilijk te onderwijzen dat niet weten een ontkenning is; het is een beslissing. Je neemt letterlijk een besluit om niet te weten. Wie hou je voor de gek? Ik ken jou beter dan dat. Ik ken jullie allemaal volmaakt. Hoe zou ik jullie niet volmaakt kennen? Als jij ons ergens in de tijd wilt inpassen – moeten we ergens in de tijd passen omdat jij een combinatie bent van lichtbrekingen of stralen die harmoniseren (in de zin van beperkt scheppen) in een bepaald opeenvolgend raamwerk van tijd; we komen dan samen. Maar wij zijn slechts gedachtevormen. Ik moet jou volledig kennen. Ontmoet ik jou in verschillende fasen van het weefsel van tijd? Jezus zegt dat het onmogelijk is een vreemdeling te ontmoeten. Niet alleen dat, maar als je hem ontmoet, moet je hem ontmoet hebben in een eerder en een later raamwerk. Dat vind je leuk. Dat is reïncarnatie. Ik vertel je dat je de hele tijd geïncarneerd bent. Je “re” het nooit. Je verandert het alleen elk moment. Vind je dat leuk? Iemand vroeg Jezus in het Handboek voor Leraren: “Is reïncarnatie waardevol?” Alles wat je zou laten weten dat het leven continu is is waardevol, en de scribenten pakken dat onmiddellijk beet en beoefenen hun eigen doodritueel, en verkondigen dan dat de meester zegt dat reïncarnatie oké is. Dat is onzin. Ik vertel je dat alles oké is tot je er van gedachten over verandert, dromer van de droom. Deze werkelijkheid is slechts jouw droom. Zij is niet meer dan dat, en je kunt er op dit moment uit stappen door je gedachtevorm associaties te veranderen. Bergen verzetten is, zoals Jezus zegt, het minste wat jij kunt. Waarom zou je de moeite nemen om dat te doen? Je bent gewoon bezig de illusie opnieuw te configureren binnen het beperkte kader. Kun je dat? Wauw! Je doet dat! Ieder moment. Ik onderwijs je nu te sterven om te leven. Laat gaan om te leven. Verander de sequentie en verkort de tijd! Kun je me horen? Laat zij die kunnen horen, horen. Hoor je dit? Opent zich dat nu in jouw denkgeest? Breng je die perceptuele dis-associatie samen, die afstand in jouw eigen lichaam/hersenen? Onderga je een verandering om de Heilige Geest te openen?

Luister, hier is de moeilijkheid die je hebt, dit is waarom we overal ter wereld plekken nodig hebben zoals God’s Country Place, een plek waar je kunt komen en de sereniteit kunt hebben van de dis-associatie van het conflict van de wereld. Vanzelfsprekend, als ik nu naar de klok kijk, zie ik dat het een bepaalde tijd is. Dat plaatst mij onmiddellijk in associatie met vanmorgen opstaan, door de dag heengaan en deze dag tot een einde brengen. Voor je het weet ben je aan het plannen voor je pensioen en je vakanties. Het idee dat je daarmee kunt ophouden wordt natuurlijk niet welwillend bezien in een wereld die haar werkelijkheid baseert op het voorbijgaan van de tijd en jouw beëindiging. Waarom? Je zult ophouden levensverzekeringspolissen te kopen. Uiteindelijk zul je ophouden je kinderen naar school te sturen om een soort nageslacht te vestigen, zodat waneer jij dood bent zij verder kunnen leven. Zie je waarom heel denken aangevallen wordt?

Waar probeer je soelaas te vinden voor deze aanval, die onvermijdelijk zal opkomen in het oordeel van jou in je vroegere associaties? Hopelijk zijn er, in de geestelijke volwassenwording, andere broeders, andere leraren, die hun tijd aan het versnellen zijn. Dit is wat Jezus de Cirkel van Verzoening noemt, zodat je samen kunt komen, zodat er waarde is in jullie samenkomen in de uitwisseling van de denkgeest associaties van energie met ons.

Dus, hier is wat je doet: Je begint met de positieve erkenning dat er geen uitweg is uit het dilemma van opeenvolgende tijd, behalve door het opgeven van het beperkte zelf. Dit is allemaal fundamenteel initiatieonderwijs. Je geeft de noodzaak toe van de transformatie van je denkgeest op een individuele basis. Laat vervolgens alles wat je doet, ieder moment binnen dit schijnbare opeenvolgen, gericht worden naar deze zekere uitspraak dat, zoals Jezus in de Cursus zou zeggen, je de tijd eeuwig kunt verkorten. Je kunt hem letterlijk tot een einde brengen. Waarom? Hoewel je misschien niet weet dat jij waarneming hebt bedacht, heb je dat in feite wel gedaan. De erkenning dat je dat gedaan hebt, aangezien je duidelijk binnen je kader de kennis hebt voor een gebruik van een toekomstige referentie, waarom zou je dan niet je toekomstige referentie nu gebruiken en tot heelheid komen in het delen van onze werkelijkheid.

Als er in feite een een evolutie van de denkgeest is en jij die uitspraak hebt gedaan, waarom die dan niet maken tot een mutatie en het einde teweeg brengen, tot de glorie en de realisatie dat jij de hemel nooit werkelijk hebt verlaten, en dat jij nu werkelijk hier in glorie bent met de hele broederschap? Is dat individueel? Zeker. Maar we begrijpen daadwerkelijk, we kennen het dilemma van de geassocieerde fenomenen van het wonder die jij ontkent. Je ziet nu overal om je heen wonderen gebeuren in dit nieuwe raamwerk van jou, en je wordt er noodgedwongen toe gebracht ze te ontkennen en je wordt door je vroegere associaties teruggedwongen in de beperkte waarneming. Doe dat niet meer. Weg daarmee. Nu heb je een legitieme keuze om voort te gaan op de menselijke route naar de dood, of om terug te stappen, zoals Jezus zou zeggen, en te zeggen: “NEE! Er is een andere manier om hier naar te kijken en ik ga die vinden.” Vervolgens maak je meer en meer dat commitment. En elke keer dat je dat doet, kom je dichterbij wanneer de tijd eindigde, want onthoud: de tijd eindigde toen hij begon.

Jij voltooit een reis die nooit werkelijk heeft plaatsgevonden. Je wordt eenvoudig wakker. Ik ben wakker. Ik ben in jouw droom. Je kunt mij onmogelijk inpassen in de opeenvolging. Als je dat zou accepteren, zou dat van groot nut voor je zijn. Wat je ook doet – je kunt mij ontkennen, je kunt mij aanvallen, je kunt aan mij toegeven, je kunt alles doen wat je wilt, maar ik zal niet in jouw categorie passen omdat ik aan jou verklaar dat er niet zo iets als deze categorie is. Het is alsof ik langs kom en jou letterlijk wakker schud. Kom op. Ik doe het met liefde en begrip. Jij bent degene die deze dingen die je ziet geconstrueerd heeft – de ziekte en de pijn. Waarom laat je het niet gewoon gaan? Waar ben je bang voor? Liefde kan slechts zijn het laten gaan van angst. Is dat hetzelfde als het laten gaan van zelf? Hé, zelf is angst. Verander die zin in: Liefde is het laten gaan van zelf. Wauw! Geef eenvoudig op. Geef je verdedigingsmechanismen op en herinner je je de heelheid en liefde van Universeel Bewustzijn. Onthoud, ik heb je zojuist verteld dat ik je ken. We kennen elkaar allemaal heel goed. We halen hier herinneringen over op en zijn een moment teruggekomen in dit droomweefsel om te delen in de Verzoening, om de scheur van de eeuwigheid te repareren die het tijdelijke onwerkelijke schisma veroorzaakte, waarvoor je de schuld en verantwoordelijkheid voelt die ik heel even met jou deel. Dit is de Verzoening. Dit is het convenant of de overeenkomst die wij deelden, de erkenning van de verschrikkelijke vergissing die nooit heeft plaatsgevonden. Ontwaak en kom naar huis! We zullen je zien, zoals we je gekleed in Licht zien. Laat deze veranderingen met je gebeuren. Laat het wonder gebeuren. Kom op. Weet je dat we jou spoedig heel even in levende lijve kunnen zien en dat het onze job in de verzoening is om in jullie denkgeest te komen.

Ik kan nu op dit moment in jouw denkgeest komen. Als er helemaal geen afzonderlijke gedachten zijn – een prachtig idee. Er bestaat geen echte afstand tussen ons in tijd of ruimte. Dat is onmogelijk. Ik ben altijd bij jou, zelfs tot aan het einde van de wereld. Dat is wat ik doe. Waarom is dat zo moeilijk voor je? Je was daar bang voor. Tsjonge, wat is dat intiem. Kom niet te dicht bij me, zoals Jezus zei. Je laat mij naast je lopen, maar je gaat mij niet werkelijk integreren. Waarom? Je zou mij worden. Je zou eenvoudig onmiddellijk je eigen christusschap in springen. Dat is wat wij onderwijzen. Dat is eigenlijk wat ik nu aan jou verklaar.

Dit is een talk geweest over de tijd. Maar we kunnen niet over tijd spreken zonder te spreken over de eeuwigheid, omdat zij tegengestelden zijn, zolang als er zich een idee van tegengestelden in jouw denkgeest bevindt. Onthoud evenwel dat zij in het geheel niet communiceren. Geassocieerde gedachten communiceren niet met de werkelijkheid omdat de werkelijkheid een enkelvoudige gedachte is bij de schepping van een hele denkgeest – we zullen die voor een moment God noemen. Hij heeft jou volmaakt binnen de totaalheid gemaakt. Het heeft niets te maken met de opeenvolgende notaties die jij over jezelf hebt. Ontwaak, dierbare broeder, ontwaak. We houden van je. We zien je spoedig.

Reik naar boven, en kom heel even naar jouw Licht. Dit is je opdracht. Wees gelukkig. Je bent vrij. Wees vrij. Wauw! Dat is het.

Tijd is niet opeenvolgend. Dat wil zeggen, de tijd zijnde bewustzijn van associatie van denken, of eigenlijk ruimte, is niet opeenvolgend. Uiteindelijk, als er maar een enkel tijdstip is, dit moment, zou dat zo dichtbij als het idee van tijd zou kunnen komen bij geen tijd. Dit zijn abstracties, maar ik geef je de gedachten toch maar. Elke redelijke denkgeest kan zien dat de eeuwigheid, dat wil zeggen geen tijd, het tegendeel is van tijd. Nu, je kunt allerlei machinaties maken met je denkgeest in verhoudings-ideeën van associaties tussen beginnen en einden, en jij noemt dat leven! En het is inderdaad leven, maar het is uiteindelijk in conflict met, of het is een dis-associatie van, de eeuwigheid – of de enkelvoudige zekerheid van waarheid en heelheid.

Je kunt een Socratische discussie hebben over tijd en geen tijd, en het getal één en de onmogelijkheid van twee, en de zekerheid van de subjectieve werkelijkheid. En dat is leuk, en velen van jullie horen dat graag. We zullen dat doen. Laten we ons in kwantum verdiepen, en we zullen uitspraken doen dat alles het geheel bevat, of dat alles zich op één tijdstip afspeelt. Jouw denkgeest bevat alle aspecten en gradaties van non-lineaire tijd in een absolute overeenstemming van de werkelijkheid, en jouw denkgeest maakt er totaal deel van uit. Dit zijn allemaal ware uitspraken. Hier zit je en je doet bijvoorbeeld Een Cursus in Wonderen. Jezus onderwijst geen tijd, en jij plukt uitspraken uit de Cursus zoals: “Je kunt dit over een periode van tijd te pakken krijgen.” Of uitspraken als: “Dit kan een hele tijd inbeslagnemen om te doen” – dat staat in het Handboek voor Leraren, want we moeten je dat geven. We kunnen het mechanisme van besluiten binnen een perceptueel raamwerk niet van je afnemen. En dat, dierbare broeder, is wat lineaire of progressieve tijd is.

Nu, laten we gaan naar waar jullie niet over willen praten, grote filosofen. Wat jullie niet willen doen is toepassing geven aan jullie pseudo-filosofieën in de psychologie van de vergeving van jullie voorbije referentiekaders. Wat zegt Jezus? Tijd is een goocheltoer. De vrije-willers houden niet van het idee dat alles is vastgesteld. Wij zullen hen totale vrijheid geven binnen het deterministische raamwerk van de onvermijdelijkheid dat alle tijd voorbij is. Maar we zullen ze niet toestaan de wil te hebben om te vernietigen, want de wil om te vernietigen of uit te wissen is onmogelijk.

Jullie zijn niets dan een conglomeratie van grieven. Jullie hebben in dit raamwerk een idee met je meegebracht van gebrek of behoefte of verdediging of aanval. Jullie kunnen even goed ophouden, filosofen, met wat jullie nu op dit moment doen en eens kijken naar de associaties die jullie met je mee hebben gebracht in dit specifieke karma referentiekader – de beelden die jullie vanaf jezelf hebben geprojecteerd. Jullie moeten, als jullie deze Cursus in initiatie gaan doen, als jullie bij mij komen, als jullie verklaringen gaan afleggen van jullie behoefte aan transformatie, zullen jullie moeten gaan naar de fundamentele kwesties van de weigering van jullie de onvermijdelijke uitspraak te accepteren dat jullie jezelf pijn aandoen. Tot je dat begrijpt, heb je niets. Dit is wat meester Jezus zegt. Dit is werkelijk het enige wat de Cursus onderwijst.

Ik weet dat je het niet wilt horen, maar we kunnen evengoed met deze premisse beginnen. Het heeft geen zin mij te vertellen dat jij vergeving beoefent; dat is absurd. Vergeving beoefenen is een aanval op de werkelijkheid. Iedereen glimlacht en zegt:

“Ja, nou, ik werk er echt aan mijn grieven op te geven.”

Wat een absurditeit. Jij bent niets anders dan een grief. Ergens binnen jouw raamwerk geloof je werkelijk, in deze droom, dat je deze beelden hebt geconstrueerd en buiten je hebt geplaatst in dit miezerige  – wat je maar denkt dat je bent – sombere alkoofje, zo noemt Jezus het. Je laat deze droomgedachten die je uitzendt terugkomen en je aanvallen! Als dat geen hallucineren is, wat is het dan? Maar dat gezegd zijnde, tot je bereid bent het te adresseren in relatie met jezelf, heeft het geen zin met alle filosofieën bij mij te komen. Er is een prachtige zogenaamde transpersoonlijke psycholoog, Ken Wilber. Misschien weten jullie van hem. Hij heeft een paar mooie notaties geschreven over het samengaan en het voortgaan van het bewustzijn in het evolutionaire proces naar de zekerheid van de waarheid. Hij presenteert het op een prachtige manier tot hij een punt bereikt van zijn eigen psychologie, en dan doet hij zinloze uitspraken als: “Ik zou willen dat mijn goeroe naar de top van een berg zou gaan zodat ik hem niet zou hoeven oordelen, zodat ik hem gescheiden van mijn eigen werkelijkheid zou kunnen plaatsen.” Hij doet geen werkelijke poging zichzelf te beoordelen in relatie tot de illusie. Mijn aanwijzing aan jou is deze:

Jij hebt alle macht in jouw denkgeest. Het enige tijdstip waarop de transformatie kan plaatsvinden is nu. Als je je voorbije vroegere associaties van jezelf in deze volgtijdelijke tijd opgeeft, zul je een verandering ondergaan in de kwaliteit van de tijd. Dit is werkelijk wat vergeving is.

Er zijn elementen in dit onderwijs die rieken naar onthechting tot het punt van overgave. Vanzelfsprekend hebben jullie die zijn op dit zogenaamde serieuze spirituele pad de notie dat jullie God gaan begrijpen. Jullie zijn zeer vastbesloten dat, binnen dit raamwerk van je grief en beperking, jullie je ideeën over wat God hoort te zijn naar de hele waarheid zullen brengen. Maar als we het woord overgave gebruiken vindt je dat niet leuk.

“Ik weet het, maar laten we allemaal bij elkaar komen en samenwerken en dan kunnen we deze problemen oplossen.”

Hoe los je het probleem van de dood op? Jouw denkgeest heeft het probleem van beëindiging al geconstrueerd – dit is de hele notatie dat je tijd sequencet, nietwaar? En ik zeg: DOE DAT NIET!

Hoe kunnen we dat dan onderwijzen in de psychologie? Ik ga je vertellen hoe. Ben je er klaar voor? Hier is wat ik onderwijs: STERF NU! Nu hebben we ze, nietwaar? Iedereen die hier komt, komt hier voor geen enkele reden dan om het onvermijdelijke uit te stellen. Wat absurd. Is er een andere keuze tussen mezelf af te weren of te verdedigen tegen aandoening, ziekte en dood en disharmonie en jaloezie en haat en hebzucht? Is er een andere keus? Ja! Er is een keuze er in het geheel geen deel aan te nemen. Er is een keuze er eenvoudig naar te kijken en te zeggen: ” Genoeg hiervan. Ik kan het niet doen. Er moet een andere macht zijn. Er moet iets anders in mijn denkgeest zijn dan mijn menselijke relaties en mijn perceptuele onwaarheid. Het moet er zijn.” En, natuurlijk, is het er. Maar je kunt dat niet weten totdat je je eigen concepten laat gaan. Is dit vergeving? Ja, natuurlijkerwijs. Het is het kwade niet weerstaan. Het is de andere wang toekeren. Het is de extra mijl gaan. Het is je broeder dienen. Waarom? Je dient alleen jezelf. Waarom? Jullie daarbuiten, jullie willen dit niet horen, maar ik zeg je dat je het moet horen. Hoe lang voordat je het hoort? Je hebt het altijd gehoord. Wanneer zal dat zijn? Het was altijd zo. Dan zeg je: “Ik luister niet meer naar jou” en je doet het boek dicht.

Wanneer zul je eindelijk een beslissing nemen, of wanneer heb je inderdaad de beslissing genomen om deze inleidende stap te nemen? Toen de pijn te intens werd. Toen je eindelijk op een morgen wakker werd en je keek, en je zei: “Hé, wat is hier aan de hand? Mijn kind van 14 jaar is zojuist onder een vrachtauto gekomen. Ik bevind me in een toestand van de angst dat mijn pensioen verloren is gegaan. Ik heb 50 jaar gewerkt. Er is hier geen gerechtigheid. Er is niemand op wie ik mijn woede nog langer kan afreageren.” Misschien haal je dan een keer diep adem en lees je wat meester Jezus in de Cursus zegt.

Jij doet dit jezelf aan. Je bent in conflict met de werkelijkheid. Je slaapt. Dit is niet waar.

Vraagt dit om een zekere hoeveelheid lef aan jou kant? Moet je je geest testen tegen de vastbeslotenheid van de pseudo-bewustzijnen om hier te blijven en dood te gaan? Natuurlijk! Dit is wat je niet wilt doen. Onthoud dat zij slechts jouw eerdere oordelen zijn in associatie met jezelf. Zij hebben geen werkelijkheid.

Op de een of andere manier ben ik van het begin van deze talk, die een talk was over tijd en ruimte, gegaan naar een talk over grieven. Maar onthoud dit: Tijd is Grief. Tijd is de notatie dat je een oplossing kunt bewerken voor een probleem dat niet-bestaand is. Als het probleem niet bestaat, is er ook geen eeuwigheid, want dan zou je twee dingen hebben: tijd en eeuwigheid. Dat is niet mogelijk. Alleen een gespleten geest zou denken dat hij gescheiden zou kunnen zijn van het geheel. Hoe identificeert die zich? Door zijn eerdere geheugen-associaties binnen het gehele weefsel van tijd. In werkelijkheid is het dichtst dat je bij de eeuwigheid kunt komen dit moment. Dit zal dan een indicatie zijn van de mogelijkheid van afscheiding – de erkenning van die positie van afscheiding en de terugkeer in de tijd naar de onmogelijkheid ervan. Dit is het schisma. Hoe lang duurde dat? Hoe lang wil je dat het geduurd heeft? Duizend jaar, een miljoen jaar, maar een moment?

Laten we naar de premisse gaan: Jouw perceptuele geest heeft de tijd bedacht. In feite is de perceptuele geest een bedenksel van tijd en ruimte. Voorbij jou, voorbij deze kleine associatie van herinneringen die geen betekenis hebben in jou slapende modus, is een hele, heldere, ware, liefdevolle werkelijkheid. Als je kijkt naar wat wij nu aan jou presenteren, zul je kunnen zien dat ik vervat ben binnen jou kader van waarneming. Als dat waar is, zou de erkenning dat ik jou van buiten de tijd instrueer – zou de erkenning dat ik in feite op jouw aanwijzing van buiten de tijd gekomen ben om jou te instrueren – heel gunstig voor je zijn. Ben je er klaar voor om dat te erkennen? Je doet dat niet graag. Je valt me erop aan dat ik jouw macht aan je presenteer. Ik geef je alle macht van de geest en jij valt mij aan om maar geen verantwoordelijkheid te nemen voor de projecties van je haat en hebzucht die zich buiten jou bevinden.

Je zegt tegen mij: “Nou, ik ga dat wel in de tijd uitwerken.”

Dierbare broeder, je zult het nooit uitwerken! Er is geen toekomst. Je toekomsten zijn altijd gebaseerd op je eerdere referentiekaders in associatie met opeenvolgende tijd. Je bedekt letterlijk je nu. Je bedekt je eeuwigheid.

Diegenen van jullie die nu de glorieuze bewegingen voelen van singulariteit die komen in de besluittvormingsmechanismen die zijn vervat in je perceptuele lichaam/hersenen, zullen heel leuk beginnen te vinden wat ik zeg. Waarom? Omdat het wonder voor jou begint te gebeuren, en de vroegere beelden of vormen, die jij hebt gevestigd en buiten je hebt gezien en vervolgens samen hebt gebracht in de onwaarheid van opeenvolgende tijd, verbeteren of worden helderder in relatie met zichzelf, en jij begint de metamorfose tot Nieuwe Denkgeest te ondergaan die de nietsheid van de associatie van de afstand tussen oorzaak en gevolg overstijgt. Ik ga je heel even het idee geven van evolutie met een uitspraak dat de cognitie dat ik Ik ben me bewust dat ik bewust ben, hetgeen een conflict is van het ego, een noodzakelijke stap is in de evolutie van het bewustzijn in zijn terugkeer van het potentieel naar de werkelijkheid. Maar welk mogelijk excuus zou je me kunnen geven als je je bevindt in die uitspraak van erkenning en tot enige soort van definitieve conclusie bent gekomen dat jij de oorzaak bent, door jouw waarneming, van de pijn van je broeder en de pijn van jezelf en alle vreselijke dingen die in je nachtmerrie gebeuren, dat je niet eenvoudig achteruit stapt en zegt: “Ik ga dit niet meer doen”? Het rare idee dat iets kan sterven, dat je zult gaan door een proces van ouder worden en de dood, en dat je dit ergens in de toekomst zult kunnen doen, is precies wat jou houdt in je doodsproces. Wat je tegen mij zegt is, letterlijk: “Ik blijf liever in de tijd en word ziek, word oud en ga dood, dan te luisteren naar wat jij me vertelt.

De scribenten, de bewustzijnen die hun perceptuele observaties van Een Cursus in Wonderen beoefenen, ontkennen het fundamentele beginsel van de Cursus. Zij zijn heel angstig voor de fundamentele leringen van de Cursus dat het bewustzijn enkelvoudig en heel is en dat zij dat bewustzijn zijn, en dat de erkenning van de onwaarheid van hun associaties, het samenbrengen van het kwade en het goede, is wat de transformatie is. Is hun altaar bezoedeld? Zeker, het is bezoedeld door de schuld van hun conceptuele associaties. Mijn proclamatie aan jou is dat zonde en ziekte en dood niet werkelijk zijn en dat jouw associaties met liefde en waarachtigheid en vriendelijkheid binnen je kader van opeenvolgende tijd is wat de dood is. Als je kijkt naar de absurditeit van opeenvolgende tijd kun je heel duidelijk zien dat het leven, zoals jij het definieert – alsof het leven moest worden gedefinieerd – is gebaseerd op jou uiteindelijke beëindiging. Dat kan het leven niet zijn! Leven gebaseerd op de dood?! Als de kwalificatie voor het leven is niet dood te zijn, en dat lijkt jou redelijk, kun je beter stoppen met lezen.

Ik zeg je, zonder enige kwalificatie, dat bewustzijn singulier is, dat de waarheid heel is, dat er geen dood is. Er is niet zo iets als beëindiging.

Hoe velen zijn er klaar voor de eenvoudige uitspraak te horen dat er geen ziekte en dood zijn, dat zij heel zijn, dat zij de enige leven zoon van God zijn (zoals Jezus zegt in de Cursus). Dat hoeft niets te betekenen. Het hoeft alleen te betekenen dat jij leeft en dat jij helen en enkelvoudige denkgeest bent en dat er zich buiten jou geen conflict afspeelt. De notatie van toekomstig conflict – de behoefte op te slaan, de behoefte om vast te houden, de behoefte om te bezitten – is slechts een indicatie van de beperking van je denkgeest, dat is alles.

We zijn begonnen aan deze prachtige talk over de percepties van tijd en het weefsel van tijd en de kwaliteit van tijd, en eindigen met te zeggen: “Waarom vergeef je je broeder niet? Waarom probeer je niet de pijn te ervaren die jij aan hem veroorzaakt?” Dan zul je zien dat de onzinnige uitlatingen die je aan mij doet zoals: “Nou, ik weet dat ik hier de oorzaak van ben en ik ga het uitwerken” nonsense zijn. Wanneer je begint je broeders’ pijn te voelen, zul je ermee ophouden, broeder. En ik verzeker je dat als het proces van weten geven is, als het proces van zijn geven is, wanneer je pijn geeft moet het zo zijn dat je er aan vasthoudt. Kom op. Dit zijn prachtige uitlatingen van loslaten. Ik denk dat het tijd is dat je het doet. We zijn hier bij je. Ik ben bij je hier in deze droom, voor heel even, zoals je mij hebt opgedragen, tot het ontwaken, tot de glorie van jouw realisatie van de herinnering dat dit niet werkelijk is. Kom thuis! Wij hebben een basis in de Pleiaden; we halen je daar wel op. We hebben deze sectie al heel lang geleden gesloten. Vind je dat verhaal leuk? Het was een blunder, maar het is geregeld. Is een blunder hetzelfde als een vergissing? Ja. Wil je de vergissing erkennen? Waarom niet? Als de vergissing al de problemen heeft veroorzaakt, waarom erken je hem dan niet gewoon en spring je de hemel in? Waarom zou je er aan vasthouden? Het schip staat op het punt te vertrekken. Ben jij op het rendezvous punt? Het verbond – je hebt dat diep in je cellulaire herinneringen – is de zekerheid dat wat ik zeg waar is. Raak er opgewonden over, broeder! Dit is jouw weg naar buiten, en je kunt je die herinneren. Wij houden van je.

Laten we hier een moment naar kijken aan de hand van de leringen van meester Jezus en de Cursus in Wonderen. Wij verkondigen aan jou dat tijd niet opeenvolgend is, dat elke gedachte die zich ooit in alle geheugen heeft voorgedaan vervat is in jou. Als je geheugen – bewustzijn – je genetische code wilt noemen vind ik dat prima. Als je alle notaties van relatie-gedachte kunt bijeen kunt brengen en je wilt dat een evolutionair proces noemen – je wilt me laten zien hoe de zygote door de fases evolueert tot een metamorfose van een mens – neem ik dat allemaal aan. Doe dat maar met me. Wat ik je wil laten zien is dat uiteindelijk, uiteindelijk, het universum slechts denkgeest is, en denkgeest in waarneming moet het mechanisme van besluitvorming zijn. Door de diverse mechanismen samen te brengen die jij hebt toegepast om jezelf in het beperkte kader van bewustzijn te houden, kun je inderdaad transformeren. Dit staat in het begin van de Cursus waar meester Jezus spreekt over schuld.  Dit is hoofdstuk 13. Wat hij zegt is dit: Schuld heeft helemaal niets te maken met goed of slecht of zonde of ziekte. Schuld is eenvoudigweg de organisatie van jouw eigen denksysteem. Je bent verantwoordelijk voor de associatieve gedachten. Er is een zin in hoofdstuk 13 waar de meester zegt dat het je misschien vreemd lijkt dat je geen behoefte hebt je gedachten in enige richting te ordenen. Feit is dat als je dat wel doet, je jezelf gescheiden zult houden van de waarheid. Luister hiernaar: Hier is een erkenning dat het mogelijk is dat waarneming heel even waar is, jullie transcendentalisten daarbuiten. Het moment van waarheid waarin je gekomen bent is een perceptuele waarheid, maar wat brengt het mee?

Het heden vinden: Waarlijk waarnemen is je van de gehele werkelijkheid bewust zijn door je bewust te zijn van die van jezelf.

Is dat niet nogal wat?!?!

Maar hierom mogen er geen illusies in je blikveld opdoemen, want de werkelijkheid laat geen ruimte voor enige dwaling. Dit betekent dat je een broeder alleen waarneemt…

– je ziet de dingen buiten je, je ziet je associaties – 

…zoals je hem nu ziet.

Ben je klaar om hier echt naar te kijken? Ik zal je laten zien wat vergeving echt in je denkgeest is. Je ziet een broeder alleen zoals je hem nu ziet. Waarom?

Zijn verleden bezit in het heden geen werkelijkheid, en dus kun je dat niet zien.

Dit is werkelijk de manier waarop ik naar jou kijk, als je wilt kijken naar wat een hele denkgeest is. Ongeacht wat je aan mij zou presenteren in een perceptuele evaluatie van jezelf en je behoefte met mij te associëren, ik verzeker je dat het absoluut niets voor mij betekent of voor enige hele denkgeest. Het idee dat jij jezelf gaat formuleren vanuit onze eerdere associaties en aan mij een programma van een relatie presenteert, betekent niets. Het betekent niets voor enige gevorderde leraar. Hij kijkt eenvoudig recht door je heen en zegt – wat? Jij bent de enige levende zoon van God!

Zijn verleden bezit in het heden geen werkelijkheid, en dus kun je dat niet zien.

Nu, dit is als je ware waarneming hebt. 

Jouw vroegere reacties tegenover hem zijn er evenmin, en als je daarop reageert, zie je in zijn plaats slechts een beeld van hem dat jij hebt gemaakt en koestert.

Dat heeft te maken met of je van hem houdt of hem haat. Je kunt haat evenzeer koesteren als liefde, en dat doe je ook. Je construeert in feite dit beeld op basis van je eerdere reacties op hem, en dit is nonsense en de perceptuele denkgeest doet dat. Hij baseert immers zijn werkelijkheid op zijn verleden?

Wanneer jij illusies in twijfel trekt, vraag jezelf dan af of het werkelijk zinnig is om wat geweest is waar te nemen alsof het nu is. Als jij je het verleden in herinnering brengt wanneer je naar je broeder kijkt, zul je niet in staat zijn de werkelijkheid die nu is, waar te nemen.

Verderop, in hoofdstuk 17, zal Jezus zeggen dat wanneer je naar hem kijkt je letterlijk niet iets ziet! Hij is een beeld van je eerdere associaties, of van je toekomstige associaties, hetgeen een voorspelling van verwoesting is aangezien hij gebaseerd is op een eerder referentiekader – dat is toch de apocalyps?

Jij vindt het ‘natuurlijk’ – dit is de conditie van de menselijke geest –  om je ervaring uit het verleden als referentiepunt te gebruiken voor het beoordelen van het heden. Maar dit is onnatuurlijk, want het is waan. Wanneer je eenmaal eenieder hebt leren zien zonder de minste verwijzing naar het verleden, noch dat van hem, noch dat van jou zoals jij dat waarnam, zul je in staat zijn te leren van wat jij nu ziet. Want het verleden kan geen schaduw werpen op het heden en dat donker maken, tenzij jij bang bent voor licht.

Dit is precies waar je bang voor bent! Jij bent bang voor de ware jij, dus hou je jezelf in de gebondenheid. Je bent bezeten door je vroegere gedachterelaties. O, mijn hemel!

En alleen als je dat bent, kies je ervoor het duister met je mee te nemen, en het, door het in je denkgeest vast te houden, als een donkere wolk te zien die je broeders verhult en hun werkelijkheid aan jouw zicht onttrekt.

Deze duisternis zit in jou. De Christus, zoals die nu aan jou wordt onthuld, heeft geen verleden, want Hij is onveranderlijk, en in Zijn onveranderlijkheid ligt jouw bevrijding. Want als Hij is zoals Hij werd geschapen, is er in Hem geen schuld. Geen enkele wolk van schuld is opgedoemd om Hem aan het oog te onttrekken, en in ieder die je ontmoet is Hij geopenbaard, omdat jij Hem door Zijn eigen ogen ziet.

Wat een prachtige zin! Je ziet Hem door Zichzelf.

Wedergeboren worden betekent het verleden loslaten, en zonder veroordeling naar het heden kijken. De wolk die Gods Zoon aan jouw oog onttrekt is het verleden, en als je wilt dat dit voltooid verleden tijd wordt, dien je het in het nu niet te zien. Als je het in je illusies nu wel ziet, is het niet van je geweken, hoewel het er niet is.

Dit is de hele basis voor vergeving. Hier zijn de zinnen die we over tijd gaan lezen. Luister:

De tijd – die jou bedenksel is, is volledig abstract, het is een toestand van de geest – kan zowel bevrijden als kluisteren, afhankelijk van wiens interpretatie jij volgt. Verleden, heden en toekomst zijn niet continu, tenzij jij ze continuïteit oplegt. Je kunt ze als continu waarnemen, en maken dat ze dit voor jou zijn. Maar laat je niet misleiden om dan te geloven dat het ook zo is. Want geloven dat de werkelijkheid is zoals jij haar zou willen hebben overeenkomstig het gebruik dat jij ervan maakt, is een waan. Jij wilt de continuïteit van de tijd vernietigen – nou wacht, we hebben tijd continuïteit gegeven, en ik kom daarop terug – door ze voor eigen doeleinden op te delen in verleden, heden en toekomst. Jij wilt vooruitlopen op de toekomst op basis van je vroegere ervaringen en er dienovereenkomstig plannen voor maken. Maar door dit te doen breng je verleden en toekomst op één lijn, en laat je niet toe dat het wonder, dat tussenbeide kan komen, jou bevrijdt zodat je wordt wedergeboren.

Merk op dat we het woord continuïteit gebruiken. De aanwijzing is dan om al je gedachten samen te brengen in een verklaring van vergeving, om… wat? Om je het nu te herinneren, en jezelf heel te maken door dat herinneren!

Het wonder stelt jou in staat jouw broeder vrij te zien van zijn verleden, en hem aldus als wedergeboren waar te nemen. Zijn vergissingen zijn allemaal verleden tijd, en door hem daar vrij van te zien, bevrijd je hem. En aangezien zijn verleden het jouwe is, deel jij in deze bevrijding.  

Hoor je dat? Zijn verleden is het jouwe! Waarom? Hij is slechts een herinnering die jij hebt. In hemelsnaam! Als je een grief tegen hem hebt, zou ik, met al deze zogenaamde re-incarnatie, je aanraden hem te bevrijden en weg te komen van je modaliteit van aanval en verdediging. 

Oordeel en veroordeling liggen achter je, en als je ze niet met je meeneemt, zul je zien dat jij er vrij van bent. Kijk vol liefde naar het heden, want het bergt de enige dingen in zich die voor eeuwig waar zijn. Alle genezing ligt erin besloten omdat de continuïteit ervan werkelijk is. Ze breidt zich tegelijkertijd tot alle aspecten van het Zoonschap uit, en stelt die aldus in staat elkaar te bereiken.

Er is geen afstand tussen jouw gedachten en het einde van het universum. Is dat niet geweldig? Klaar:

Het heden is er voor er tijd was, en zal er nog zijn wanneer er geen tijd meer is. Alle dingen die eeuwig zijn, zijn erin vervat en ze zijn één. Hun continuïteit is tijdloos en hun communicatie ononderbroken, want ze zijn door het verleden niet gescheiden. Alleen het verleden kan scheiden, en dat is nergens.

Wauw! Is dat niet prachtig? Uitspraak van waar? Van buiten de tijd! Als je een moment zou willen stoppen en er over nadenken, en kijken naar wat ik je zojuist voorlas, ga je gang. De beweringen van een hele geest, uit het lichaam, in de verklaringen van wat je zojuist hebt gelezen – dat is iets buitengewoons!

Waarom begin je niet met het concept dat wat je zojuist las, en wat ik aan je presenteer, werkelijk is? Overweeg op z’n minst serieus de mogelijkheid dat ziekte en dood en opeenvolgende tijd niet werkelijk zijn. Als je buiten naar de nachtelijke hemel kijkt en 100.000 triljoen sterren ziet, met 5000 miljoen miljard zogenaamde individuele inwoners, zou het dan geen tijd voor jou zijn om tenminste tentatief verantwoordelijkheid te aanvaarden voor de aarde? In vredesnaam, waarom zou dat zo’n groot probleem voor je zijn? Je rent langs deze draad van tijd. Terwijl je terugkeert van het potentieel naar de bron wordt de tijd sneller. Ik moedig je aan de tijd te verkorten je geheugenrelaties te ontsteken binnen het potentieel van je werkelijkheid. Kun je dat nu doen en uit de tijd stappen? Het deel van jou dat dit ritueel van terugkeer verricht heeft voor mij geen enkele werkelijkheid. Wij kwamen langs om in deze sectie van de Melkweg een beetje aan cultiveren te doen. Wij zijn reparateurs, in vredesnaam! Wat is de Christus als hij geen reparateur is? Dat is een andere talk. Ons worden bepaalde opdrachten gegeven. We nemen herinneringsgewaden aan en we komen eenvoudig naar binnen om de dis-associatie opnieuw te verbinden – de breuk in de communicatie die plaatsvond binnen het weefsel van tijd. Is dat niet leuk?! Kom nu met mij mee, buiten de tijd, laten we er een poosje uitspringen en dan over een volgende missie besluiten, en dan kun je terugkomen. Maar laat mij mijn missie hebben. Aangezien ik een perceptie van jou heb, moet jij daarbij zijn inbegrepen – ben jij inbegrepen en was je inbegrepen – in dit tijdweefsel, met mijn verlossing die volbracht is en voor mij evident. Wauw! Kom en wees met mij, dierbare geliefden. Ik heb jullie geschapen in de volmaaktheid van de zekerheid dat mijn Vader mij schiep in heelheid, liefde en schoonheid. Er is geen schuld in ons. Samen staan wij in verwondering.

Het is onvermijdelijk, als je gaat kijken hoe jouw geest tijd sequenct, dat je zult moeten kijken naar je eigen ondergang of dood. Dit is het bezwaar dat ik aan je voorleg. Als wat ik jou onderwijs waar is, en ik ben er zeker van dat dat zo is, heb je blijkbaar je eigen verwoesting of vernietiging geconstrueerd binnen je genetische geheugen van tijd. Het is onmogelijk dat dit niet zo is. Je geeft het toe alsof de tijd op de een of andere manier zijn loop binnenin jou zal hebben en dat jij zult verdwijnen. Wat een raar idee! (Time on my hands, till the end of time). Je ben zo door tijd in beslag genomen, alsof je hem werkelijk kunt opgebruiken! Het idee van het opgebruiken van tijd is het idee van ouder worden. En het idee van ziekte of een kleine dood is het hele idee dat je hem in feite kunt opgebruiken. Dus je hebt een ingebouwde tijdklok in je genetische associatie en je wordt letterlijk oud en je gaat dood, en ik verkondig dit aan je: dat is onmogelijk. Als jij nu eens ophoudt je te associëren met je lineaire sequenties van tijd, zul je niet oud worden. Diegenen van jullie die nu bij ons zijn gekomen en de energie voelen van de eenheid en continuïteit springen tot leven en hebben een glans om zich heen en worden levendig. Hoe jong zie je er in dit genezingsproces uit, want je ziet dat ouder worden een absurde notatie is.

Jullie kijken in de spiegel, jullie vormen van bewustzijn die zijn vereenzelvigd met het lichaam, en wij zullen jullie lipstick opdoen en een skelet modekleren aantrekken en vervolgens zie je het om je heen ouder worden. Natuurlijk gebeurt dat niet! In geen enkel opzicht word je echt ouder. Hoe is dat mogelijk? Jij staat erop dat je wel ouder wordt, maar dat komt alleen omdat je jezelf hebt aangeduid in die structuur van het lichaam. Maar er is alleen maar een enkel bewustzijn vervat in elk weefsel van jou, in ieder microkosmos, in elke cel, die dit licht van de werkelijkheid moet zijn. En dat is daadwerkelijk zo. En door het allemaal te nemen – zo onderwijst Jezus het in de Cursus – door elke gedachte te nemen die je ooit zou kunnen hebben, die alle gedachten is die er zijn, aangezien een idee zijn bron niet kan verlaten en ergens heen kan, breng je het eenvoudig allemaal samen in de ene herinnering aan de heelheid van jou.

Mijn verklaring aan jou is dat er een proces is, en het is er altijd bij de mens geweest – de geheime wijsheid van verlichting – dat jij dit kunt. Ik verklaar aan jou dat het een individueel proces is. Je kunt het niet in overeenstemming met de projecties die zich buiten jou bevinden in de ontkenning hiervan. Als je ons kunt horen, laat het ons weten. Ik weet dat je daarbuiten bent. Hoeveel pijn ga je jezelf blijven aandoen in je vastbeslotenheid niet te zien hoe eenvoudig verlossing werkelijk is? Blijkbaar zoveel als je dat moet doen. Maar zodra je zegt: “Ik blijf dit doen” is het gewoon een indicatie dat je je niet in de pijn bevindt. Ik zeg je dit niet graag, maar je hebt de pijn aan je broeder gegeven, want overal om je heen is er pijn. Als je jezelf op de een of andere manier kunt troosten meet de vreselijke dingen uit de hel – en dit is waar je bent, in de hel – ga je gang en doe dat maar, broeder. Je hebt dan duidelijk niet de verantwoordelijkheid aanvaard voor wat er gebeurt. Diegenen van jullie de wereld zijn ingegaan in hoge dienst in de tijd en een identiteit van voldoening hebben behouden in de bevrijding van je broeder door de houding van dienstverlening en geven, besef dit: Jij blijft de bouwer hiervan. Pas als je te weten komt dat alleen dienst aan God of Waarheid waarde heeft, en niet dienst aan je zelf verbeelding, zul je dit te pakken krijgen. Ik weet dat het een grote stap is, maar kom en neem hem nu met ons in deze ongelofelijke uitspraak dat ‘De tijd is nu!’ We zullen samen in de hemel zijn. We zien je spoedig.

Dat gezegd zijnde, laten we samen een moment stil zijn. Leg je voorbije associaties neer. Breng je gedachten tot rust. Nu als je de sensatie voelt van de anticipatie op wat er met je gebeurt, en je kunt die voelen in deze woorden, blijf je gedachten gewoon de vrije loop laten. Hou nergens aan vast. Je denkgeest zal heel hoge niveau’s opzoeken. We zullen je een hele actieve meditatie leren. Gebruik al je gedachten, maar hou aan geen ervan vast. Blijf ze laten gaan. Je zult direct naar het licht komen. De verlossing van de wereld hangt af van jou, niet van de gevolgen die jij buiten jezelf hebt geconstrueerd om dood-sequencing in je denkgeest te behouden. Kom naar huis. Wij hopen dat jij je nu bij ons zult aansluiten in deze Cursus in individuele transformatie. Wij zijn hier geen establishment. Wij zijn een gids naar jouw werkelijkheid. Zoek en gij zult vinden. Klop en het zal je worden opengedaan, dierbare broeder. We hopen dat je komt en wat tijd met ons doorbrengt. Je kunt dit horen. Laat ons weten. We hebben heel lang naar je gezocht. Nu hebben we je gevonden en gaan we je thuis laten komen. Kom naar huis.

 

 

0-0-0-0-0-0-0