Geloof, graancirkels en hoofdstuk 17

“Ja, ik weet dat wij duizenden mijlen uit elkaar zijn, maar terwijl ik hier lig lijk jij zo dicht bij mij.”

Ik ben dichtbij. Wanneer ik Australië bereik, zeg ik dat het heel dichtbij is. In die zin had het helemaal niets te maken met de afstand. Toch waren onze lichamen uit elkaar.

“Nou, kan ik je komen opzoeken, zodat onze lichamen…?”

Ah, onze lichamen in onze situaties kunnen een gelijkwaardigere of liefdevollere correspondentie vinden in onze relatie. Nu, de waarheid van de zaak is dat wij fundamenteel in conflict zijn met onze relationele associaties. Velen van ons zouden liever met elkaar telefoneren dan samen tegenwoordig te zijn. Feit is dat sommigen van ons niets met elkaar te maken willen hebben. We hebben geen enkele intentie onze Cain en Abel samen te….  Kun je dit begrijpen? We gaan onze afzonderlijke associaties niet samenbrengen. Alle pogingen tot harmonie in conflict zijn om conceptuele associaties te organiseren die ons een correspondentie, of een doel, geven om samen te komen. Is dat zo?

We schijnen hier een situatie te hebben. Ik ga je vertellen waarover ik vanmorgen heel even ga praten. Er bestaat een hele fundamentele behoefte om, na een grafische beschrijving van jouw objectieve mogelijkheden tot transformatie en filosofie, te kijken naar hoe elementair de psychologie van dit onderwijs is. Dit is eigenlijk hoofdstuk 17. Ik ga een stukje terug. Het is onmogelijk dat als wij als mensen samenkomen we niet een vorm uitdrukken van – en de meesten van jullie die mij kennen weten dat ik over het algemeen het woord niet gebruik – geloof. Ik ga het woord geloof vanochtend gebruiken, omdat ik in het fundamentele onderwijs – luister goed naar me – begrijp dat jij jezelf als gevorderd beschouwd in verhouding tot de manier waarop je data in je eigen zelf-identiteit correleert. Dat wil zeggen, ergens heb je de noodzaak gemaakt voor de hele fundamentele erkenning van oorzakelijkheid: “Ik ben hiervan de oorzaak.” Is dat zo? Je hebt door de Cursus geleerd om je heen te kijken en te zeggen: “Het kan me niet schelen hoe dat eruit ziet, ik ben er de oorzaak van. Ik laat het geen invloed op me hebben.” Dat is waar je aan werkt. Het feit van de zaak is dat vanuit een heel fundamenteel idee van correspondentie het woord geloof kan worden gebruikt.

De reden dat ik het woord geloof niet gebruik, is dat het onvermijdelijk verkeerd wordt opgevat in de betekenis van geloof in verhoudingen van los van elkaar georganiseerde gedachten – geloof in een of andere god die mij gaat helpen iets te doen. Kun je dat horen? Voor mij is dat natuurlijk helemaal niet wat geloof is. Geloof is wat? Een totaal opgeven van de noodzaak voor de expressie in de situatie, of in waar jij jezelf bevindt. Heel fundamenteel is geloof in jezelf ongeloof jegens God. Nu, jullie zeggen allemaal “ja inderdaad” tegen me, maar onthoud dat het om waar te zijn compromisloos moet zijn, en dat is waar het wordt verworpen. Dit is waar, want het is gewoon een feit.

Als ik jullie de laatste drie bladzijden van hoofdstuk 17 voorlees… Deden we gisteren 18? Hebben jullie 18 gelezen? Ja! Het is wel leuk. In 17 wordt gezegd dat jij alles wat er is de situatie inbrengt. Het lijkt niet alsof je dat doet. Het lijkt alsof je er alleen de noodzaak voor je eigen definitie inbrengt en je op de andere associatie vertrouwt jou via zijn eigen afzonderlijke geloof in zijn associatie de correspondentie te verschaffen die jullie geloof in elkaar zal uitdrukken, met gebruik van een realiteit die je weigert in zijn totaliteit te aanvaarden. Natuurlijk ga je dat zo doen. Maar in de waarheid, in de fundamentele waarheid, is het een geloof in jouw eigen associatie in plaats van een geloof in de enkelvoudige realiteit van een scheppende God. Dit wordt er in feite gezegd op die drie bladzijden.

Wat ook het doel is in ons samenkomen, het kan worden gericht op ons geloof in een almachtige God dat ons, als we uit de weg gaan, een nieuwe manier zal tonen om naar elkaar en onze verhouding met de wereld te kijken. Dat heet Een Cursus in Wonderen. Maar hij moet compromisloos zijn om waar te zijn. Als ik op een associatie op aarde toeloop die zich bevindt in een situationele inspanning is hij bezig de doelen van zichzelf en de projecties van zijn eigen droom te dienen – dit is het feit van de zaak. Natuurlijk wanneer ik begin te ondergaan… ik voel plotseling het licht en begin de herkenning van mijn onschuld te ondergaan – dit zou door kunnen gaan naar Forrest Gump, dit zou door kunnen gaan naar Chauncy Gardner (de film Being There): wanneer ik in een situatie kom ben ik even onschuldig aan het deelnemen eraan, omdat ik mijn noodzaak heb losgelaten hem te beoordelen in associatie met mijn lichaam. Heb je dat? Ik ben onschuldig aan de noodzaak van de verdediging van de projecties van mijn eigen denkgeest. Dat heet het heilige ogenblik, als je het dat laat zijn. Op dat moment heb ik mijzelf bevrijd van de verantwoordelijkheid van de correspondentie met de associatie die ik adresseer in het loslaten van de correspondentie met mijzelf, waarin ik niet het conflict zal ondervinden van mijn eigen associatie. Heeft iemand daar een vraag over?

Laten we het woord speciaal gebruiken. Alle relaties zijn speciaal (ik ging hier terug naar 16) als het doel van de relatie ook maar iets anders is dan het uitdrukken van de zekerheid van “we gaan zien dat we hier wegkomen.” Zie je dat? Dat is werkelijk waar jullie nu zijn. Enig ander doel zal totaal betekenisloos zijn. Nu, hoe zou dat niet als conflictueus worden gezien? ik begrijp het heel goed. Jij belt mij op en zegt: “Ik ben in dit vreselijke conflict.” Natuurlijk ben je dat. Er is sprake van een aanpassing van de associatie die je tot nog toe had gevestigd om het resultaat van pijn en dood te vestigen dat je wilde, of wilde overwinnen in je historische relatie. Het is onvermijdelijk dat er een verstoring plaatsvindt. Het is onmogelijk dat dat niet zo is. Is iedereen het daarmee eens? Ik ga zitten en jullie dit voorlezen omdat het er is. Het lijdt geen twijfel dat dat als pijnlijk en eenzaamheid en afwijzing en wantrouwen zal worden gezien, want het is eigen aan de aard van jou die niet de reactie ontvangt die jij hebt geëist in de herkenning van de nieuwe jij. Dit is eigenlijk niets anders dan een Getshemane of een voortdurende kruisiging van jezelf. Hoort iedereen dat?

Ik weet niet of beginners dat kunnen horen, maar de waarheid is dat hoe dichter je hierbij komt, des te  groter het conflict zal zijn, tenzij het je vrede geeft. Wat je zult ontdekken is dat je ofwel in totale vrede schijnt te zijn of in totale wanorde. Kun je dat begrijpen? Dat is wanneer je mij opbelt. Natuurlijk ben je ontrouw geweest aan God. Het lijdt absoluut geen twijfel dat dat waar is, maar het is waar op een fundamentele manier, niet op de manier waarop je probeert geloof te vinden in de beperking. Natuurlijk voel je enig conflict omdat je een beroep op God gedaan hebt jou geloof te schenken in de beperktheid van jouw eigen associatie. Kun je dat horen? Hij kan het niet; dan voel je de frustratie aangezien je Zijn instructies hebt opgevolgd. Het lijdt geen twijfel dat je Zijn instructies hebt opgevolgd, “Mijn Heer, waarom hebt gij mij verlaten.” Hoor je dat? Jezus gebruikt het woord ‘kruisiging’ aan het eind van hoofdstuk 17. Want dat is het enige wat jullie doen. Wat is de waarheid van de zaak die hij juist in de volgende alinea ontwikkelt? Hij zegt dat je vergeten bent dat wie je daarbuiten tegenkomt jij bent. Hij zegt dat absoluut. Wie in hemelsnaam denk je, in je nachtmerrie, dat jij tegenkomt behalve je eigen Zelf.

Dit is waarom de Cursus zo waardevol is. Jullie ontmoeten elkaar duidelijk in een delen van conflict van je eigen denkgeest. Het besef daarvan zou de volledige Verzoening betekenen of de bevrijding – waarom zou je in hemelsnaam jezelf beschermen? Het conflict is duidelijk aan de gang tussen jou en de beelden van de projecties van jouw eigen denkgeest. Heb je dit?

Dat is intens conflictueus. Het kan niet anders. Voor velen van jullie, in het in bijzonder in je Nazareth, kan de nieuwe jij die verschijnt niet worden herkend in de situatie die je eerder deelde met de identiteit. De sleutel hiertoe is: “Je doet het jezelf aan.” Zie je hoe ik daarbij terug moet blijven komen? Dan wordt je op zijn minst de voorziening gegeven van een tijdelijke bevrijding van de verdediging tegen de aanval die op jouw afkomt. Kom op! Kon je dat horen? Dat is een wonder, nietwaar? Alles verloopt hier op rolletjes, je denkt dat de associatie op dezelfde pagina zit als jij; dat zit hij niet! Hij geeft je alleen een perceptuele – ik heb hier sinds mijn ontwaken mee te maken gehad – hij geeft je alleen een perceptuele reactie in zijn vastbeslotenheid een onverlichte correspondentie met jullie relatie te blijven vinden. Plotseling draait hij zich om en valt je aan. En het is onvermijdelijk plotseling, want tot dat moment was hij gerechtvaardigd in het geloof van correspondentie dat hij gevonden had door jou te identificeren in een bereidheid de nieuwe relatie te aanvaarden die jij hem aanbood. Maar bedenk, heel waarschijnlijk, aangezien hij niet de totaliteit van de Verzoening heeft gehad, is die gebaseerd op een nieuwere relatie die hij van plan is te vestigen om jouw voortdurende noodzaak te rechtvaardigen God ontrouw te zijn. En jij zegt tegen hem: “Nee, ik ben hier niet trouw aan; ik ben trouw aan God.” Ik kom weg met het woord geloof. Dat is wat dat zegt. Je ongeloof is waarom je hier bent.

Het gekke is dat jij onderwijst dat dat een objectief emotioneel feit van de situatie is. Dat in feite in de situatie gebeurt en wordt geformuleerd in gedachtevormen die emoties bevatten van de bescherming van je associaties – “geef me die pop,” geef me dat speelgoed,” geef me dat…” Kun je dat horen? Je bent al geleerd om het conflict van de associatie te delen. In deze onmogelijke situatie komen de leraren van God. Nu moet je geleerd worden de soldaat, de pop, te onteigenen. Er zijn gewoonlijk twee dingen: jongens spelen met soldaatjes en meisjes spelen met poppen. Als jij met soldaatjes wilt spelen: “Wat is er met jou aan de hand!” Je kunt niet eens aan het geslacht ontkomen. Het is gewoon belachelijk. Dat gezegd zijnde, het is altijd een uitwisseling van een bezitterige associatie. Is dat niet ongelofelijk. En je houdt van de variatie die de associatie heeft. En je bent opgewonden door het vooruitzicht een slinger om te draaien en een popje op je af te laten springen. Je vindt het echt niet prettig om te weten wanneer hij eruit springt, maar je wilt de laatste voorspelling hebben van de onvermijdelijkheid van de correspondentie van het draaien van de slinger en het krijgen van de uitkomst. Ik vraag je de slinger om te draaien en helemaal niets te verwachten. Dan kun je altijd blijven in de opwinding van niet te hoeven identificeren, zonder een uitkomst te krijgen van je eigen duiveltje in een doosje. Het is uiteindelijk toch alleen jezelf die uit het doosje springt.

Aan het eind van het hoofdstuk zegt Jezus: “Natuurlijk is het conflictueus; jij bent sowieso het conflict.” En hoe dichter je erbij komt, des te conflictueuzer het zal zijn. Dat is eenvoudigweg een feit. Jouw oplossingen kunnen zijn om het aan te vallen en te sterven of je terug te trekken in je eigen illusies. Over het algemeen zullen geesten van het kaliber… – ik zal mijzelf als een associatie gebruiken – zich uit de situatie terugtrekken, zowel geestelijk als lichamelijk, in de academische wereld of het onderwijs.

“Ik trek me terug uit het conflict van de situatie en verlaat me op eerder geformuleerde oplossingen voor het schijnbare probleem die bredere reikwijdten of implicaties van aanvaarding van de harmonie hebben waar ik naar op zoek ben. “

Kun je dat horen? Goed. Ik weet dat dit het gebied is dat velen van ons zouden hebben gevolgd. We zouden naar onze ivoren muren kunnen zijn gegaan en emotioneel en verstandelijk zijn omgegaan met pogingen tot communicatie binnen de beschaving van de wereld. We zouden ruimtelijke referenties hebben kunnen nemen en geologen of musici of wat dan ook zijn geworden. Maar dat is wat we zouden hebben gezocht. Waarom? Het conflict van onze geest in de ultieme oplossing werd voor ons te intens. Daarom heb je een verlosser nodig. Het is voor jou onmogelijk hiermee om te gaan zonder mijn geest. Het kan me niet schelen wat je daarbinnen doet; ik bied je de totaliteit aan van een afsluiting van je schijnbare conflict die goddelijk zal  zijn en je uit deze wereld zal nemen vanwege mijn onschuld aan de situatie.

Ik onderwijs je niet een andere correspondentie te vinden; ik onderwijs je onschuldig te zijn aan de situatie. Geen wonder dat dat conflictueus lijkt. Het lijkt alsof je niet trouw bent aan de eerdere situatie. Daarom onderwijst Jezus dat iedereen je achterna zit. Iedereen zal zeggen: “Doe dat niet. Je bent ons ontrouw in je eigen geest.” Jij vindt het niet erg daar conceptueel naar te kijken, zolang het buiten je is. Maar wanneer het je overkomt, vindt je het niet prettig. Het is de waarheid over jou, want ik zeg je dat alleen jij er bent en dat dit zich bevindt in jouw geest in relatie tot het universum. Wat heeft het voor zin hierover te praten? Dit is werkelijk conflict. Ik ga je laten kijken naar het echte conflict dat zich in jouw geest voordoet wanneer je de toestand waar je in bent probeert op te lossen met de ware toestand van wat je bent. Ze kunnen niet worden opgelost. Het is onmogelijk. Maar je bent tenminste zover gekomen. Je hebt toegegeven dat ze niet kunnen worden opgelost, en ergens in je proces van ontdekken via je eigen oorzakelijkheid dat het voor jou niet nodig is deel te nemen aan het conflict van de wereld. Is dat zo?

Het is aardig om te zien hoezeer we dit eigenlijk kunnen delen als je het met mij wilt delen. Ik ben mij in mijn nieuwe geest zeer wel bewust dat fysieke gebeurtenissen of manifestaties in feite een historisch doel zijn van de schijnbare situatie; dat zij in feite geest of denkgeest zijn, en dat er altijd ruimtelijk een poging gaande is – ruimtelijk, mystisch – jou een vorm van harmonie aan te bieden die op de beste manier uitdrukking zal geven aan de totaliteit van jou, zonder de noodzaak voor een conceptuele associatie. Dit is Shankara, als je er naar wilt kijken. Dit is Beethoven. Hij zegt dat in de harmonie, ruimtelijk en geestelijk, in de muziek van de sferen, er wiskundige formules van ware relaties zijn gelegen die je de vreugde zullen geven van je eigen geest, omdat dat dat is wat jij bent. En in vroegere tijden wist praktisch elke werkelijke wiskundige of geoloog dat er mystieke krachten actief waren in zijn objectieve associatie. Dit is de gehele basis van elke soort wetenschapper. Maar in de mate dat hij in zijn eigen geest bereid is zijn eigen transcendentale correspondentie te erkennen, zal hij aan de noodzaak ontsnappen die buiten zichzelf te beschrijven. Dit is Platoisme; dit wordt Neoplatoisme. Dus wat gebeurt er wanneer we geconfronteerd worden met een geographische anomaly?  Science News is een poging om te kijken naar gebeurtenissen in relatie tot redelijke mogelijkheden in wat de ‘wetenschappelijke gemeenschap’ wordt genoemd. Klaarblijkelijk houdt het zich bezig met wat je noemt ‘geavanceerde kwantum verbindingen’, maar altijd met het oog op de behoefte de menselijke verbinding te maken. Nu, iemand die zich bewust is, zeg van de aard van waarover ik tegen jou ga spreken, is zich terdege bewust dat veel van de fenomenen die zich daadwerkelijk voordoen in deze relatie van afscheiding niet werkelijk kunnen worden verklaard binnen de parameters van wat er gaande is. Het kan mij niet schelen of je het ‘vliegende schotels’ noemt, het kan mij niet schelen of je zegt dat er een grote ‘cover up’ aan de gang is, feit is dat er de hele tijd een hele hoop mystieke fenomenen om jou heen gaande zijn. Niet alleen is dat waar, maar aangezien jullie geest in afscheiding of aggregatie demonstraties zijn van de zoektocht naar de combinatie van de emotionele of tijdelijke configuraties van harmonie met de schijnbare objectieve associaties, wordt je aandacht ergens altijd gericht op je zoektocht naar de harmonie van je associatie, ongeacht hoe je daaraan uitdrukking geeft.

Ik ga dit proberen met… – maak je klaar voor dit – ik ga dit proberen met graancirkels. Hoevelen van jullie weten van graancirkels? Jullie weten er allemaal van omdat ze op de een of andere manier mysterieus waren. Ze zijn logisch gezien mysterieus omdat ze concentrische cirkels lijken voor te stellen met verschillende geometrische vormen waarin er geen enkele mogelijkheid bestaat dat er niet een intelligentie bij betrokken lijkt te zijn. Niet dat er niet een intelligentie betrokken is bij alles bij je ziet, dit is waar, maar in dit geval is het zo overduidelijk dat er een intelligente relatie vereist is tussen cirkel en lijn. De hele basis van het universum is cirkel en lijn. Kun je dit horen? Dat is het enige wat er ooit bij komt kijken.

Ik ga je dit niet geven als je niet – ik wil zien of je mij energie hierin kunt voelen. Er zou niets anders kunnen zijn dan een cirkel en een lijn. Een cirkel is niets anders dan wat? Een punt. Een cirkel is niets anders dan een punt. Hoe je er ook uitdrukking aan geeft, hij is een enkele punt. Big deal! Begrijp je dat? Mijn God, ik ga hier de string theorie van het universum presenteren! Dit is heel duidelijk in mijn geest. Dus het enige wat we werkelijk hebben zijn cirkels in relaties van de zich uitbreidende cirkel in de correspondentie vanuit de oorspronkelijke punt. Weet je wat een heilig ogenblik is? Het is een punt ergens op de lijn in een totaliteit van de relatie met de andere punten, aangezien alle lijnen niets anders zijn dan punten. Een lijn is niets anders dan punten zonder kennelijke afscheiding. Maar de waarheid is dat er geen afscheiding bestaat. Als je een enkele punt in je geest kunt nemen en die niet opbbbb——-b—bb.—.—-reekt in allerlei soorten correspondenties, heet dat een heilig ogenblik of een uitbreiding van jezelf. Kun je dit horen? Dus wannneer dit wordt gerealiseerd in de atoomfysica noemen ze het de ‘string theorie’; en het universum zoals zij het zien in ruimtetijd is een raster van kruisverwijzingen van concentrische cirkels in combinatie met geometrische tekeningen. Zo komen kristallen samen. Is dat niet leuk? Als je een stel Bb’s neemt, fysiek, en je schud ze allemaal door elkaar, zullen ze een neiging hebben geometrische patronen te vormen. Wat een geweldig idee. Formuleert mijn geest ze? Of worden ze gevormd door associaties van de geest? Ik lijk je aandacht te hebben. Ik heb geen enkele afstand in mijn punten. Als jij een punt hebt, vorm je een concentrische associatie met je eigen zelf. Ik doe hetzelfde. De afstand tussen ons zal de lijn zijn die we vastbesloten zijn te zetten in onze gescheiden circkels van Verzoening.

Dus plotseling verschijnen hier in deze velden deze grote ronde dingen en ze zijn geometrisch volmaakt ontworpen, in gelijkbenige driehoeken, in verschillende driehoekige associaties die worden getoond. Dit is allemaal Euclides geometrie – in stellingen van Euclides geometrie. De reden dat ik nooit echt iets met geometrie te maken wilde hebben is dat het mij in de laatste klas van de lagere school duidelijk was dat de stelling het quotient bepaalde. De stelling was een reactie op wat kon worden geobserveerd. Elk van beide rechtvaardigde eenvoudig de ander en verklaarde niet hoe zij waren ontstaan. Wanneer zij nu zonder menselijke associatie verschijnen, moeten zij een anomalie worden.

Dus hier is wat dit zegt. Ik zal het voorlezen want het is wel aardig. Dit is “Stellingen in het Korenveld.” Deze man, en wie dan ook, had geen probleem stellingen van Euclides te schrijven in correspondentie met wat er daadwerkelijk in het veld werd getekend. En iedereen kon het zien – iedereen die het wilde zien. De moeilijkheid om het te zien was dat het niet een schrijver leek te zijn die gegenereerd had wat dit zou kunnen zijn. Hij wil daar niet mee te maken hoeven te hebben. Hij wil geen artikel hoeven te schrijven dat zegt dat het onmogelijk is dat die graancirkels in het veld konden zijn. De waarheid is, en dit is om met mij te delen of te verwerpen, dat er geen mogelijkheid bestaat, het is onmogelijk. Daar gaat hij niet mee om. In zijn geest als professor – hij is in dit geval een astronoom wat prachtig is – onderwijst hij vanuit de academia en presenteert de objectieve associatie met de correspondentie van de wiskunde van zijn eigen geest en de redelijkheid van Euclides. Het is zo mooi omdat voordat de menselijke geest werkelijk in staat is dit voor elkaar te brengen in een mentale correlatie of een theorem, moet een theorem de verhoudingen van het object uitdrukken binnen zijn eigen tijdelijke associatie in plaats van objectief. Dit is het verschil tussen algebra en geometrie. Het verschil tussen algebra en geometrie is wat ik zojuist uitdrukte. De correspondentie van de ontbrekende getallen, of de ontdekking van lijnen die niet evident zijn voor jouw toestand, maar die er werkelijk zijn.

Ik zal het zo proberen: het is onmogelijk dat er een dualiteit is zonder een derde associatie. Jij drukt dat uit als een driehoek. Kun je dat horen? Je móét het horen! Het wordt uitgedrukt als een driehoek. Maar het probleem dat we hebben is dat we niet willen dat de oplossing voor ons probleem een gigantisch conflict is, dus zetten we een arbiter op die de driehoek van onze associatie vormt. Klas?! Niet alleen doen we dat meetkundig, we doen het door een rechter of scheidsrechter De uitkomst van ons conflict te laten bepalen. Hij is niet anders dan het derde deel van onze driehoek. Nu, het dichtst dat jij zou kunnen komen bij een harmonie zou gelijkzijdig zijn. Wij zijn lateraal gelijk, hetgeen niets anders is dan een stelling dat al onze zijden hetzelfde zijn. Daarom zullen al onze hoeken van weerstand in correspondentie met elkaar een vorm van harmonie vinden, Zijn zij scherp? Het probleem dat jij hebt met stompe hoeken is dat als zij verder gaan dan 180 graden je wordt geconfronteerd met een cirkel die niets anders is dan de uitdrukking van twee driehoeken die het vierkant wordt. Zet twee driehoeken tegen elkaar aan – ‘Als je een diamant bouwt, zullen ze komen.’ Als je me die referentie van de graancirkels geeft, zal ik mijn hele associatie kunnen landen. Ik kan mijn ruimteschip op jouw graancirkel neerzetten. Oh, dat gaat veel te ver. Dit is nogal leuk.

‘Sinds de eind zeventiger jaren zijn boeren in het zuiden van Engeland die ‘s-morgens naar buiten keken naar hun korenvelden soms geschrokken grote cirkels en andere meetkundige patronen netjes geplet in hun gewassen te vinden. Hoe deze graancirkels waren gemaakt in het midden van de nacht op het hoogtepunt van het zomerse groeiseizoen blijft een raadsel.’

Hij zei dat er een paar grappenmakers op uit gingen en het probeerden na te doen, en dat was belachelijk. Zo was het helemaal niet. Het maakte niet uit; het wees tenminste op de mogelijkheid dat ze dat zouden hebben kunnen doen. Zij maakten zich er niet druk over; er was helemaal geen correspondentie. Begrijp je dat? Het moest een ontkenning zijn van een perfectie die niet afzonderlijk kon worden geïdentificeerd. Het is zoals mijn weermanverhaal waarin de duif op de Bulgaarse boer flatst. Weet je nog ‘De Weerman (zie elders), het verhaal dat ik heb geschreven? Het is het idee dat dat volmaakt kon zijn – ik legde een vrij goed verband. Dat soort verhalen zijn historisch. De man werd gekruisigd en uiteengereten, eenvoudig omdat hij voor een moment buiten zichzelf volmaakt was.

‘Enige jaren geleden merkte astronoom Gerald S. Hawkins, nu gepensioneerd van de Universiteit van Boston – hij is echt schitterend; we zullen zijn boek kopen – dat sommige van de visueel opvallendste van deze graancirkelpatronen meetkundige stellingen belichaamden die specifieke numerieke relaties uitdrukten tussen de gebieden van diverse cirkels, driehoeken en andere vormen.’

Het enige wat hij eigenlijk zegt is dat er zich binnen de cirkel driehoeken zullen bevinden die correspondenties uitdrukken in niet alleen enkele cirkels, maar in concentrische cirkels. De meesten van jullie weten dit. Er is hier een plaatje van en je kunt er naar kijken. Natuurlijk zal een gelijkzijdige driehoek niets anders uitdrukken dan één enkele cirkel, omdat de harmonie daarbinnen is. Ik ga daar niet op in. Het enige wat ik je wil laten zien is, in de eerste plaats, dat het waar is; en in de tweede plaats, de manier waarop zijn geest er uiteindelijk mee om moet gaan omdat het wel aardig is.

Als je naar de oorspronkelijke kijkt dan is er een patroon dat een cirkel in de driehoek laat zien.

’In een geval, bijvoorbeeld, past een gelijkzijdige driehoek precies tussen een buitenste en een binnenste cirkel. Het bleek dat het oppervlak van de buitenste cirkel precies viermaal zo groot is als dat van de binnenste cirkel.’

Ik ga je dat niet uitleggen, maar als je er wat lol mee wilt beleven, is dat een hele andere talk. Luister:

‘Drie andere patronen vertoonden eveneens exacte getalsmatige verhoudingen die allemaal diatonische ratio’s betroffen.’

Weet iedereen wat een diatonische ratio is? Da da- da- da- Mijn hond heeft vlooien. Dat is een diatonische ratio. Ik zal Michael R. vragen. Is dat een diatonische ratio?

Michael: Dat zijn drie diatonische ratio’s.

Ja, oké. Dat had ik nodig, want één zou niet genoeg zijn geweest! Zo seinen we naar aliens. We hebben da-da-da-da naar aliens geseind (Close Encounters). En hier zijn ze met hun patronen. En daar heb je dat dat grote ruimteschip landt. Dus het is duidelijk dat zij bezig zijn landingsvelden aan te leggen en zich klaar maken om te landen. Is dat waar? Ja!

Het probleem dat jij hiermee hebt is hetzelfde probleem dat je hebt met Een Cursus in Wonderen. Natuurlijk lijkt het onmogelijk dat deze graancirkels hier zouden kunnen zijn. Dat is niet mogelijk. Het is onmogelijk dat de cirkels er zijn omdat ze geen bron hebben die hier is. Het is niets anders dan een wonder van cirkels. Maar het is te redelijk. Je vindt wonderen die onredelijk zijn niet erg, maar wonderen die redelijk zijn stuiten je heel erg tegen de borst. We bieden je een breder bereik aan van je eigen associatie.

Drie andere patronen vertoonden eveneens exacte getalsmatige verhoudingen die allemaal diatonische ratio’s betroffen, de hele nummer ratio’s die een ladder muzieknoten bepalen.’

Dat is helemaal juist. Muziek van de sferen. Wat een ongelofelijk idee.

‘Deze ontwerpen,’ zegt Hawkins, ‘moeten het opmerkelijke wiskundige vermogen van de scheppers ervan demonstreren’

Dank je Hawkins, dat je het woord ‘schepper’ gebruikt, want een geest kan enige creativiteit worden toegekend door zijn vermogen de harmonie van het universum te demonstreren door middel van de harmonie van lijn en cirkel.

Ik heb gisterenavond een uur naar deze laatste associatie gekeken. Ik zal je dat laten doen. En je zult beginnen er muziek in te horen.

’Hawkins heeft ontdekt dat hij de beginselen van Euclidische meetkunde kon gebruiken om vier stellingen te bewijzen die zijn afgeleid van de verhoudingen tussen de in deze patronen afgebeelde vlakken. Hij heeft ook een vijfde algemenere stelling ontdekt waaruit hij de andere vier kon afleiden.’

Dat is het diagram dat hij hier getekend heeft en ik ga je er zelf naar laten kijken. Het volstaat te zeggen dat het een driehoek is met één, twee, drie, vier verschillend gearrangeerde cirkels, die ieder correspondeert met de lijn en de cirkel naarmate hij groeit. Het is een mooi idee.  Maar er bestond geen stelling voor. Dus dit is de uitdaging die naar wiskundigen uitging: Geef me een stelling voor dit diagram. Het is reuze aardig.

‘De stelling betrof concentrische cirkels die de zijden van een driehoek raakten en naargelang de driehoek van vorm verandert genereert deze de bijzondere graancirkelmeetkunde. Merkwaardig genoeg kon Hawkins geen verwijzingen naar een stelling vinden in de werken van Euclides of in enig ander boek dat hij heeft geraadpleegd.’

In feite is het bijna een combinatie van alle Euclidische ideeën. Je kunt er hier naar kijken als je wilt.

’Toen hij lezers van Science News en de wiskundige lezers uitdaagde te komen met deze niet-gepubliceerde stelling, gegeven slechts de vier variaties, rapporteerde niemand geslaagd te zijn.’

Hij kon het niet. Het zou de erkenning meebrengen van zijn eigen associatie met zichzelf. Het zou zijn dat als hij het plotseling had gevonden, hij naar alle waarschijnlijkheid gewoon helemaal zou verdwijnen. Welke reden zou hij hebben om dat te zien als hij totale harmonie vond in de referentie van de associaties van zijn eigen geest? Hoe ga je daarmee om?

’Deze afgelopen zomer lieten de graancirkelmakers kennis van deze vijfde stelling zien, zo rapporteerde Hawkins. Van de tientallen keurig in de korenvelden van Engeland neergelegde cirkels was er tenminste één die in het patroon past waarnaar hij op zoek was.’

Dus iemand probeert ons iets te vertellen. Hij weet het niet. Het is duidelijk dat hij het al niet serieus neemt. Dat is de reden dat hij is opgehouden te onderwijzen aan Boston University. Hij heeft niemand met wie hij werkelijk zijn zekerheid en redelijkheid kan delen dat het geen mens was die de graancirkels heeft gemaakt. Begrijp je me? Kom op, blijf bij me. Het kan mij niet schelen wat je ermee doet; zij komen niet van een menselijke bron. Dat kan niet worden toegegeven, in het bijzonder als het redelijk is. Het plezier wat wij hier met hem hebben is dat hij niet probeert te zeggen: ‘Daarom moet het van God gekomen zijn.’ Hij is als de tekst van Een Cursus in Wonderen. Hij zegt niet: ‘Daarom moet ik aanvaarden dat Jezus de cirkels heeft getekend.’ Hij zei alleen: ‘Ze werden niet door een mens gemaakt.’ Jij zegt: ‘O ja, dat werden ze wel.’ Nee, dat werden ze niet. ‘Dan hoef ik er niet van te weten omdat ik het niet kan vaststellen’ is de verwerping ervan.

De erkenning dat zij niet van hier komt, die stelling, die zo redelijk is, zal me een uur met die cirkel laten zitten en mijn geest bevrijd laten worden van de verantwoordelijkheid het zelfde verdraaide liedje telkens opnieuw te zingen. Ik was vrij om in mijn geest de diverse associaties van de staf en de cirkel van de twaalf noten te harmoniseren, de associatie van mijzelf met de punten van mijn noten, hele noten, kwart noten, achtste noten, of wat dan ook, de afstand tussen de noten en de staf van de regel die ik vond tussen de ruimte en de regel. Jonge, wat is dat mystiek. Een blad muziek is echt mystiek. Wat er voor mij mystiek aan is is dat je naar dat blad muziek kunt kijken en het in je geest kunt spelen, nietwaar? Niet alleen dat, maar je gebruikt een vermogen om vingervlugheid te gebruiken – de magie van je vingers zullen een correspondentie vinden van de zwarte en witte noten, gebaseerd op de harmonie die je vindt. Wat een ongelooflijk iets. Sommigen van ons kunnen dat; sommigen van ons niet. Maar ik kan er zeker van genieten dat jij het doet, want ik weet dat het onmogelijk is, hoewel je het in je eigen geest organiseert, dat jij verantwoordelijk kunt zijn voor de totaliteit van de scheppende harmonie die voortkomt uit de referentie van geluid en zicht en al het andere.

Hier is hoe hij het doet. Het best heel aardig het laatste deel te lezen: ‘De mensen die verantwoordelijkheid zijn voor deze ouderwetse soort wiskundige vindingrijkheid…’

Dit is voordat zij dat zij dachten dat ze alles wisten, de klassieke voorwaarde voor de ontdekking van tenminste verschillende stellingen binnen zich steeds uitbreidende lijnen en cirkels.

‘De verantwoordelijken voor deze ouderwetse soort wiskundige vindingrijkheid blijven op vrije voeten en onbekend.’

Vanzelfsprekend worden zij beschouwd als misdadigers, en zij zijn nog steeds op vrije voeten en de gevestigde orde is naar ze op zoek. ‘Op vrije voeten’ is zo’n geweldige bewoording. Ze kwamen voortvluchtig en vertrokken vervolgens. Dat is heel subtiel. Daar zegt hij op geen enkele manier iets over. Hij deelt gewoon onze zekerheid van wat de menselijke conditie moet doen met iets dat zo redelijk spiritueel is – redelijk scheppend. Is dat niet prachtig? Dus je hoort niet alleen de roep, de muziek van de sferen, maar het is redelijk voor je binnen de totaliteit van jouw eigen gescheiden relatie, die het universum is, en de zekerheid van het eeuwig leven die in ieder element is vervat. Zing Amen.

Allen: ‘Aaa – men!

Het voelt alsof ik een mis opdraag; het is precies wat een mis is. Het is een aanbod van de combinatie van de kralen aan de – hebben jullie ooit de kralen aan de rozenkrans gedaan? Zij drukken Euclidische meetkunde uit in vormen van de lijn van de rozenkrans. Ik heb geen idee waar dat vandaan kwam!?! Iemand vertelde me dat zij hadden uitgevonden dat de kralen van de rozenkrans zich in een bepaald meetkundig patroon bevinden. Iemand probeert je iets te vertellen. Iemand hier probeert je iets te vertellen.

Laten we dit even afmaken:

‘De verantwoordelijken voor deze ouderwetse soort wiskundige vindingrijkheid blijven op vrije voeten en onbekend. Hun handwerk pronkt (ik hou van het woord) met een ongewone faciliteit met Euclidische meetkunde. Het pronkt met een ongewone faciliteit. Wie die heeft geschreven, het is op z’n minst een ongewone faciliteit. Het pronkt ermee omdat het onmogelijk werkelijk kan worden verklaard.

“…pronkt met een ongewone faciliteit met Euclidische meetkunde en geeft een teken (hier wordt het leuk) van een verbazingwekkend vermogen onopgemerkt velden te betreden, levende planten te buigen zonder stengels te breken en complexe, precieze patronen uit te zetten met vermoedelijk gebruik van weinig meer dan pinnen en touwen, allemaal onder dekking van volledige duisternis.”

Dat is alles. Dat is het einde van het artikel. Wat dat is is gewoon een aardige snap naar diegenen die vastbesloten zijn dat er een menselijke dader is. Is dat niet aardig. We moeten hem schrijven.

Hier jullie in een constructie van jullie eigen punten en lijnen, op zoek naar harmonie in concentrische cirkels die geen lijnharmonie vinden. Het is alsof jullie niets anders zijn dan allemaal kleine luchtbelletjes. Dit is het hele onderricht. Ieder van jullie probeert een definitie binnenin jezelf te vinden. En die bevindt zich inderdaad binnein jezelf. Maar het rare is dat wanneer je begint de harmonie van die correspondentie te vinden, begin je je scheppend met de andere luchtbelletjes te mengen die in feite deeluitmaken van de totaliteit van jouw eigen geest en die opgebroken waren in jouw cirkels om je ervan te weerhouden harmonie te zien. Ben je daar ok mee?

Dus je cirkel breidt zich uit. Hij loopt altijd aan tegen het conflict van een andere organisatie die een correspondentie binnen die van zichzelf heeft gevonden. Ik kijk alleen naar hoe dit compromisloze onderricht conflict veroorzaakt. Dat doet het zeker. Dit is meer voor mensen.

Ik lees alleen een paar interessante zinnen voor. Dit is hoofdstuk 17, De roep om geloof. Ik wil dat je het probeert en het hoort omdat er een paar hele dramatische stellingen in staan.

Substituten voor aspecten van de situatie getuigen van jouw gebrek aan geloof.

Zie dat er staat: ‘substituten.’

Substituten voor aspecten van de situatie getuigen van jouw gebrek aan geloof.

Dit moet wel waar zijn als alle aspecten binnenin jou vervat zijn. Jij bent bang voor alle aspecten van de situatie waarin jij jezelf bevindt. Het is een indicatie van een gebrek aan geloof in de uiteindelijke orde van het universum in relatie tot jouzelf. Jij substitueert omdat de relatie jou niet bevredigt in jouw vorige intentie. Als dat niet een gebrek aan geloof in God is, wat is het? Wat wij zeggen dat macht zich in jouw geest bevindt en daarin bestaat geen compromis. Jij bent ofwel ongelovig in God; je kunt niet ‘geloofloos’ zijn, dus moet je wel gelovig zijn in de oude associatie die niet anders dan ongelovigheid in God. Ok, je begrijpt het. Wat tonen zij aan? Verleden tijd:

Ze tonen aan dat jij niet geloofde dat de situatie en het probleem zich op dezelfde plaats bevonden.

Jij geloofde niet dat tijd en ruimte samen waren.

…jij niet geloofde dat de situatie en het probleem zich op dezelfde plaats bevonden.

Kom nou! Niemand hier in de wereld gelooft dat. Toch nemen zij klaarblijkelijk hun probleem met zich mee. En de situatie waarin zij zichzelf bevinden heeft helemaal niets te maken met hun kennelijke probleem. Je besluit altijd in andere situaties over oplossingen voor de problemen die je met je meebracht in correspondentie met de problemen die in die situatie bestaan. Dat is wat de menselijke conditie is. En je lost ze voortdurend op in je eigen denkgeest. Wat een mooie zin.

…niet geloofde dat de situatie en het probleem zich op dezelfde plaats bevonden.

Jij denkt altijd dat zij zich buiten jou bevinden. Jij denkt altijd dat er een andere situatie is waarmee jij correspondeert die het probleem dat jij wilt heeft opgelost, dus ga je op weg om die te vinden. Dus lost elke situatie waarin jij je bevindt het probleem op dat jij denkt dat jij bent? Je vertrouwt dan in jouw vermogen het probleem dat besloten ligt binnen de kennelijke situatie op te lossen. Wat een ongelofelijk idee. En je probeert het probleem van afscheiding afzonderlijk binnen jouw eigen associaties op te lossen. Jongens, het kan niet worden opgelost.

Maar wat jullie me vertellen – ik spreek heel even tegen mensen – jullie vertellen mij dat het probleem altijd volledig is opgelost. Als je dat zegt, zeg je dan dat de moeilijkheden die zijn ontmoet in de kennelijke relatie helemaal niets te maken hebben met de oplossing van het probleem? Wie zegt dat? Jij zegt dat! Dat is wat jij onderwijst. Jongens, dat is de Cursus in Wonderen. Ik blijf bij het woord geloof hier, omdat een totaal geloof in God jou onmiddellijk de Hemel in zou doen springen, want God is jouw Schepper. Ik probeer te blijven in het jargon van geloof om vast te stellen hoe de mens dit in eerste instantie fundamenteel in zijn geheel moet verwerpen. Vervolgens, wanneer hij de ervaringen heeft van zijn onvermogen het probleem op te lossen (AA programma), ontdekt hij dat het probleem is opgelost. Zie je dat? Dat zou even kunnen duren. Ik wil niet op het onderwijs ingaan. Ik probeer te zien waar een mens dit zou horen.

Het probleem was het gebrek aan geloof, (“was” verleden tijd) en dit demonstreer je juist wanneer je het van zijn bron verwijdert, en het ergens anders plaatst.

Je kijkt altijd buiten jezelf om het probleem op te lossen. Dat is onmogelijk. Niets hier kan het oplossen. Hoorde iedereen dat? Ja! Goed voor jullie. Jullie horen het op een echt goed niveau. Dus er is geen tijdstip waarop jij en ik niet zouden kunnen samenkomen waar ons probleem niet eerder is opgelost. Let op, ik zei “eerder” want de presentatie van het probleem is wat de oplossing is. Het is een ongelofelijk idee. Ik hou ervan met betrekking tot graancirkels. Ik zou de redelijkheid kunnen onderwijzen van de harmonie die wordt uitgedrukt in associaties in mijn geest. En jullie demonstreren dat zeker in je vreugde meetkundige proporties aan te nemen wanneer je naar muziek luistert. Kun je dit horen? Het geluid van muziek, wanneer je diverse meetkundige associaties aanneemt, is niets dan een demonstratie van graancirkels. Ik garandeer je dat, als ik een grote cirkel opzet en jij komt erin en begint rollen aan te nemen, je energie zult beginnen te genereren. Zie je dat? Het is mogelijk dat je hier een schip laat landen. De reden dat je het reduceert met bewegingen en ritme en all die dingen is om de energetische associatie gaande te houden.

Maar onthoud dit: Er is niet zoiets als statisch. Als jij de totaliteit zou demonstreren van de volmaaktheid van die statische conditie zou je eenvoudig verdwijnen. Dus moeten wij je leren vanuit dat heilige ogenblik van correspondentie concentrische cirkels te activeren die steeds hogere proporties van dimensie bereiken. In de advent daartoe te komen, zullen die cirkels ratio’s van relatie uitdrukken met de hoeken die jij in jouw eigen correspondentie, in jouw heilige driehoek, vestigt. Hoor je dat? Natuurlijk, als je voorbij een bepaalde gradatie gaat – waarbij je gradatie uitdrukt als zowel passie van jou (de gradaties van hitte die zijn betrokken in het hologram) terwijl je die associatie uitdrukt – kun je er volledig vanaf de achterkant bij komen omdat hij een driehoek achter jou vormt. Maar die is even levendig binnen de gradaties van de associatie. Het is alsof je een visie hebt van het zien van de achterkant van je hoofd wanneer je in de spiegel keek, hetgeen in feite is wat je doet. Voor sommigen van jullie is het een buitenlichamelijke ervaring. Het is buiten je lichaam staan en kijken naar de hele associatie. Het is leuk.

Als gevolg daarvan zie je het probleem niet.

Je kunt het niet. Je hebt het in je eigen geest al verdeeld in meervoudige problemen. Nu zoek je de oplossing van je bestaan door dat bijzondere probleem te adresseren, maar dat drukt nu juist het dilemma uit dat je had toen je binnenkwam. Of het dilemma dat je net een minuut geleden had. Dit is het hele Werkboek. Je blijft proberen dat probleem in de vorige associatie op te lossen. Ik praat hierover als menselijke relaties – dit is een menselijke relatie hoofdstuk. Het gaat zeggen dat jouw speciale relaties heel vreemd gaan zijn, en dat is zwak uitgedrukt. Ik wil niet vooruitlopen; ik zal het voorlezen. De spanning is niets anders dan een ongelovigheid in God. Ik weet dat je dat niet prettig vindt; dat blijft een feit. Dus ga je gang en knik met je hoofd naar me. “Maar ik doe het liever zelf” is jouw probleem. Jouw behoefte het te doen op basis van al het nieuwe bewijs dat je hebt verzameld dat ik voor je bevestig in de nieuwe relatie die wij hebben gevonden in een betere cirkel. En de relatie is inclusiever. En hij is zinvoller voor je. Als hij zinvol voor je is heeft hij waarschijnlijk helemaal niets met de werkelijkheid te maken. Ik zeg “waarschijnlijk” in de zin dat ik het op dat punt niet kan weten. Maar ik kan je alleen vertellen dat de relatie ofwel totaal zinvol is in de erkenning dat God jouw Schepper is, of wat? Totaal niet zinvol. Het wint van iemand in de ogen staren die zegt: “Waar heeft hij het in hemelsnaam over?” “Jij hebt me verteld dat het kwaad een illusie is.” Ik probeer je te betrekken in het wonder van onze geest. Ik zeg je, wanneer dit is ontdekt: kijk naar buiten in deze wereld. Je zult een verandering van deze wereld zien die je zal verbazen, want de vernieuwing van de energie van onze geesten zal een prachtige cirkel vinden; die heet de Cirkel van de Verzoening (At-One-Ment). Daarin besloten zal in eerste instantie liggen elke mogelijke combinatie van lijn en vorm, alle sprekend van de harmonie van het universum. Dit is zo mooi.

Als gevolg daarvan zie je het probleem niet. Had het jou niet aan geloof ontbroken dat het probleem kon worden opgelost, dan zou het verdwenen zijn.

Ik garandeer je dat dat waar is. En ik veronderstel dat het ergens wordt beoefend. Gelukkig kun je niet falen omdat het probleem toch altijd al verdwenen is. Als ik je zover kan krijgen het los te laten, zal het zich blijven oplossen, omdat het zich altijd oplost. Dit is wat je niet aan een mens kunt uitleggen, omdat zijn uitdrukking naar jou is wat het probleem is. Maar jij kunt hem  de visie aanbieden van de zekerheid van de correspondentie met jouw bredere referentiecirkel. Als hij die aanvaardt, zal hij jouw harmonie binnengaan. Jou kan niet echt schelen wat hij erin brengt, want het is op dat moment dat hij, door het wonder of de bevrijding van hemzelf, een nieuwe harmonie vond. Dat is het enige wat ik je kan vertellen. “Vader, in Uw handen beveel ik mijn geest.” Of “My Heer, mijn Heer, waarom hebt Gij mij verlaten?” Wat de enige twee situaties zijn die je hoeft te weten.

“Wat is hiermee aan de hand, het werkt niet. Iedereen ontkent mij.”

“Ik heb alles gedaan wat je mij zei. Het werkt niet.”

Wie geef je nu de schuld? Geef je mij de schuld van jouw situatie? Je moet wel iemand anders de schuld geven, want anders zou je jouw hele situatie moeten meebrengen samen met jezelf. En je bent niet van plan om dat te doen. Als je dat zou doen, zou je hele situatie onmiddellijk zijn opgelost. Waar ben je bang voor? De totaliteit van jouw eigen situatie. Had ik dat goed? Het is dat je bang bent. Je hebt letterlijk, in ruimtelijke zin, een lichaam in omheining geconstrueerd, omdat je bang bent voor de wereld buiten jou. Wat een ongelofelijk idee! Maar er is niets in dat puntje dat niet iedere lichaamsassociatie bevat die er is.

En de situatie zou voor jou betekenis hebben gehad, want het obstakel op de weg naar begrip zou zijn weggenomen.

Dat is de kwantumsprong die jou tot de universele geest zou brengen. Je gebruikt de tijd om je afscheiding te demonstreren.

Het probleem naar elders verleggen…

Dat betekent het naar elders te “verleggen”, niet het te “verplaatsen”, het te “verleggen;” het probleem te “verleggen”, en daarmee het te behouden. Het is een ver-legging van waar het leek te zijn. Nu heb je twee bronnen die onwerkelijk zijn.

Het probleem naar elders verleggen is het behouden, want je loopt ervan weg en maakt het onoplosbaar.

Maar het probleem dat daar blijft is jouw onopgeloste probleem. Dus jouw associaties van andere mensen zijn zijn niets dan jouw eigen onopgeloste probleem. En jij hebt een totale onwerkelijkheid geconstrueerd – dat is wat jij een lichaam noemt – het is een oplossing besloten binnen zichzelf. Dit zal zeggen dat jij jezelf ontmoet. Kun je in jouw eigen onopgeloste problemen delen? Wat een onderwijs. Dit opnieuw geloof, heel even, want ik zou dit van de preekstoel kunnen onderwijzen en het wordt inderdaad onderwezen. Dit wordt daadwerkelijk onderwezen. Het is niet dat het niet wordt onderwezen.

Er is geen probleem, in welke situatie ook, of geloof lost het op.

God, ik vertrouw U, niet mijzelf. Ik maak het eenvoudig, zodat je kunt zeggen: “Ik kan dat niet.” Zodat ik kan zeggen: Dat is waar, jij kunt dat niet. Ik doe het nogmaals voor je. Wanneer jij tegen mij zegt: “Ik kan dat niet” weet ik dat je het niet kan. Maar de uitspraak dat je het niet kunt is gewoon een ontkenning dat God het conflict, waarover ik hier kan lezen, kan en zal veroorzaken. Met andere woorden, jouw uitspraak: “Ik kan het” en “Ik kan het niet”, als die jou niet onmiddellijke eeuwig vrede geeft, is niets anders dan een behoud van het conflict. Zeg: “Natuurlijk.” Nou ja, dat moet wel zo zijn. Ik ben vooruitgelopen; dat is wat dit zal zeggen. Zodra je in die associatie verstrikt raakt, kun je er niet uit. Wij noemen dat het kruisigen van jouw Christus. Of het opbreken van jouw Christus in deeltjes, jouw eigen lichaam, die in conflict zijn in een totaliteit van het universum en in jouw geest bij elkaar worden gehouden in disharmonieuze associaties, waarin jouw delen van jouw puzzle-man niet met elkaar corresponderen. En jij noemt dat leven, en het is helemaal geen leven. Het zijn niets anders dan disassociaties die jou bij elkaar probeert te houden. Heb je dat? Wat een vreemde plek. In plaats van de harmonie in ieder incident een universeel lichaam van harmonie laten formuleren. Zie je dat?

Er is geen verschuiving in welk aspect van het probleem ook, of het zal de oplossing onmogelijk maken.

Jouw aanwijzingen van referenties voor de oplossing van het probleem die jij ziet zijn onjuist. Alle pogingen het probleem te verschuiven om het te corrigeren zullen uitmonden in een vermenigvuldiging van het probleem. Jij bent vanaf het begin een leugenaar geweest. Je kunt het niet oplossen omdat je geen ware referentie hebt. Het enige wat ik jou werkelijk aanbiedt, als wat jij een wondergeest of een verlichte geest noemt, is een ware referentie van jezelf.

“Ja, dat is gebaseerd op de harmonie van jouw geest.”

Oh, kletskoek! Wat bedoel je: “mijn geest”? Het is gebaseerd op jouw bereidheid naar jouw eigen geest te corresponderen met het conflict dat jij met mij hebt opgezet teneinde gescheiden te blijven in jouw eigen situationele identiteit. “Als ik mijzelf verdedig, wordt ik aangevallen.” Vanzelfsprekend zou ik de ultieme aanval zijn. Dit is waarom de gemeenschap jou verwerpt. Dit is het onderwijs dat ik conflict veroorzaak. Ik zou niet  anders kunnen. Jezus zegt: “Ik ben gekomen om jouw broeder en zuster te verdelen…” Hij zegt het. Ik hoef je dat niet te onderwijzen. Jij maakt daar gewoon een situatie van en komt met uitspraken als: “Jij hebt me verteld dat ik mijn vader moet haten.” Ik heb geen flauw idee waar je het over hebt. “Jij hebt me verteld dat het kwaad een illusie is.” Ik heb je verteld dat de Waarheid een illusie was en het kwaad heel werkelijk is. Heeft iemand hier een vraag over?

Iemand zegt: “Wij gaan niet naar jou omdat jij onderwijst dat het kwaad een illusie is.”

Wij onderwijzen niet dat het kwaad een illusie is. Wij onderwijzen dat het kwaad heel werkelijk is. Wij onderwijzen dat jij de oorzaak bent van het werkelijkzijn van jou. Uiteraard, als jij zou weten dat het een illusie was, zou je hier niet zijn. Dat is de waarheid. In de Cursus kun je vinden waar Jezus zegt dat de duivel heel werkelijk is. Hij zegt niet dat het een illusie is. Hij zegt dat jij een illusie bent! Jij hebt een wereld van illusie gemaakt, en zij is slecht omdat zij gescheiden is van God.

Dan zeg jij: “Oh, je bedoelt dat de afscheiding een illusie is.”

Alleen als jij dat bent. Als jij dat in je totaliteit bent, waar maak je je zorgen over? Hier is het:

Er is geen verschuiving in welk aspect van het probleem ook, of het zal de oplossing onmogelijk maken. Want als je een deel van het probleem naar elders verschuift, moet de betekenis van het probleem wel verloren gaan, en de oplossing voor het probleem is onlosmakelijk met de betekenis ervan verbonden.

Nu heb je niet anders dan onoplosbare problemen. Daarom heb ik je altijd geleerd: één probleem, één oplossing. Als jouw probleem is dat je een mens bent, is je oplossing dat niet te zijn. Als je probleem is dat je een alcoholist bent, heb je één probleem. Dat heeft al je andere problemen veroorzaakt. En ja hoor, je drinkt niet meer en een hoop van je problemen zijn er nog steeds, maar ze gaan tenminste weg naarmate je meer harmonie begint te vinden. Dat is werkelijk wat ik jou in eerste instantie aanbied. Maar ik verzeker je dat jij, als iemand die verslaafd is aan de dood, één enkel probleem hebt, en dat is het conflict waaronder je lijdt door te proberen te scheppen, niet onder de auspiciën van de totaliteit van God. Je bent ontrouw aan de zekerheid welke je wel ontrouw moet maken aan de zekerheid van de oplossing, want je weet niet wie jij bent.

Is het niet mogelijk dat al jouw problemen zijn opgelost, maar dat jij voor de oplossing bent weggelopen?

Jij zoekt overal, behalve waar de oplossing is, omdat je bang bent voor de totaliteit van de oplossing. Waarom? Omdat je zult ontdekken dat je er helemaal niets over te zeggen had. Zie je dat? Hetgeen is wat overgave is. Op z’n minst word ik gehoord. Daarom doe ik dit hoofdstuk niet.

Toch moet er geloof zijn daar waar iets werd gedaan, en waar jij ziet dat het werd gedaan.

Beide – waar het werd gedaan, en waar jij ziet dat het werd gedaan. Het is gedaan. Op ieder moment wordt het altijd voltooid. Het gaat er slechts om dat jij het wonder herkent, niet dat je er iets aan doet. Het is er altijd ten volste – “Uw wil geschiede.”

Een situatie is een relatie, want ze is de verbinding van gedachten. Als er problemen worden waargenomen, komt dit doordat de gedachten worden geacht met elkaar in strijd te zijn.

Dat moet wel zo zijn. Mijn gedachten zijn in strijd met de jouwe. Jij vertelt mij jouw probleem; ik vertel jou het mijne. En we vinden een oplossing binnen het probleem. Op geen enkel punt kijken we naar wat het fundamentele probleem is. We zouden niet durven, of de oplossing zou zich beginnen voor te doen. Maar de oplossing moet zich in mijn geest beginnen voor te doen en jij zult niet begrijpen op welke manier ik het probleem aan het oplossen ben. Ik ben het probleem duidelijk aan het oplossen door niet te proberen het op te lossen. Voor jou lijkt dat onredelijk. Voor mij is het volmaakt redelijk omdat ik de oplossing ervoer door niet te proberen. Niet dat ik wist dat de oplossing ergens anders was, maar ik hield op het te proberen op te lossen. Heb je dat? “Mijn Chauncy, jij hebt zo’n houding van onbezorgdheid.” Natuurlijk. Hij herkent het niet eens. Kun je dat horen? Forrest Gump is het verhaal van onschuld die macht demonstreert. Dat is precies wat het is. Maar het is nog waar ook. Niet alleen dat, maar jij weet het.

Maar als waarheid het doel is, is dit onmogelijk. Er moet een of ander idee van lichamen zijn binnengeslopen, want de ene denkgeest kan de andere niet aanvallen. De gedachte aan lichamen is een teken van ongeloof, want lichamen kunnen totaal niets oplossen. Hun inbreuk op de relatie, een misvatting in je gedachten over de situatie, wordt dan de rechtvaardiging voor jouw gebrek aan geloof. Je zult tot die misvatting komen, maar wees daar allerminst om bekommerd. De misvatting doet niet ter zake. Ongeloof dat naar geloof wordt gebracht zal nooit de waarheid in de weg staan. Maar ongeloof dat tegen de waarheid wordt gebruikt, zal altijd het geloof vernietigen. Als het jou aan geloof ontbreekt, vraag dan dat het daar hersteld wordt waar het verloren ging, en streef er niet naar het elders vergoed te krijgen, alsof je er ten onrechte van was beroofd.

Dat is wrok. Kon je dat horen? Het is niet anders dan een verklaring van een grief. Ik ben ten onrechte mijn rechten ontzegd in een oude situatie; ik ben van plan wraak te nemen in de huidige situatie. Wat een ongelofelijk idee. Doe jij je het jezelf aan? Die situatie is gewoon jouw weigering de totaliteit mee te brengen van de erkenning van jouw verantwoordelijkheid, die buiten jezelf te projecteren, waar hij een grief wordt. Is dat wat deze wereld is?

Allen: Ja.

Er is een belangrijk element waarnaar ik vroeg in de fundamentele psychologie hiervan: de erkenning da jij de oorzaak bent van je eigen pijn. Er ligt daarin waarde besloten in jouw besluit geen wrok te blijven koesteren op basis van de oude associatie, eenvoudigweg omdat  je iets zegt, met inbegrip van “het is niet de moeite waard.” Ik heb er geen bezwaar tegen dat je dat doet. Ik demonstreerde het vroeger altijd met de kerel die jou in het verkeer afsnijdt en zijn vinger naar je opsteekt. Het is zo makkelijk om te zien dat jij de emotie meedraagt in jouw eigen denkgeest. En een kerel zoeft plotseling voorbij, dwingt je van de weg af en steekt die vinger op. Hoe jij daar geen wrok over zou voelen is voor mij onbegrijpelijk. Jij denkt dat ik je onderwijs dat je niet de wrok niet mag voelen. Dat is kletskloek. Hoe zou ik je dat in hemelsnaam onderwijzen. Als je de wrok niet voelde, zou je niet onderwezen hoeven te worden. Je zou hier ook niet zijn. Kun je dat zien? Jij zegt: “Welnu, de meester, als een ontwikkelde ziel, voelt geen wrok.” Ha ha. Ik voel het totaal over alles. Ik hoef ze niet apart te adresseren. Dat is wat verlossing is. Kun je dat horen? Dat is niet waar ik werkelijk over wilde praten.

Ik wilde in deze talk vermelden dat jij als mens kunt zien dat jij nu de wrok van die situatie voelt. Is die situatie voorbij? Ja of nee? Hij is jou overkomen. En je zult eraan vasthouden zolang je in de tij bent. Zolang je in de tijd bent, zul je proberen wraak te nemen op het onrecht dat je denkt dat jou is aangedaan. Het was niet mijn bedoeling het zo snel omhoog te brengen. Maar dat is de waarheid. Jij gaat er op een specifieke basis mee om zodat je je probleem opgelost kunt houden. Feit is dat als jij die situatie eenvoudig in zijn totaliteit had vergeven, je een heilig ogenblik zou hebben gehad. Je kunt de situatie altijd later weer oppakken om hem te onderzoeken, hem te verdraaien en jezelf te verdoven omdat je hem niet kunt wreken. Je verdooft jezelf omdat je God niet kunt wreken. Dat is wat de wrok is. Je hebt een hele brede waaier van wrok, omdat zelfs in je schijnbare harmonie je weer een onvolmaaktheid in je eigen associatie kunt vinden die je zal laten treuren. Je bent een goede kandidaat voor Verzoening, verlossing. Dat is waar nietwaar? Jij bent een aannemelijke kandidaat. Maar ik neem het conflict niet van je af. Maar ik moet je fundamenteel vertellen dat jij er de oorzaak van bent, anders is er helemaal geen hoop.Dan kun je, op z’n minst, wanneer je dit intense conflict ervaart, eindelijk zeggen: “Wacht een even…” Wat doe je? Je bent bezig zijn vermogen te rechtvaardigen jou pijn te veroorzaken. All psychologen onderwijzen ergens dat jij dit jezelf aandoet. Zij nemen het niet naar de volgende stap dat jij er de oorzaak van bent. Maar ergens zullen zij jou er voldoende de oorzaak van laten zijn om het probleem los te laten waaraan je denkt te lijden. Kon je dat horen? Ja! Dit wordt Freudiaanse therapie, denk ik. Laten we het ego voldoende redden zodat wij wat harmonie binnenin onszelf kunnen vinden.

Maar die wrok is werkelijk, nietwaar? En je hebt er recht op. Sneed hij jou af of niet? Verkrachtte hij jou zusje of niet? Heeft hij het gedaan of niet? En het antwoord is: “natuurlijk heeft ie het gedaan.” En jij bent van plan wraak te nemen al duurt dat de rest van je leven. Je gaat naar hem op zoek en vermoordt hem tot je dood gaat. Je bent gevangen in die wrok van je eigen geest. Je kunt dit niet onderwijzen zonder vergeving, dat garandeer ik je. Ik geen flauw idee waar je hiermee bent in jouw eigen geest, maar ik garandeer je dat als je eraan vasthoudt, jij dat zult zijn. Ik kan je niet onderwijzen het op te geven, maar ik kan je laten zien hoe je de vrede van God kunt ervaren door de vergeving van de noodzaak te demonstreren – de demonstraties van deze wereld zijn niets anders dan een aanval op God. Zij is niets anders dan een aanval op het hele universum. Het is alleen maar zeggen: “Ik wil dat mijn wil geschiede in mijn ruimtelijke/tijdelijke referentie.” Sorry daarvoor. Ik bracht het een moment naar de filosofie. Maar zonder de psychologie toe te passen is er geen hoop voor je. Dat moet binnenin jouw eigen denkgeest worden opgelost. En dat kan ook. De tweede stap is moeilijk voor je, en ik onderwijs je dat als je het oplost in jouw eigen denkgeest, het daarbuiten zal zijn opgelost. Dat is een stap die jij niet wilt zetten, dat er in de totaliteit een oplossing besloten ligt waarmee je in je eigen denkgeest kunt corresponderen. Zie je dat? Dit is het aanbod dat jou altijd gedaan is, dat het onmogelijk is dat de Universele Denkgeest, Scheppende Denkgeest, niet in harmonie is met zichzelf. En al jouw manieren om jouw eigen conflict te brengen in voortdurende her-associaties van harmonie zijn niets anders dan de lessen van graancirkels. Kun je me horen? Niets anders dan dat. Overal wordt jou verteld de harmonie te vinden omdat jij het jouzelf vertelt, omdat er alleen jouzelf is. Natuurlijk zul je meer conflict ondervinden, want wat jij jezelf eerst vertelde was niet waar, en je zult dat moeten gaan onderzoeken in het licht van de verschijning van jouw eigen denkgeest die de onredelijkheid ziet van het conflict dat jij tot nog toe hebt gerechtvaardigd. Ik weet dat je naar mij luistert; maar ik wil dat je ziet dat de vordering die je zult boeken in deze Cursus gebaseer is op jouw bereidheid in het conflict te blijven en het niet op te lossen. Dat heet ‘wondergericht worden’. Wat het is bezig opgelost te worden. Daarom is het zo waardevol dit hier te hebben.

Onderscheiden tussen conflict slaat voor jou eigenlijk nergens op, nietwaar? Waarom zou je het willen afscheiden? Je hebt een probleem met een persoon. Dat is je hele probleem.

“Je geeft me tenminste niet zoveel problemen als je broer en zuster.”

Wat een plek om te zijn. Dit is niets anders dan een vasthouden aan het conflict van zelf-identiteit dat uitmondt in de dood. Heeft iedereen dat? Goed zo. En ieder van jullie, individueel, is vastbesloten dat niet meer te doen? Dus jullie gaan een nieuwe harmonie binnen met de associaties van je denkgeest. Het vereist de erkenning van wat? Dit is mijn oorspronkelijke lering. Voordat ik de Cursus überhaupt had onderwees ik dit altijd. Herinneren jullie je dat? Het eerste wat ik deed toen ik naar Unity Church ging – ik weet niet waarom ze mij zeiden een preek te geven – in de eerste vijf minuten zei ik: “Iedereen, wij je vinger naar je neus.” Oké, laten we het proberen, wijs je vinger naar je neus. Dat is het probleem. Maar het is ook de oplossing, want het is de totale oorzaak. Je vindt het leuk als ik dat doe. Dat is werkelijk wat ik onderwijs. Ik weet niet waarom, want ik wist dat het probleem daar was, niet daarbuiten. Eén probleem, één oplossing. Ik leerde dat bij het 12 Stappen programma, dat ik mijn noodzaak kon opgeven mijn grief te rechtvaardigen en God het probleem te laten oplossen. Dat is alles wat ik onderwijs. Dat is een actie van je denkgeest, nietwaar? Dat is de vreugde die je ervaart die de ‘vrede van God’ heet. Het is de erkenning die jij voor mij ontwikkeld hebt dat het probleem niet kon worden opgelost. Het is niet dat ik niet wist dat ik het probleem had, het is dat ik dacht dat ik het kon oplossen. Dat kun je niet. Nu, dat heeft mijn vermogen ontwikkeld om aforismen te gebruiken zoals ‘in mijn totale zwakte ligt mijn totale sterkte.’ Nu, dat is erg waar. In mijn totale zwakte ligt mijn totale sterkte. ‘Analyseer niet, gebruik.’ Dat is Een Cursus in Wonderen. Ik heb alle uitdrukkingen voor je. En jij zegt: “Je meent het niet helemaal.” En ik zeg: Ja zeker. Analyseer nooit, en gebruik de macht van God zal onmiddellijk beschikbaar voor je zijn. Zeg: ‘Natuurlijk.”

Nu, dat kan heel goed komen omdat je doodziek wordt van analyseren. Ik weet het niet. Maar je kunt er niet aan ontsnappen door jouw eigen analyses tot stilte te brengen. Maar het kan worden vereenvoudigd in de analyse van – dit is de prestatie van een werkelijke denkgeest. Ik wilde het gewoon vereenvoudigen zodat jouw analyse mogelijkheden moet oplossen. Ik wilde dat het de mogelijkheid oploste van dit of niet dit. Dan kun je keuzes beginnen te maken die niet jouw eigen makelij zijn. Want ik garandeer je, ik ben de garantie dat die andere keuze jou ter beschikking staat. Dat vereist jouw geloof dat ik het probleem heb opgelost. Hoe geloviger je bent – ik kan mijzelf gebruiken of iemand anders, dat kan me niet schelen – hij is sowieso slechts een projectie van je eigen denkgeest. Als hij inderdaad het probleem heeft opgelost, geldt dat ook voor jou. Dat kan ook niet anders, want hij is een projectie van jouw denkgeest. Weliswaar bied ik je een oplossing die je niet wilt aanvaarden, maar als je hem aanvaardt, zal je probleem zijn opgelost. Ik ben de verlosser die je vertelt dat jouw probleem als is opgelost. Jij bent niet hier en er is geen wereld. Maar onthoud, waar je dat hebt aanvaard, ben je hier ook weg. De stap waar je bent gekomen is dat je hier weg bent en een moment de oplossing deelt én de manier waarop je tot de oplossing gekomen bent, want het is onmogelijk de totaliteit van de oplossing te delen zonder de oorzaak te delen. Maar onthoud, ik spreek alleen van jou.

Dus ik ga hoe dan ook mijn probleem niet de situatie inbrengen. Nu zeggen velen van jullie: “Nu, ik zal dit gewoon moeten doen.” Een offertje. “Ik ga er niet over klagen. Ik houd mezelf ingepakt en ik kan altijd naar een psychiater gaan of naar tante Tillie, waar ik mijn problemen kan delen die in mij afgescheiden zijn van de problemen daarbuiten.” Ik denk dat dat prima is. Je kunt altijd iemand vinden die meeleeft met jouw noodzaak om… wat? Jezelf pijn toe te brengen. Hoewel ik bereid ben dat te erkennen, ben ik een therapeut die je aandacht richt op jouw eigen oorzakelijkheid. Velen van jullie horen dat nu graag van mij. De vraag is of je het in zijn totaliteit wilt horen? Dat heet Een Cursus in Wonderen. Hoor je me? Ik geef je dit realistisch, want het is realistisch; het is een werkelijk probleem dat het probleem van deze wereld is. Wat? Ontrouw aan God; de afscheiding die jij gelooft dat werkelijk is.

Alleen wat jij niet hebt gegeven, kan in enige situatie ontbreken.

De spelingen in zijn denkgeest zijn ongelofelijk. Het enige wat in een situatie ontbreekt is wat jij er niet aan hebt gegeven. Is dat waar? Als jij alles aan de situatie hebt gegeven, zal dat onmiddellijk elk probleem oplossen dat jij ermee zou kunnen hebben. Is dat waar? Je onderzoekt hem helemaal niet? Je voert geen bezwaren aan, je geeft eenvoudig? Dat komt heel dicht bij scheppen, want je situatie zal in zijn totaliteit veranderen, omdat je door die in een grief te houden hebt voorkomen dat hij wordt opgelost. Het enige wat in een situatie ontbreekt is wat jij er niet naar toe brengt? Ja, maar als jij jouw hele zelf brengt, zul je direct door de associatie worden gekruisigd. Dat is de constatering van een feit. Dat is wat dit zegt. Ze zullen je vinden en zoeken omdat jij hun harmonie aanbiedt. Ik ga je dat vandaag niet afnemen, want velen van jullie die zich in deze laatste stap bevinden zullen dat conflict ervaren. Ik kan jullie slechts de totaliteit van de oplossing aanbieden, niet een gedeeltelijke oplossing, alhoewel je die wellicht zult aanwenden.

Alleen wat jij niet hebt gegeven, kan in enige situatie ontbreken. Maar onthoud dit: voor jouw relatie werd heiligheid als doel vastgesteld, en niet door jou.

Donderse jij! Als ik zover kan krijgen dat je tenminste dit in de Cursus onderwijst, zul je geen probleem hebben. Jij blijft proberen jouw eigen relaties met jezelf te vervolmaken, maar al jouw doelen zijn ontworpen je ervan af te houden het probleem op te lossen.

Tjonge, het zou aardig zijn als ik een miljoen mensen zou kunnen vinden die konden horen wat dat zegt. Alle leraren van de laatste 20 jaar hebben je duidelijk geleerd je speciale relaties te perfectioneren. Dat is precies het tegendeel van het onderwijs. Je kunt je speciale relatie niet oplossen. Daarom staat er “herinner je.” Anders proberen jullie samen te onderzoeken wat je probleem is door een relatie die je God gaat tonen. De afscheiding van het probleem kan je God niet tonen. Het kan niet worden opgelost. God eindigt als een arbiter van jouw probleem, hetgeen de conditie van een mens is. We vragen God samen in een parochie, en dan lost God plotseling het probleem tijdelijk voor de parochie op, wat helemaal niets te maken heeft met de wereld; het is een oplossing die gebaseerd is op een voortgezette gevestigde orde die ontkent wat het werkelijke probleem is.

…voor jouw relatie werd heiligheid als doel vastgesteld, en niet door jou. Jij hebt het niet vastgesteld, want heiligheid kan alleen door geloof worden gezien, en je relatie was niet heilig omdat jouw geloof in je broeder zo beperkt en zo gering was. Je geloof moet groeien om het al voor jou vastgestelde doel te verwezenlijken.

Ik bied je het ultieme doel aan, want dat is er een die voor jou is vastgesteld. Jouw terugkeer van de tijd naar de eeuwigheid. Wauw! Dit is echt wat.

De macht die in jou is geplaatst, in wie het doel van de Heilige Geest is gevestigd, gaat jouw geringe begrip van het oneindige zo ver te boven dat je er geen idee van hebt hoe groot de kracht is die jou vergezelt. En die kun jij in alle veiligheid aanwenden, zo je wilt.

Je hoeft niet bang te zijn voor de macht van jouw eigen denkgeest om dat te verklaren. Ik wil dit met je proberen. Ik wil je alleen laten zien hoe zeker ik ben dat dit waar is. Het enige wat jij in je eigen denkgeest hoeft te doen is opstaan en zeggen: “De hel ermee.” Ik heb het over jou. Ik gebruik de macht om dit te blijven… Sta op en zeg: “De hel ermee.” Maar dat zal zich afspelen in jou, nietwaar? Dat kan een moment een conflict lijken. Maar tenminste heb je het conflict in jou. Nu, het uiteindelijke conflict zal gebeuren in jouw relatie met jezelf en God. Dat is de waarheid van de zaak.

Ik heb mijn vuist vele malen naar God geschud. Ik ontkende Hem en zei: “Ga de pot op.” Toen er een aalmoezenier naar me toe kwam toen ik de oorlog was doorgekomen en zei: “God is dit” zei ik: Lazer op. Kom mij niet vertellen dat dat de oplossing is van mijn probleem met God. Ik geef je het feit van de zaak. Als dit de soort wereld is die jij hebt gemaakt, wil ik helemaal niets met die kerel te maken hebben. Er moet een andere oplossing zijn. Misschien verwierp ik God toen en richtte het op mijzelf. Misschien begon ik toen de macht van de vrijheid daarvan in mijn denkgeest aan te wenden. Ik bied jou alle mogelijke situaties die jou kunnen hebben voorgekomen om tot de ultieme conclusie te komen dat er geen wereld is. En dat vereist het wonder van jouw confronteren.

Maar waar je hem werkelijk de schuld van geeft, is wat jij hem hebt aangedaan.

Jij vindt dat niet prettig. Dat is de Bergrede. Het kan mij niet schelen of je het prettig vindt of niet, ik vertel je alleen dat het waar is. Ik vraag je niet om manieren te oefenen waarin je er geen grief op na kunt houden door de persoon daarbuiten een verwijt te maken en die dan op te lossen. Ik vertel je dat hij niet kan worden opgelost. Als ik je kan leren dat te doen, zul je zonde niet blijven vestigen en die dan proberen te verzoenen. Als die werkelijk buiten jou is, zul je daar sowieso niet in slagen.

Het is niet zijn verleden maar het jouwe, dat jij hem kwalijk neemt. En het ontbreekt jou aan geloof in hem vanwege wat jij was. Toch ben je even onschuldig aan wat jij was als hij dat is.

Dat is de hele Cursus. Luister heel even naar me. Eigenlijk zijn wij allemaal onschuldig aan onze menselijke relaties, die niets anders doen dan ons onze eigen scheppende zekerheid te ontzeggen. Dat is een waar iets. Er is niet zoiets als dit. Ik moet tegen jou individueel praten omdat jij het bij elkaar houdt in de patronen van je eigen denkgeest. Als ik jou was zou ik dit onderricht fundamenteel op prijs stellen omdat ik je aandacht heb gericht op wat de oplossing moet zijn. Als je wilt zal ik de term ‘uiteindelijk’ gebruiken, maar ik verzeker is, vanuit mijn zekerheid, dat jij je bevindt in je eigen nachtmerrie of droom. Heb je dit? Is dat waar? Dat geeft je tenminste het vermogen te lijden met de erkenning van zelf-toegebrachte pijn. Jij bent vastbesloten je eigen grief te rechtvaardigen door die op de wereld te projecteren. Is dat zo? Horen jullie me? Dit is het hele onderricht. Het dilemma dat je zult hebben in het onderwijzen hiervan is altijd het wijzen van de associatie naar de verantwoordelijkheid voor de oorzaak ervan. Hij kan het niet accepteren. Wanneer hij dat wel doet, zal hij hier niet zijn.

Jongens, als ik nu gewoon 300 mensen hier had die dit nooit hadden gehoord, zou dat dan een voordeel zijn voor wat ik nu doe? Ik ben gewoon nieuwsgierig. Ik lees het alleen maar voor. Als jij de Cursus in Wonderen met je nieuwe denkgeest de wereld in gaat brengen, waarom kun je dit dan niet doen? Dat is een aanbod dat, hopelijk, in ons delen van God, een harmonie moet oplopen die een wonder heet, waar we de liefde beginnen te delen – ik noemde dat woord niet – maar geloof in God is wat liefde is! Dat moment van geloof in God, is Liefde. Jullie weten dat heel goed. Ik zou willen dat ik jullie dat zou kunnen onderwijzen. Ik weet niet hoe dat te onderwijzen. Je ontmoet altijd mij of niets. Je hoort me vast niet. Er is maar één situatie. Je ontmoet altijd alleen mij – ik kan je verzekeren dat ik jouw probleem kan oplossen. Zie je?

Op zijn minst heb je besloten te blijven in de cirkel waar het probleem kan worden opgelost, in plaats van te weigeren de totaliteit van het probleem naar mij te brengen. Het kan mij niet schelen naar wie je het brengt; als je de totaliteit van jouw probleem zou brengen naar elke situatie, moet het wel worden opgelost omdat er werkelijk helemaal geen probleem is. Je komt objectief bij me en vraagt mij je van jouw last te bevrijden. Als je je totale last in, de situatie brengt, wordt hij heel gemakkelijk verlicht, want ik heb niets te maken met de bevrijding van je probleem, behalve dat ik je de totaliteit van de oplossing aanbied omdat ik een leraar van Een Cursus in Wonderen ben. Je probleem is duidelijk dat je weigert om dat te doen. Waarom? Je zult het weinige dat je hebt verliezen. Als ik jou alles geef, zal ik al mijn oude gedachten verliezen. Ik hou liever vast aan de miezerige ellende die ik heb dan mij over te geven. Dat is het feit van de zaak. Je bent bang voor het verlies van je oude associaties, en dat is precies waarom je weigert naar deze Academy te komen, want er is niets compromitterend aan onze associatie. Op zijn minst eisen wij constant jouw metamorfose, jouw re-associatie van de totaliteit. Je hebt geen bezwaar tegen het concept ervan, maar je hebt er in zijn totaliteit bezwaar tegen, want de totaliteit ervan is een erkenning: Allereerst, dat er zich daarbuiten een totale oplossing moet bevinden; en ten tweede, dat je daartoe kunt komen via een middel dat niet onder jouw eigen leiding staat. Dat is gewoon de waarheid van de zaak.

Het is aardig voor mij om te kijken naar de manier waarop jij dit benadert, wellicht tegendraads in je driehoeksidentiteit. Het is onmogelijk dat als twee mensen samen zijn er geen derde associatie is. Sta op. Jij staat hier, en ik hier. Dit is een conditie van de mens. Er is geen conditie mogelijk in dualiteit zonder een derde relatie. Kun je dat begrijpen? Ik kan dit voor je in de graancirkels doen als je wilt. Dat is niet de vraag; de vraag is waar ik in relatie met jou ben. Is dit een driehoek? Kijk ernaar. Niet echt een driehoek. Laten we nu hier gaan staan. Jij vormt relaties van objectieve energie met wat een derde object schijnt. Kijk of je dit met mij kunt pakken. Als je het derde object een cirkel laat zijn in plaats van een punt… Dat heet de Heilige Geest. “Waar er twee of drie vergaderd zijn in mijn naam, daar ben ik in hun midden” omdat ik de totaliteit ben van de afstand tussen jullie. Zie je dat? Daarom vorm jij heilige driehoeken. Zonder een driehoek zou er helemaal geen oplossing zijn – ik zeg niet dat die er niet zou zijn, maar het enige wat je zou hebben is een rechte lijn. Jij staat hier. Jij staat hier. Ik sta tussen jullie in. Nu, als jij mij neerzet als blokkades tussen jullie, via jouw eigen objectieve zintuigen: “Hallo, hoe gaat het met jou?” Hallo, hoe gaat het met jou?” Nu bestudeer je mij in relatie, en jullie bestuderen mij en jullie praten over mij. Het is onmogelijk dat jullie rechtstreeks over mij praten, want ik ben het conflict tussen jullie denkgeesten. Kun je dit horen? Wat doe je? Je vormt een driehoek. Zie je? Nu kun je met mijn corresponderen en de driehoek als referentiepunt gebruiken. Dat heet ruimte.

Dus hier sta ik. Het is ook onmogelijk dat wij daarin geen cirkel vormen. Ik ga er niet op in. Waarom? Jij bent in feite de cirkel en je zult er in correspondentie mee een cirkel vormen. En je zult ruimte definiëren als bochten, want er niet zo iets is als een rechte lijn. Als ik recht met jou zou staan en jij deze blokkade zou verwijderen, zou de lijn eeuwig worden. Een eeuwige lijn is wat God is. Hij draait nooit om. Maar een lijn die eeuwig is heeft geen begin en geen einde. Als hij een begin en een einde heeft, moet hij cirkelvormig zijn; hij moet wel cirkelvormig zijn omdat hij moet uitkomen waar hij eindigt. Hoe zou hij anders weten dat hij gebogen is? Jouw probleem is dat je niet kunt weten dat je recht bent tot je op jezelf buigt. Dat het is het feit van de zaak. Jij houdt ervan als mijn denkgeest dat begint te doen. Maar dat is waar. Hier staan wij als een driehoek. Nu hebben we drie mensen die het proberen te doen. Nu hebben we wat we een menselijke relatie noemen.

Ergens moet je partij kiezen in de associatie. Dit heet gerechtigheid. Ik ga gerechtigheid zijn. Waarom? Jij hebt je voldoende in jouw eigen denkgeest aan mij gecommitteerd waar je bereid bent die te delen met zijn denkgeest op basis van mijn vermogen te arbitreren. Dit zijn de zogenaamde wetten van de mens. Dit zijn de zogenaamde idolen die jij neerzet, nietwaar? Dit is de koning, dit is de autoriteit die je hem geeft, het convenant. Begrijp je me? Nu, jij doet een beroep voor jouw zaak op mij en jij doet een beroep voor jouw zaak op mij. Ik ben een conglomeraat-associatie van de combinaties van jouw. Ik kan iets zien van jouw probleem en iets van jouw probleem, en jullie vertrouwen mij ergens dat ik mij toereikend bewust ben van jullie historische probleem en mij voldoende bewust ben van jullie historische probleem als een oudere om een meer waarheidsgetrouw oordeel te vellen in jullie conflict. Daarom ben jij hier. Ik weet werkelijk niet meer over de oplossing dan jij. Ik ben niet anders dan een accumulatie van jouw probleem dat jij oplost binnen de parameter van jouw individuele vermogens het enige probleem niet op te lossen, maar veeleer het op te lossen binnen de beperkingen van jouw eigen denkgeest. Dit is een goed idee. Dit is een goede referentie. Ik zou niet durven tussen jullie in te staan, want je zou in het geheel niet kunnen communiceren. Je moet enige communicatie toelaten. Maar je bent er in zijn totaliteit bang voor, omdat zij het conflict zou oplossen dat jullie met elkaar ervaren. Toch moet ik dat zijn, want de expressie van het conflict is de expressie van de oplossing. Maar jij probeert het hier op te lossen in plaats van hem in jouw probleem in te begrijpen door middel van jouw non-definitie van de afscheiding van jezelf.

Ik ben een fantastische arbiter, omdat ik werkelijk jouw probleem niet zie. En ik zie ook werkelijk niet dat van jou. Maar elke keer dat je om een oplossing vraagt, wil je dat het wordt opgelost, op z’n minst, onder de voorwaarden van jezelf, en op z’n meest, onder voorwaarden van de schijnbare relatie. Allereerst besluit je: “De hel ermee, ik kan dit niet oplossen. Dit wordt mijn oplossing.” Nu heb je tenminste het probleem verwezen naar waar je oplossing is. Ik verzeker je dat ik niet zal arbitreren tussen jullie eerdere conflicten, want die interesseren mij niet. Evengoed bied ik jou mijn Christusschap aan, jouw Christusschap, wat niet anders is dan de conversie van de grote arbiter, de Heilige Geest, tot de zekerheid van oorzakelijkheid in objectieve associatie. Met andere woorden, onze twee Christussen kunnen samenkomen. Is dat niet mooi? En zij kwamen zojuist samen! Wat doen wij? We demonstreren gewoon in onze dans, in ons zingen, in onze harmonie.

Ik merkte dat deze associatie wil dat ik een regisseur van buiten, die niet in ons gelooft, vraag om Godspell te regisseren. Dat zal ik niet doen, mijn dierbare. Waarom zou ik een regisseur willen vragen die niet eens begrijpt wat wij doen? Jij regisseert het!

“Ja, maar hij is deskundiger.”

Onzin. Het is niet dat ik het erg vind om professionals in te huren, maar ik begrijp het helemaal niet. Waarom zou ik iemand betalen om te komen en ons te regisseren naar de onwaarheid van onze associatie? Dat is oké, maar ik wilde gewoon dat je weet – je blijft zoeken naar toneeldokters. De dokter van dit toneelstuk is vanzelfsprekend onwaar waar de Heilige Geest, niet iemand die binnenkomt, of zeker het Christusschap in jou wordt gedeeld in de nieuwe aggregatie van de Grote Straal associatie. De Grote Stralen zullen worden genoemd.

Nu, als ik hierheen ga, is jouw vermogen om harmonie te vinden niets anders dan een verbreding van je cirkel-associatie, zodat je geen zorg zult hebben over enige driehoek die ik aan je presenteer, met inbegrip van wat we de ‘negatieve driehoek’ zouden noemen, of het moment tussen 12 en 6, het moment waarop de hoek niet bestaat. Verlossing bevindt zich daadwerkelijk op dit moment in de cirkel – nietwaar? – waar de hoek zich niet manifesteert, waar de lijn evenwijdig is. De cirkel wordt dan gedemonstreerd door het kruis, dat niets anders is dan driehoeken, die de cirkel zullen kwadrateren in de relatie met jou. Zie je? Jouw oplossing is natuurlijk een rechte verticale lijn. Dat kan niet anders. De manifestatie van de noodzaak daarvan is het kruis, dat driehoeken van energie in deze cirkel zal opzetten. Volg je me daarin? Dus vanzelfsprekend, in zoverre, is het het punt van het kruis waar de oplossing zou zijn. Ik weet niet hoe je dat hoort, want als dat waar is in de centrifuge, zou je onmiddellijk de kracht van de energie gebruiken en zou je hier weg zijn. Dat is een ware uitspraak. Dus je maakt er een Vrijmetselaarskruis van; je kunt met de symbolen doen wat je wilt. Wat ik wil dat je ziet is dat je in de graancirkels een demonstratie hebt van universele harmonie die niet kan worden uitgelegd in de beperking van jou associatie, omdat je ergens da-da-da-dat wilt, of je zei da-ta-da-ta, of je deed iets, waarin je meer harmonie begon uit te drukken in de eenvoud van je relatie, in plaats van die te compliceren met gebruik van de energie van je schepper.

De vreugde die je ervaart is eenvoudig het verlies van het conflict van de barrière die je in je eigen denkgeest hebt geplaatst tussen jou en je illusies. De oplossing moet voor een moment de erkenning zijn van de totaliteit van de illusie van de associatie van tijdelijke orde. Op z’n minst kom je dan, hoop ik, uit in meer harmonie met je cirkel. En duidelijk ben je begonnen het verschil zien in hen die om te beginnen nog niet eens het probleem hebben erkend. Jij zou absoluut niets met die associatie doen. Hij zit gewoon gevangen in zijn eigen mentale onvermogens. Hij hoort jou in het geheel niet. Naarmate dat zich uitbreidt, ontdek je communicatie met mensen die harmonieuzer zijn in jouw inspanningen elkaar te zoeken en van elkaar te houden. Tenslotte wordt dat één heel doel.

Wat zit ik hier te demonstreren? Ik ga dit afronden. Ik zal heel boos zijn als ik het begin mis van de wedstrijd van de Badgers. Wat zei ik zojuist? Als ik het begin mis van de Wisconsin wedstrijd zal ik heel boos zijn. Willen jullie mij vergeven voor die boosheid? Of moet ik mijzelf vergeven? Moet ik jou vergeven dat jij gezorgd hebt dat ik de wedstrijd mis? Dat gezegd zijnde, hoe laat is het? Ah, de tijd vliegt wanneer we verliefd zijn.

Ik wil alleen dat je weet dat die volgende paar pagina’s echt wat zijn. Dit komt voor alle mooie dingen. Dit is hoofdstuk 17 dat ik voorlas. Ergens in dat hoofdstuk gaat het over geloof in liefde. Maar mijn zekerheid over mijn geloof in jou evolueerde niet vanuit mijn meting van jou, noch van mijzelf, in onze relatie. Gemeten geloof is niet wat geloof is. Het spijt me, dat is gewoon een feit. Je kunt alle energie die je verkiest in meting stoppen. Begrijp je? Meters en grenzen kunnen worden ingeperkt en zij kunnen hoeken van harmonie in weerstand demonstreren, maar zij kunnen niet scheppen. En totdat je dat met mij begint te zien, zul je blijven in een harmonische associatie van de correspondentie van je cirkel en je lijn. Dat is waar omdat het waar is, niet omdat ik het zeg. Ik ben uit de Grote Stralen gebleven, de harmonische associaties van muziek en de diatonische schaal, de betrokkenheid van jouw emotie met de schijnbare condities van jouw objectieve werkelijkheid. Ik weet niet hoe je dat in jouw eigen denkgeest doet, en misschien doe je het helemaal niet. Het enige wat ik je werkelijk kan aanbieden is de eenvoud van je ontsnapping uit de hel. Hoe meer je bereid bent aan mij te erkennen dat je je bevindt in een conditie die niet acceptabel voor je is, des te meer ik je de oplossing kan aanbieden. Ik ben bij de kern van dit onderwijs. Als ik die situatie heb die daar zit, die werkelijk niet de oplossing voor het probleem wil, is er niets wat ik kan doen. Hoor je me? Is er iemand die dit niet hoort? Dit is het hele onderwijs van de Cursus. Als je verslaafd bent en de oplossing niet wilt, of gelooft dat je het binnen je eigen denkgeest kunt oplossen, kan ik je niet helpen omdat je de conditie bent van die oplossing.

De hele eerste blokkade tot Verzoening is de niet-noodzakelijkheid ervoor. De reden dat jij te vroeg bent is dat de wereld jouw niet nodig heeft. Kun je dat horen? Jij biedt de wereld iets aan wat zij niet nodig heeft. Ze hoeft jou helemaal niet te horen, en doet dat ook niet. Ze hoefde je niet eens te kruisigen. Ze kon je in het geheel niet horen. Plotseling breng je het de wereld in… Nu zul je moeten worden gekruisigd. Dat is goed nieuws! Dit is de hele Cursus in Wonderen. Goed nieuws nu omdat zij zullen moeten luisteren naar wat hij zegt om hem te vermoorden. Luisteren naar wat hij zegt zal een proces van rede in jouw eigen denkgeest op gang brengen, omdat wat wij aanbieden redelijk is. Jij bevindt je in een totaal onredelijke associatie. Zolang jij er rede aan geeft, zal hij rede hebben. Waar? Jij gaf die er aan.

Begrijp je me? Wij moeten de pijn delen voordat we de oplossing kunnen delen. Ik probeer niet jouw pijn van je weg te nemen. Ik vertel je dat als je hem laat gaan, God hem voor je zal oplossen. Jij vindt dat niet prettig. Waarom? Jij hebt hem opgelost! Vertel me niet dat je dat niet hebt gedaan, of je zou hier niet zijn. Hoe heb je hem opgelost? Door pijn! Door de aanvaarding van je conditie en de erkenning dat je er niets aan kunt doen, behoudt je eenvoudigweg de pijn. En alle dingen om je heen sterven en worden oud. En de kinderen sterven, en je moeder sterft, en jij bent ziek en ik mag jou niet. Ik mag jou niet omdat jij doet alsof je liefdevol bent en in werkelijkheid vermoord je iedereen om je heen. Dat is een feit. Ik besteed geen enkele aandacht aan jou persoonlijk of individueel, maar als jij mijn aandacht daarop vestigt, besteed ik aandacht aan jou omdat ik jou een oplossing aanbied die niet acceptabel voor jou is omdat hij niet van deze wereld is. Hoor je me? Nu, als ik je binnen jouw eigen denkgeest kan laten blijven, zul je geen probleem hebben. Maar dat zul je hoogst waarschijnlijk niet doen. Je zult je onmiddellijk de wraak op mij zoeken die je gevonden hebt door hier te zijn, zodat je snel naar buiten kunt gaan en iemand kunt opbellen:

“Hij zegt…”

Met wie in hel praat je? Geef me antwoord. Je praat alleen tegen de momentele associaties van jouw eigen denkgeest. Zo volledig is mijn oplossing voor jouw probleem. Iedereen die jij hier adresseert deelt jouw probleem van de ontkenning van wat ik jou aanbiedt. Je knikt je hoofd naar mij. Nu kun je op z’n minst het conflict voelen wanneer je naar de telefoon gaat en zegt: “Ik heb  nog nooit zoiets gehoord, ik zal nooit…”

Hij zal zeggen: “Wat doe je? Hoe durf je ons te verlaten?”

En jij zegt: “Wel, ik heb naar jouw drek gekeken en ik wil het niet meer.”

“Je wilde het eerst altijd wel.”

Ja of nee? Dit is de hele les.

Ik laat je niet zien dat conflict een illusie is. Ik laat je zien dat conflict werkelijk is. Ten minste heb je het waar het kan worden opgelost. Wat jij doet is ongehoord. Het is belachelijk. Het is absoluut niet acceptabel. Het heet Een Cursus in Wonderen. Maar jij wilt het wonder niet. Dan kijk je naar andere mensen en zegt tegen hen: “Wel, als jij dezelfde situatie had als ik, zou je hem ook niet kunnen oplossen.” “Ik kan zien dat jouw situatie niet was zoals die van mij.” En dat zal omvatten dat hun situatie slechter was dan de jouwe, want ik bied je een verslechtering aan in plaats van een oplossing. Zij zullen jou aankijken en zeggen: “Als ik dezelfde bodem had gehad als die van jou, zou ik kunnen zien hoe jij dit kreeg.” Dat is gewoon een andere manier om te zeggen: “Ik heb nog niet genoeg geleden.” Wat weer een andere manier is om te zeggen: “Ik ben ontsnapt aan de pijn die onvermijdelijk is in mijn eigen leven.” Hoor je dat?

Mijn denkgeest heeft eigenlijk helemaal geen zorgen over de expressie hiervan. Zijn enige zorg is jouw aanvaarding ervan. Zie je dat? Ik praat tegen jou. Jij lijkt zwak; ik vind niet dat je er zwak uit ziet. Het kan mij niet schelen hoe jij jezelf uitdrukt. Het enige wat je hoeft te doen is hem te aanvaarden en de macht is daar. Als je hem verwerpt, laat de manier waarop je hem demonstreert me koud. Je kunt mij vermoorden, naar het klooster gaan of daar staan en dat doen. Wat kan mij dat schelen? Dit is geen werkelijke plek. Er is helemaal plek als deze. Jij zult die conversie in je denkgeest moeten doen. Maar de manier waarop je dat doet, wat kan mij het schelen? Die conversie zal op een oneindig aantal manieren worden gedemonstreerd. Heel letterlijk. Elke combinatie zal werken als je dat toelaat. En als je tegendraads toe moet komen, doe dat dan! Als je bang bent er heel even direct naar te kijken en je lost andere problemen op, dan zullen andere opgeloste problemen ruimtelijke referenties ingaan van oplossingen van verleden en toekomstige referenties. Kon je dat horen? Kon je dat begrijpen? Nee.

Het kan mij niet schelen welke hoek je neerzet om energie te corresponderen in de associatie binnen het uitdijende patroon zo lang als die hoek zelf energie genereert. Zie je dat? Er bestaat geen tijdslimiet in het honkbalspel, dat niet anders is dan een diamant, of een vierkant, of een definitie van een cirkel waar je rent in voortdurende uitbreidingen van de associatie. Of je het spel speelt of de manier waarop je speelt, interesseren me niet. Dat wil zeggen, als er niets buiten jou is, moet er iemand naar de wedstrijd kijken. Het kan mij niet schelen welke rol jij in de productie speelt, maar je moet wel de cirkel in komen.

Wanneer de Old Man een ‘short-timer’ is, dan moet je uitkijken. Begrijp je dat je je weg hieruit denkt? Dat is gewoon de waarheid van de zaak. Je wendt je eigen denkgeest aan, terwijl je illusies neerzet; in feite denk je je weg naar de hemel, want de hemel is een idee in jouw denkgeest. Je kunt sowieso niet werkelijk buiten de hemel zijn. Dat is hopelijk wat ik je zojuist voorlas. Kijk, ik ben bij hoofdstuk 18. Het is alleen maar dat hoekje, en jij bent ingesloten binnen dat hoekje. Maar je moet dat eerst zien om je eigen Christusschap te herkennen. Dus ik sprong als eerste in het gat. Kun je dat begrijpen? Maar jij wist heel goed dat ik er in ging; het is onmogelijk dat je dat niet weet, want wij bevinden ons aan de parameter van die associatie. En natuurlijk moet er hier sprake een plan zijn. Vanzelfsprekend kwam ik naar een deel van jouw associatie in ruimtetijd waar je mij niet herkende. En even vanzelfsprekend ken jij mij heel goed buiten de bron. Je kunt niet anders. Elke keer dat ik kom om je mee naar huis te nemen en je te wekken uit de droom zeg ik tegen je: “Ik ben gekomen om je mee naar huis te nemen en je te wekken uit je droom.” En jij blijft zeggen: “Wie ben jij in hemelsnaam?” Jouw ontkenning van mij moet een indicatie zijn dat je mij kent, waarom zeg ik anders tegen je: “Ik haal je uit je droom.” Jij blijft zeggen: Wie ben jij in hemelsnaam.” Op z’n minst zeg je: “Ik ben nog niet klaar om jou te horen.” Dat is een ware uitspraak. “Ik ben niet klaar om jouw nu te horen.” Waarom niet. “Het gaat goed met me.” Tjonge, wat is dat individueel. Dus je verzamelt een hele hoop ‘Het-gaat-goed-met-mij’s’. En in het geval ik te vaak bij je kom, heb je een eindoplossing mij te ontkennen, die je eerder altijd hebt gebruikt. Hoe noemen we die? De dood. Je slijt die cyclus en zegt: “Ha ha ha ha ha ha.” Maar je bent nergens heen gegaan. Het enige wat je deed was blijven in je eigen associatie met jezelf. Dat is je grootste angst: verlies van de dood.

Wat ik eigenlijk heb gedaan is je ontsnapping af te snijden. Ontsnapping is niets dan het neerzetten van een hindernis van zelf-bestaan tussen mij en en wat jij bent. Wanneer die geleidelijk verwijdert, verwijdert hij het oude waarop je vroeger terugviel achter je, want je hebt het voor je uit geprojecteerd als verdediging van de associatie. Kun je dat horen? Wanneer je dus teruggaat en het oplost, het conflict dat je zou gaan neerzetten – dat je nog steeds neerzet – in jouw eigen denkgeest, doe je het eenvoudigweg niet meer. Het verdwijnt omdat het niet langer deel uitmaakt van je oude referentie. Zie, je stijgt er bovenuit. Je blijft de hele tijd op die bodem. Als je daar blijft, wordt het altijd opgelost. Dat heet je wil en je leven overgeven aan God. Zie je? En als je jezelf bevindt in een valse bodem, de vestiging van niets en niets, of jouw potentieel en de bevrediging van jouw potentieel binnen de tijd, zou je heel lang in de tijd kunnen blijven. Zo werkt het. Je bodems worden zo hoog dat je precies bij je oplossing bent. Je hoeft niet meer de diepten van wanhoop in, want die hebben geen betekenis voor je. Je hebt al je wanhoop opgebruikt. “Laat alle hoop achter, gij allen die hier binnengaan” betekent dat als je alle hoop achterlaat wanneer je de hel binnengaat je er heel snel zult uitkomen, want er is geen hoop waar jij heengaat. Hou op het op te lossen in je relaties met elkaar.

Gisteren hadden we, hopelijk, de filosofie. Vandaag hebben we de psychologie. Morgen hebben we de religie. Het is eindelijk allemaal het zelfde idee, want het zijn alleen ideeën in jouw eigen denkgeest. De luciditeit van jouw nieuwe denkgeest is opwindend. Waarom zou je niet opgewonden zijn. Jou is het eeuwig leven aangeboden. Jou is getoond dat gelukzaligheid nooit weggaat en alle andere fijne dingen die daarbij horen, in plaats van erop te staan dat ik jouw betekenisloze problemen voor jou oplos. Als jij erop staat dat ik jouw betekenisloze problemen oplos, is dat niets anders dan jouw denkgeest, geprojecteerd van jezelf, die erop staat dat het conflict moet worden behouden opdat het kan worden opgelost om jezelf met jezelf te rechtvaardigen. Het heeft geen enkele betekenis. Deze wereld was lang geleden al voorbij. Ik zou dat prettig vinden. Ergens kun jij je in een nieuwe associatie begeven waar je zult zien dat deze is verdwenen.

Kun je begrijpen dat jij het product bent van één enkele denkgeest die op een dwaalspoor is geraakt? Kun je dat horen? Jij bent het probleem van één denkgeest die een moment iets anders hoorde. Dus jij bent zowel het probleem als de oplossing. Hoe hij vervolgens zijn denkgeest ook heeft opgebroken, wat is wat jij gedaan hebt, hij kan niet ontsnappen aan de heelheid die hij teweegbrengt in de totaliteit van hem zodat hij gescheiden kwaden heeft die zijn afscheiding demonstreren. Dus moet ieder van hen daarbuiten de totaliteit bevatten van zijn oplossing, en dat is waar hij eigenlijk bang voor is, want hij weet heel goed dat zijn projecties van zijn broeder in feite Goddelijk zijn omdat zij allen dezelfde macht van zijn eigen denkgeest gebruiken. Is dat niet aardig? Dat is een waar iets. Het zijn van het probleem en de oplossing bezorgt je vreugde in plaats van pijn, want de erkenning van oorzakelijkheid is wat vreugde is omdat die je de macht laat uitoefenen van de denkgeest van God in plaats van jouw eigen denkgeest. Kom op, het is zo simpel, zie je niet? Zag je dat? Dat is waarom jij zo gelukkig bent. Het is niet dat je het probleem kunt identificeren en het oplossen, het is dat je de noodzaak voor de oplossing blijft loslaten.

Oké, dat is het einde van hoofdstuk 17. Het behandelt menselijke relaties. Ik heb altijd problemen gehad met de zin “Je moet geloof hebben.” Mijn perspectief is altijd te breed met betrekking tot het probleem. Ik leerde al vroeg dat er andere oplossingen voor het probleem waren, hetgeen een vorm van geloof is. Kun je me horen? De actie van mijn denkgeest bood andere oplossingen of creatieve associaties aan die niet schijnbaar vervat waren binnen het probleem. Dat is duidelijk een uitdrukking van geloof buiten de sfeer van waar het probleem is. Ik kon dat heel goed – totdat ik ontdekte dat wat ik ook deed, het probleem niet kon worden opgelost. Dus door het niet te serieus te nemen, kun je ontsnappen. En door plotseling te beseffen dat de hele boel toch alleen maar een grap is – het is een kosmische grap. Er is geen echte manier waarop jij zou kunnen aftakelen en oud worden en sterven. Het is totaal zinloos. Voor jou lijkt het niet grappig. Toch verzin je het; jij verzint verschrikking in je menselijkheid. En je beangstigt elkaar tot leven en ter dood. Ik probeer je natuurlijk tot leven te laten schrikken. Maar jij bent bang om in zijn totaliteit te kijken naar de verschrikking van het masker van jou of dat zou je letterlijk tot leven laten schrikken. Dat kan niet anders, want je zou zien dat de weerspiegeling niet anders is dan jij in zijn totaliteit – dat jij geen conflict had in je angst is wat ik net zei. Dat is aardig. ‘De Cursus in Wonderen schrikt je tot leven’ is een ware stelling. Jezus zegt dat dit jou rechtstreeks zal leiden in de angst van de verschrikking van het ene waar je niet naar wilde kijken. Dat is wat jou is aangeboden. En dat is wat je hebt gevonden. En je hebt nu het plezier van de realisatie dat het niets was. Totdat je kwam in die situatie in je eigen denkgeest, kon je dat niet weten. Nu ben ik terug bij: jouw gereedheid hangt af van jou in de erkenning. Vanaf dat moment is het makkelijk, want je zult onmiddellijk de oplossing beginnen te zien. De voortgang van jouw pad of jouw programma van verlichting zullen gebaseerd zijn op jouw bereidheid niet deel te nemen in de ontdekking God God te laten zijn. Dat is het einde van dit hoofdstuk. Natuurlijk onderwijs ik je dat geloof in God de oplossing is voor je problemen – niet God zoals gedefinieerd door jouw makelij, maar God zoals Hij is in de totaliteit van het Universum. Tjonge, wat is dat aardig. Uw wil geschiedde. Ik weet niet ik ben of wat ik doe, en ik zal mijn oude associaties hier niet inbrengen om het op te lossen. Dat is niet een  perceptueel iets dat je dient te identificeren vergeleken met iets anders. Het is een verklaring van jouw conditie in de relatie met jezelf.

Ik wil dat je gelukkig bent met de muziek der sferen en de harmonie die je wordt aangeboden. Ik wil niet dat iemand je vertelt dat je je ergens in moet specialiseren teneinde je beperkte creativiteit te demonstreren. Het is niet dat je al of niet ergens een expert in kunt zijn, maar ik wil dat je vrij bent van ieders expressie te houden zonder de noodzaak voor de mechanismen van hoe zij die expressie hebben verkregen. Het is niet dat de discipline niet noodzakelijk is – dit is het grote dilemma – maar dat je kunt genieten van de creatieve energie van die kunst om tot God te komen. En dat is de lol ervan. Zie je?

Is dat niet leuk? Van de duizenden kleine stadjes in dit land waar dramaklassen Camelot opvoeren, hebben zij het zojuist in Baraboo opgevoerd, en er is altijd iemand in de stad die de hoofdrol speelt en iemand die de regie heeft en elke gemeenschap vormt oplossingen vervat binnen hun eigen locale, binnen hun eigen beperking. Dat is precies wat er hier op aarde gebeurt. Wat je uiteindelijk zegt is: “Ik ben het zat om in deze productie te spelen.” Wie dit ook heeft geproduceerd, het klopt niet. Het werkt niet. Ik moet dit kleine stadje uit. Dus je gaat de stad uit en je gaat en je ontdekt dat iedereen anders hetzelfde speelt! Zij doen het op verschillende manieren, maar uiteindelijk is dat alles wat het is. Niet alleen dat, maar zij die de rollen krijgen zijn niet zo goed als jij. Zij krijgen de rol op basis van hun curriculum vitae in plaats van jouw talent. Dat is waar. Wat een ongrijpbaar iets is werkelijk talent. “Wel, hij zingt niet even goed, hij acteert niet even goed, maar er is gewoon iets aan hem.” Dat is wat het is. Dat wordt dan de nieuwe standaard van associatie, want het is communicatiever en het is innovatief in de zin dat het niet herkend werd in de andere sferen van wat kunst of communicatie vormde. Goed voor jou.

Maar dat betekent niet dat als je nu Mozart opzet dat je niet de totaliteit van Mozart kunt horen. Als je de totaliteit van Mozart hoort, zul je de totaliteit van jezelf horen. Het is niet dat hij jou niet een provisie geeft in zijn associaties van de muziek der sferen, van jouw vermogen in de totaliteit van jou de harmonie en energie van liefde te definiëren die hij probeert te spelen. Zet een beetje Mozart op. Nu, het lijdt geen twijfel dat er meer harmonie is in Mozart dan in Joe Schwartz.

Jij zegt: “Is dat echt waar?”

Dat moet wel, want je kunt het verschil zien.

0-0-0-0-0-0-0