Zwarte gaten: tijd naar eeuwigheid

Zwarte gaten: tijd naar eeuwigheid

De Materie Mythe. Wat betekent dat, dat materie een mythe is? Ja, er staat: “Materie Mythe.” Er staat dat deze tafel een universele associatie is; dat het universum een provisionele associatie van materie is in een dichtheid die de druk van de werkelijkheid niet kan weerstaan. Sommigen van jullie zijn vrijwel klaar om dit te horen, klaarblijkelijk omdat je de expressie kunt voelen van een geest die gedachteassociatie aan jou demonstreert. Hou op het op de een of andere manier zo goddelijk te maken. Het lijkt goddelijk omdat het zo harmonieus voor je voelt om daadwerkelijk te ontdekken dat door niet, wat jij noemt dingen te “materiën”, door deze tafel niet soliede te maken… Natuurlijk is dit ding soliede en ik heb hem soliede gemaakt in mijn tijdassociatie. Dat is wat de Materie Mythe zegt.

Als jouw geest zich allereerst heeft bevrijd van de materie-associatie zal hij beginnen te corresponderen… de geest, de vorm zal in een andere universele associatie beginnen te corresponderen. Je moet een hele fundamentele premisse nemen, wat niet moeilijk voor je zou moeten zijn, aangezien je een geest bent die denkt, en je ergens aanvaardt, niet in een definitie van jezelf, dat het universum gedachte is. Ik kom nergens met je als je erop staat dat je gedachte kunt nemen en gedachte kunt construeren in een associatie in tijd. Nu, we doen dat hier samen, nietwaar? Dit ontglipt mij een beetje omdat jij het probeert te definiëren. Het enige wat ik je werkelijk aanbiedt is de vrijheid van jouw geest om te zijn wat hij is. Kun je dat vatten? Ergens heb je een associatie van jezelf bedacht, vervat binnen wat jij de werkelijkheid noemt – universeel bewustzijn. Mij is een zorg wat het is. Wat maakt het uit als het enkelvoudig is.

Ik ben hierbij terug. Gisteren probeerde ik je een les uit het werkboek te onderwijzen die zei dat jij een fysieke wereld construeert. Elke redelijke geest kan de absurditeit zien van de fysieke werkelijkheid. Alles wat jij me onderwijst, zelfs in de basisnatuurkunde van Newton, vertelt me dat alles de hele tijd in actie is. Nu, jij zegt: “Ja.” Maar hoe maak je dit dan fysiek? Dat is wat mij verbijstert. Waarom word jij een anomalie in je associatie van de erkenning dat alles de hele tijd verandert? Heel duidelijk: je kunt nergens komen vanwaar jij bent als alles verandert. Wat je eigenlijk tegen me zegt is: “Ik ga aanwijzen waar ik volgende week of over een uur zal zijn teneinde daar überhaupt te komen.” Het zou duidelijk moeten zijn dat je jezelf niet kunt lokaliseren.

Luister. De fundamentele premisse van alle leerstellingen die proberen tijd te behandelen zullen de notie zijn van een “uit gaan” en een “terugkomen.” Alle ideeën over relatieve ruimtetijd behelzen het idee van langzame en snelle tijd. Dat moet wel zo zijn omdat de associatie van het universum in een of andere richting een lineaire identiteit moet zijn van de mogelijkheid van versnelling. Dit is wat de snelheid van het licht is. Kun je dat begrijpen? In feite, als we zover kunnen komen, kan ik je dan onderwijzen dat licht op zijn langzaamst jouw totale potentieel in je eigen geest zou zijn. Ben je daar oké mee? Je zult ergens het idee moeten aanvaarden dat je een configuratie van energie-identiteit in de tijd bent en dat dit – ik zal even Een Cursus in Wonderen onderwijzen – dat het heilig ogenblik niets anders is dan de afstand tussen jouw compactheid van je geheugen en de werkelijkheid die je bent. Voelen we ons daar comfortabel mee? Dit is het hele onderwijs.

Interessant genoeg, het betreft het idee van dimensionale of hierarchische associaties, eenvoudig omdat het onderwijst vanuit een geest die gemakkelijker kan corresponderen dan jij in je identiteit van jezelf. Toch moet die ergens in de tijd zijn vervat. Dit nu is de hele Cursus. Kun je dit horen? Ik onderwijs je dat je ergens in de tijd in een voortdurende associatie met je eigen gedachten bent – jullie, lichaamsidentiteiten. Het kan mij niet schelen wat je jezelf noemt. We kregen je zojuist zover toe te geven: “Ik ben niet een lichaam. Ik ben vrij. Ik ben zoals God mij geschapen heeft.” Dat is niet omdat sommige dingen lichamen zijn en andere niet. Het is omdat er niet zo iets is als een lichaam. Dit is heel belangrijk.

Anders zul je doen wat deze jongens (schrijvers Paul Davies en John Gribbin) doen wanneer ik je lees over zwarte gaten. Zij zijn zich zeer wel bewust dat als een object een zwart gat nadert, de tijd vertraagt – hij wordt heel letterlijk langzaam. Zij zijn zich ook heel wel bewust dat zolang zij observeren dat deze associatie in de tijd dichter en dichter bij komt, zij zien dat die nooit totaal langzaam kan gaan. Begrijp je dat? Het object dat zij observeren kan het zwarte gat nooit binnengaan. Zij zijn er in observatie van. Ze zijn zich er ook van bewust dat dit niet geldt voor de man die het zwarte gat ingaat. Dit is Einstein. De man die het zwarte gat ingat opereert onder zijn eigen ruimtetijd associatie. Ik heb je hier werkelijk in de Cursus in Wonderen als je ernaar wilt kijken.

Dit is dan een versnellen van de tijd, of jezelf ergens bevinden in een associatie van de gebeurtenis van een schisma naar een potentieel en de bevrijding naar buiten naar de werkelijkheid. Is dat oké? Waar ondervindt je jouw anomalie? De anomalie wordt ondervonden door je vastbeslotenheid een objectieve associatie in je eigen configuratie te scheppen die letterlijk is wat de tijd is. Tijd is je eigen associatie van je eigen denken ergens vervat binnen je eigen lichaam. Ik zal je dit geven in een letterlijke zin. Het is onmogelijk dat je lichaam niet een unversum is. Het is letterlijk onmogelijk, omdat je het idee van een universum hebt. Het lijdt geen twijfel dat je een idee hebt van een associatie van universele geest die binnenin jezelf besloten ligt. Het enige wat je werkelijk van mij nodig had was de aanwijzing – en ik zal de Cursus in Wonderen gebruiken – dat niets buiten jou is. Jij bent dan niets anders dan een universum in een continue staat van samentrekking en uitbreiding – dat is wat hier staat – tot op het punt waarop het niet kan worden waargenomen.

Ik bied jou hier, fysiek, een conditie aan van zwarte-gat-herassociatie – wederopstanding. Dat is wat ik nu op dit moment doe. Als ik mijn geest vrijzet, zal die onmiddellijk komen van de compactheid van mijn eigen zelf-identiteit, en zich bevrijden tot de vrijheid van mijn eigen geest. Dat is wat de wederopstanding is. Zo doe je het in het werkboek. Het is van vitaal belang dat je onthoudt dat er niet zo iets is als andere geesten. Waarom zou je worden bedreigd door deze grote opwinding van die vrijheid van je eigen geest, waar die een bredere, een ultra-dimensionale universele geest binnengaat. Waarom zou je dat niet opwinden? Windt je dat niet op? Vergeet dit idee dat je de vergeving in je broeder moet bestuderen. Het is zo verdraaid absurd! Neem me niet kwalijk!

Je zult tegen mij zeggen dat je vastbesloten bent jezelf te construeren in je eigen associaties van statischheid en je lichaam te behouden. Jij hebt me geleerd dat het lichaam, klaarblijkelijk, niets is dan energie in een macrokosmos van associatie, die de hele tijd aan de gang is en verandert. Het is duidelijk dat we  een associatie van energie en vormen observeren die aan de hand van… – we bevinden ons hier in het echt moeilijke onderwijs – en geven die een gevormde werkelijkheid aan de hand van de macht van onze geest. Het lijdt geen twijfel dat we dat doen. Wat vinden jullie daarvan? Waar vind je correspondentie met de andere associatie, die buiten jezelf is, die niet zal uitmonden in chaos? Als we fundamenteel hebben erkend dat alle materie uiteindelijk alleen de kracht is van de liefde, of God, of heelheid, of leven. Te beginnen met die premisse.

Is dat eigenlijk de hele tijd in je lichaam aan de gang? Nu, ik zal je de Cursus onderwijzen. Dit is hoe je vertrekt, uiteraard, hoe je uit deze associatie van tijd komt. Vertel je mij dat jij jezelf vanaf dat moment eenvoudig totaal opnieuw kunt associëren? Dit heet de Grote Ommekeer. Jezus onderwijst dit, degene die de Cursus heeft geschreven, jij, onderwijst dit als een grote ommekeer – dat het moment waarop je die associatie inging je onmiddellijk in de universele geest werd geactiveerd en dat dat de hele tijd aan de gang is. Natuurlijk is het de hele tijd aan de gang. Hoe zou het in vredesnaam niet de hele tijd aan de gang zijn als het is wat tijd is? Kom op. Ergens moet je dit zien.

Dit is wat dit boek zegt over zwarte gaten. Als je in een zwart gat komt, zegt hij, verander je in een wit gat. En het is een interessant idee dat je licht wordt. Waarom? Je wordt oneindig. Je verliest iedere mogelijkheid van de insluiting van de associatie met de tijd. Op zijn minst zou ik denken dat je het idee zou onderhouden dat jij dit met je eigen geest doet, en minstens zou je de opwinding voelen van de mogelijkheid. De Academie (Endeavor Academy) is voor niets anders ontworpen dan om jou de opwinding te geven van de mogelijkheid van je eigen geest. Vanzelfsprekend moet zij je onderwijzen niet klein te zijn en niet te te associëren met de dingen die je in je eigen geest hebt geconstrueerd. 

Waarom is het niet leuk dat alle dimensies de hele tijd aan de gang zijn? En dat je een andere associatie kunt binnengaan en al je gedachtevormen mee kunt nemen. Nu, dat kun je inderdaad. Dus je bevindt je voor een moment in deze. Wat dan nog!? Maar welk verschil maakt dat? Deze is immers de enige die er is? Deze. Nu, het meeste wat ik je kan aanbieden is geluk, vrede, vreugde en eeuwigheid. Ik kan niet meer doen dan dat. Zie je, het kan mij niet schelen hoe je het construeert; het valt toch altijd uit elkaar. Wat wordt dan de lol? Om het uit elkaar te laten vallen. Ik haat het om dit te reduceren tot het AA programma, maar eigenlijk is het enige waartoe je heb besloten – ik wilde niet op de psychologie ingaan – letterlijk je eigen gedachtevormen uit elkaar te laten vallen, want de vorm heeft nooit iets met de werkelijkheid te maken. Ik kwam weer in de Cursus terecht. Wat maakt het in hemelsnaam uit wat de tafel is als hij toch alleen maar een vorm is die de hele tijd uit elkaar valt en uit elkaar viel omdat hij jouw lichtassociatie is geworden.

Zijn jullie zo bang om vrij te zijn, leraren van God, of wat jullie jezelf ook noemen? Het is veel groter dan dat. Kom op! Ik ben alleen geïnteresseerd in het mechanisme. Waarom? Er is niet zoiets als non-actie. De basis van dit onderwijs is dat alles de hele tijd volledig aan de gang is. Heb je daar een probleem mee? Wat het ook is, je kunt het langzaam of je kunt het snel noemen, maar als er iets aan de gang is dan is het de hele tijd aan de gang, overal om je heen. En de pijn die je ergens op dit moment binnenin je moet voelen is het niet-vervuld zijn van het potentieel van de zekerheid dat iedere afzonderlijke relatie die je hebt in je statische geest de exacte waarheid kent, en dat is de waarheid in de zin van heelheid. Hoe zou hij die niet kunnen kennen? En dat tenzij jij jezelf je eigen onware verhalen vertelt over je eigen associatie met jezelf – en dit is het idee van een droom – je uiteraard zult ontwaken en heel bewustzijn zult zijn. Dus begrijp je dit? De wrijving, het conflict, de zwaartekracht, de diepte van deze schijnbare associatie bevindt zich alleen in je eigen denkgeest.

Nu, op een bepaald punt helpt het me niet erg om een zwart gat te observeren, nietwaar? Ik zal in het gat moeten springen om te zien wat er aan de andere kant is. Soms onderwijzen ze dit als ‘wormgaten.’  Het is een lus in het weefsel van ruimtetijd; dimensionaal denkt men eraan als Zwitserse kaas. En dit is het idee van tijdreizen, dat aangezien alles de hele tijd aan de gang is, je door een zwart gat kunt springen en in een andere associatie kunt komen. Het enige probleem dat je daarmee zult hebben, en het probleem dat zich onredelijk voordoet vanwege de noodzaak het uit te drukken, is het idee dat dat universum aan de gang was voordat je er binnenging. Was het dat? Ja of nee?

(Publiek): “Nee!”

Beide. Het idee dat je er van buiten de tijd inkomt is een indicatie dat er een mogelijkheid van multipliciteit is Anders zou er geen verlosserschap zijn. Zie je? Want als je de identiteit van deze associatie universeel behoudt en een andere binnengaat, zeg je in feite dat er twee zijn. Wie ziet dit? Jezus onderwijst dit als dat je volmaakt in staat bent om buiten de tijd te komen, je alles te herinneren wat er hier is gebeurd en ieder universum in te gaan dat je wilt. Dat geeft je gewoon meer vrijheid. Nu ben je een echte tijdreiziger. Je komt in associaties die van je eigen geest zijn. Ik weet niet of je dat kunt horen. Dan ben je een reparateur, nietwaar? Het kan mij niet schelen wat de breuk in communicatie was, want ik ben mij bewust dat objectief denken een communicatiebreuk is. Het is duidelijk dat ik je subjectief denken aanbiedt. Ik bied je een stroom van werkelijkheidslicht aan. Daarom ben ik een zwart gat. Waarom? Waar vang je mij? Hoe langzaam ben jij in je eigen tijd? Heb ik je tot: Het is allemaal gedachte? 

Ik beloof je dat ik gedachte converteer. Kun je het begrijpen? Dat is wat genezing is. Ik converteer vorm, jongens. Maar de ziekte van jou was de lichaamsvorm. Wie is er met mij? Het heeft helemaal niets te maken met wat de ziekte is. Zie je dat? Dus de genezing gebeurt door de conversie van jouw potentiële gedachtevorm. Dit is een natuurlijk proces waartoe je zult komen, waartoe je moet komen, want jouw natuurlijke staat is een converteerder te zijn – als er überhaupt enige staat is. Het is hetzelfde idee dat als er enig schisma is, het volmaakt natuurlijk voor jou is vandaar tot heelheid te komen. Ik bied je dan binnen je eigen geest alleen een helderdere, energetischere, creatievere herassociatie aan van onze associatie in gedachtevorm. Dat is wat ik doe.

Zie je? Kun je het begrijpen? Kun je Een Cursus in Wonderen werkelijk onderwijzen? Hij heeft helemaal niets te maken met de vorm of de associatie van de vorm met mij, want dat is de statische toestand van het lichaam. En het lichaam verandert toch de hele tijd. Nu, hopelijk, de vreugde, die je ervaart, wat Jezus een ‘gelukkige leerling’ zou noemen, is de automatische, gelijktijdige conversie van de conflictueuze gedachte van jouw eigen geest. En dat is hoe eenvoudig dit is. Is dat waar of niet? Waarom moet ik de conversie definiëren? Het geluk en de vreugde liggen in de conversie. Nietwaar?

Als er werkelijk scheppend licht en een late gedachtegoed associatie, snelle-tijd gedachtegoed is – die niet werkelijk vertraagd is tot waar ik worstel met mijn eigen geest, die alles is wat er is – dan laat ik dat eenvoudigweg voortdurend los, want ik ben het universum. Ik ben dat. Nu, is dat wat communicatie is? Kom op! Communicatie is immers natuurlijk scheppende energie van de geest? En even natuurlijk heeft zij niets te maken met gedachtevormen. Of wel? Waarom? Als je één gedachte hebt en nog een gedachte, denk je dan niet tussen de gedachten in? Maar is de schepping niet aan de gang ondanks jouw identiteit tussen de vormen die de hele tijd uit elkaar vallen? Doen ze dat niet? Denk jij binnenin deze perceptuele geest niet: “Ik,” “Ik”, “mij” tussen je gedachten in. Natuurlijk. Het is wat je identiteit is.

Nu, dit is transformatie. Wat maakt het wat we tegen elkaar zeiden? In die zin? Of als we iets tegen elkaar konden zeggen? Hoe dicht ben jij in deze scheppende zelf-identiteit van dichtheid? Ik kan dit niet werkelijk onderwijzen. Je moet bedenken dat ik subjectieve werkelijkheid onderwijs. Er is alleen jouw eigen geest. Je construeert vervolgens dichte associaties van jezelf. Elke lichaamsassociatie die je buiten jezelf maakt moet wel jij zijn, want er is niets buiten jouzelf. Waar je ook in in je eigen gedachtegeest om je heen correspondeert, is letterlijk wat het hele universum is, in de zin dat jij het bent in enige correspondentie die je hebt. Je bent er bang voor omdat het buiten je lijkt te zijn. Dat is de absurditeit van angst. Waar zou je bang voor zijn? Je zou alleen bang kunnen zijn voor je eigen gecomprimeerde associatie met jezelf. En verdichting is wat angst is, omdat het een potentieel is dat vervuld wordt tot het licht van jou.

Nu, wat doe je vervolgens als een donkere groep – donker in de zin dat je deze associaties in jouw geest hier hebt gebracht – wanneer je wordt geconfronteerd met een sneller bereik van energie? Dit is hoe eenvoudig dit is. Het enige wat je werkelijk zou hoeven te doen is te kijken waar je in de aarde bent vergeleken met het hele universum en je afvragen wat je in hemelsnaam doet door jezelf zo beperkt in je eigen geest te construeren. Wat heeft het voor zin?

Hoe kan de geest dat doen? Klaarblijkelijk bevinden we ons in een objectieve associatie, terwijl we praten over uitbreiding van het universum, terwijl we praten over zwarte gaten. Wie is degene die het praten erover doet, behalve jij? Wie is het die een associatie is, behalve jij in je eigen geest? Waar zou de correspondentie niet in liefde en harmonie plaatsvinden door de bevrijding van de identiteit van waar jij jezelf bevindt?

De Materie Mythe: Dramatische ontdekkingen die ons begrip van de fysieke werkelijkheid in twijfel trekken.

Dat zou ik denken.

Dit alles gebeurt in een fractie van een seconde voordat jij de singulariteit bereikt. Dus je zou het niet kunnen observeren zonder er onomkeerbaar in te worden geīncorporeerd. 

Dat is een aardige zin. Maar merk op dat het naar de compactheid gaat voordat het gaat naar de bevrijding. Ok? In wezen identificeer jij jezelf als een tijd-mogelijkheid. Als je die zou associëren, zou het dit zeggen: 

Wanneer de tijd stil staat. Het zou er echter heel anders uitzien voor een waarnemer die jou van buitenaf het gat in zag vallen. De zwaartekracht, weet je nog, buigt niet alleen de tijd, maar vertraagt de tijd ook. Dichtbij een neutron ster is het effect heel uitgesproken en wordt het gemakkelijk ontdekt in een pulsar straling. 

Dit is precies wat ik onderwijs.

Terwijl je de gebeurtenishorizon van een zwart gat van buitenaf nadert, wordt de stroom van tijd in je nabijheid steeds langzamer zoals gemeten door een waarnemer op afstand. Echter, de waarnemer die naar het gat oversteekt door de gebeurtenishorizon merkt niets ongewoons. De gebeurtenishorizon heeft geen lokale betekenis.

Totdat je jezelf in het gat bevindt. Dan begint die waarschijnlijk heel veel betekenis te krijgen. Dus je houdt op jezelf te observeren terwijl je de tijd ingaat en je eigen heelheid ingaat. Dat is het hele onderwijs.

Echter, de waarnemer die naar het gat oversteekt via de gebeurtenishorizon… 

Dat is aardig, de ‘gebeurtenishorizon.’ Als je het hebt over Grensgebied is het de gebeurtenishorizon. Maar bedenk dat één afstand tussen gebeurtenissen of vormen dezelfde is als enige afstand. We zullen niet op de string theorie ingaan, de negen-dimensionale string theorie, die hiervan deel zal uitmaken, die niet anders is dan jouw eigen lineaire gedachte. Maar luister.

Echter, de waarnemer die naar het gat oversteekt via de gebeurtenishorizon merkt niets ongewoons. De gebeurtenishorizon heeft geen lokale betekenis, alhoewel de tijdsvervorming op de grens oneindig wordt. Voor een waarnemer van buiten zal het lijken alsof het jou eeuwig kost om de gebeurtenishorizon te bereiken. In zekere zin staat de tijd aan de oppervlakte van een zwart gat stil in relatie tot de tijd die door een waarnemer op afstand wordt ervaren. Dus alles wat er met jou in het gat gebeurt, ligt, voor zover het het externe universum betreft, voorbij de oneindige toekomst. Het is om deze reden dat een reis in een zwart gat normaal gesproken wordt beschouwd als een enkele reis.

Waarom? Je zult in dat gat je identiteit verliezen. Ik onderwijs je alleen om ergens verderop in je eigen toekomstige significantie uit je eigen gat tevoorschijn te blijven komen, door de activering van jouw tijd in het voortdurend aan de gang zijn van de tijd. Wat een prachtig idee.

Een zwart gat binnengaan en er weer uit tevoorschijn komen zou betekenen dat een waarnemer op afstand jou eruit zou moeten zien komen voordat je erin ging. 

Dat is precies wat ik hier onderwijs. Jezus onderwijst het zo: je moet teruggaan in de tijd om later in de tijd tevoorschijn te komen. Dat is wat ik zojuist zei. Dat is wat dit zegt. Want alle herinnering ligt daar sowieso in besloten. Jezus gebruikt dit: het lijkt terug te gaan, maar gaat werkelijk vooruit. Dat is wat dit zegt. En het kan me niet schelen of je het helemaal begrijpt. Hou op met proberen te begrijpen. Het idee van de analogie overweldigt mij. Ik ben overweldigd door het idee dat dit het hele onderwijs is. Ik ben overweldigd door het idee dat de I Ching de genetische helix is. Het overweldigt me absoluut. Jou niet. Jij zegt: ‘Nou, zo is het nu eenmaal.’ Maar wanneer je naar de helix kijkt, zie ik dat het het symbool is van de I Ching. Iemand probeert je kennelijk iets te vertellen over je eigen helix associatie met jezelf in de tijd, nietwaar? Wat ga je doen, de I Ching bestuderen en je associaties ermee? Nee, nee.

…een waarnemer op afstand jou naar buiten zou moeten zien komen voordat je naar binnen ging. Met andere woorden, je zou terug in de tijd hebben gereisd. Deze conclusie zou geen verrassing mogen zijn, want het gat vangt licht. Alles wat eruit ontsnapt moet… wat?…de snelheid van het licht overschrijden.

Als jij gevangen zou raken zou je de snelheid van het licht moeten overschrijden of je zou er nooit uitkomen. Dit is mijn hele onderwijs. Ergens ga je er heen en weer in. Maar ieder moment dat je een zwart gat totaal ingaat overschrijdt je onmiddellijk de snelheid van het licht en wordt je heel. Je blijft jezelf in die associatie bevinden. Anders zou je er niet uit kunnen komen. In feite is het gelijktijdig aan de gang. Zodra er een totaal zwart gat is, moet het de snelheid van het licht overschrijden of het zal zich ergens binnen de associatie bevinden van de afdaling erin en het eruit komen. En dat is precies waar jij jezelf bevindt. Je komt jezelf al komend en gaand tegen. Dat is wat een menselijke geest doet. Hij heeft het idee van potentieel erkend – evolutie van zijn eigen geest. Als hij zijn aandacht kan richten op een vervulling via de niet-uitsluiting van zichzelf, wat de objectieve werkelijkheid is – dit nu is Een Cursus in Wonderen – zal hij de ervaring voortzetten van de hele associatie van de tijd, welke slechts een moment voortduurde. Wil je de zin hebben? De tijd duurde slechts een ondeelbaar moment voort en was onmiddellijk verdwenen. Het is de hele Cursus in Wonderen.

Wat een verrassing, dat iemand van buiten de tijd je vertelt dat de tijd slechts een moment voortduurt en je letterlijk een portaal aanbiedt van een zwart gat, wat het vanzelfsprekend is. En nu, even vanzelfsprekend, zou je de Hemel niet zonder het zwarte gat kunnen vinden. Is dat niet zo? Het is hetzelfde idee als in jezelf kijken, domoor! Waar denk je dat het zwarte gat is dan besloten binnen je eigen associatie van herinnering? Dat is wat het is, als er niets buiten jou is. Maar het moment dat je het gat ingaat, overstijgen je gedachten je tijdassociaties en je bent verdwenen, hetgeen is wat er hier gebeurt, hoop ik. Natuurlijk, als dit niet in je geest gebeurt, is er geen hoop dat je dit ooit te pakken zult krijgen. Je zou immers voor altijd beperkt zijn tot je eigen zwarte gat? Maar hoe zou er werkelijkheid zijn in een zwart gat? Wat is het als er maar één universele geest is?

Als dan een object dat in een zwart gat valt niet opnieuw vanuit het universum daarbuiten tevoorschijn kan komen, wat gebeurt er dan mee? Zoals we hebben uitgelegd, wordt ieder object dat de singulariteit ontmoet vernietigd. Het houdt letterlijk op te bestaan. Een precieze sferische bal, bijvoorbeeld, die inklapt om een zwart gat te worden, zal krimpen tot het gezamenlijke centrum. Alle materie zal in een singulariteit worden geknepen. Geïdealiseerde wiskundige modellen van veranderde en ronddraaiende gaten zijn onderzocht om uit te vinden waar de singulariteit ligt en waar het invallende materiaal heengaat. De modellen geven aan dat het gat fungeert als een soort brug, of ruimtetijd tunnel, die ons universum verbindt met een andere ruimtetijd waartoe het anders in het geheel geen toegang heeft. 

Dit is precies wat ik je onderwijs. Je kunt geen twee werelden kennen. Je kunt slechts een wereld per keer kennen. Zodra zij toegankelijk voor je is, wordt je haar.

Dit verbazingwekkende resultaat opent – vanzelfsprekend – het perspectief van een onverschrokken ruimtereiziger die ongedeerd voorbij het zwarte gat gaat en een ander universum binnengaat, en ergens voorbij onze oneindige toekomst aankomt. 

Natuurlijk is het voorbij onze oneindige toekomst omdat je de beperking in je eigen geest hebt geconstrueerd, en het idee van het ene ‘voorbij’ is hetzelfde als enig ‘voorbij’, tenzij je je oorzaak beperkt en jezelf een gevolg geeft dat correspondeert met de oorzaak van jou. Je zult dan altijd gevangen zijn in je eigen associatie van tijd, want je krijgt een weerspiegeling van je eigen gat. Ik onderwijs de Cursus en dit tegelijkertijd. Zodra je dan die correspondentie van de objectieve werkelijkheid vrijgeeft aan dichtheid – dit nu is de Cursus – lost die op. En zij wordt licht omdat het een hele associatie van jouw geest is. Je komt letterlijk tot licht, nietwaar? Je bent immers licht? Iets van jouw licht was dicht, dik, langzaam. Nu wordt het snel. Is dat oké?

Dit verbazingwekkende resultaat opent het perspectief van een onverschrokken ruimtereiziger die ongedeerd het zwarte gat voorbij gaat en een ander universum binnengaat, en ergens voorbij onze oneindige toekomst aankomt. Als dit zou kunnen worden verwezenlijkt, zou het de reiziger niet mogelijk zijn de doorgang terug te herleiden naar het beginpunt. 

Ik weet niet waarom niet, tenzij hij zich in dualiteit bevindt. Het is hetzelfde idee dat je niet echt in de tijd kunt bewegen omdat de tijd langzamer zal zijn waar je vandaan komt. Wat maakt het in hemelsnaam uit als de tijd alleen jij is? De grap hiervan is te begrijpen dat in welke tijd je ook bent dat alle tijd is die er is. En dit zal je de notie geven dat het een jaar kan duren, het duizend jaar kan duren, het een miljoen jaar kan duren, maar dat het altijd het nu zal zijn van je nieuwe associatie in je factoring van tijd door niet je oude langzame tijd mee te brengen – dit nu is het Werkboek – je oude langzame tijd van gedachten die je gevangen houden in je lichaamsidentiteit, door de oefening van het continu vrijgeven van die associatie van herinnering. Door wat te doen? De insluiting van je potentieel, niet de verwerping van sommige dingen in je potentieel die niet met jou correspondeerden terwijl je deze hemelvaart maakte. Onthoud dat je niets anders bent dan een afstand tussen deze gedachten en dat de gedachten werkelijk zijn opgelost en de hele tijd oplossen.

Als dit zou kunnen worden verwezenlijkt, zou het onmogelijk zijn… Waarom? In de tunnel duiken vanuit het andere universum zou onze gedurfde ruimtereiziger niet terugbrengen naar ons universum, maar naar een derde universum, naar een andere oneindig universum, naar universa voor universa, voor eeuwig. Hoe zou zou het verre einde van de zwart gat brug eruit zien voor een waarnemer die zich in het andere universum bevindt? Volgens het eenvoudige wiskundige model zou een waarnemer het object zien als een bron van materiaal dat zich naar buiten snelt – de explosieve schepping van materie – die vaak een ‘wit gat’ wordt genoemd.

Dit is precies wat er in jou de hele tijd aan de gang is. De vraag is alleen waar jij je eigen beweging door dit universum vertraagt terwijl je komt in de compactheid en vrijgave in God.

Hoe wil je dit onderwijzen zonder er in the participeren? Daar ben ik benieuwd naar. Zou je dat kunnen? Hoe zou je dat in hemelsnaam kunnen? Zou wat ik je zojuist voorlas werkelijk waar zijn? Zou dat kunnen? Is het oké? Of zul je moeten beginnen om alle boeken te vinden die je maar kunt om je associatie ermee te bestuderen, zodat je een vergelijking kunt maken van jezelf met jezelf met betrekking tot wat je bent. Oké? Waarom zou uberhaupt moeten uitvogelen wie je bent? Dat is wat ik niet begrijp. “Ik neem al het materiaal dat me ter beschikking staat en ik ga uitvogelen wie ik ben.”

Zie je hoezeer de Akademie voortdurende actie is van jouw denkgeest? Kun je dat begrijpen? Merk op hoe het niet werkelijk lichamelijke actie vereist omdat het een reis zonder afstand is, dat je niet werkelijk van de ene plaats naar de andere reist, maar dat de conversie aan de gang is binnen jouw eigen verrijzende lichaam. Een van de geweldige demonstraties waarover Jezus spreekt in de Cursus was de totale transfiguratie van Zijn onmiddellijke tijdassociaties ten tijde van de wederopstanding. Niet alleen verrees hij volledig en verliet hij tijd, maar hij kwam terug in dit continuüm als een gereconstrueerd lichaam, met een geldige herinnering aan de associatie van gedachtevorm. Dat is wat Hij zei. Hij praat erover in Zijn Wat is de wederopstanding? (het Handboek voor Leraren van Een Cursus in Wonderen). Dat is wat er hier in werkelijkheid aan de gang is, nietwaar? Kan ik het snel genoeg begrijpen zodat je er met mij uit kunt springen? Alleen door jouw bereidheid de vervolging van jezelf op te geven, het doden van jezelf in je eigen gedachten.

’Zeg je dat de opstanding de hele tijd aan de gang is?’

Dat is wat ik je zojuist voorlas. Kun je het verband begrijpen? Ik lees je dat voor. Hoe lang moet je in de hel blijven? Eén dag. Eén dag. Jezus daalt af in de hek en op de derde dag verrijst Hij. Het is het hele idee dat in Zijn graftombe komt, Hij daar een moment moet zijn en Hij vervolgens naar buiten komt. Waarom in hel is dat moeilijk? Waarom kan Hij het niet in een moment doen? Omdat het idee van het doen, of erin gaan en naar buiten komen, is wat tijd is, nietwaar?

Het is hetzelfde idee dat een punt een cirkel is. Zie je? De string theorie. Dit is eigenlijk sutra. We onderwijzen hier voor een moment sutra. Sutras zijn niets anders dan strengen van geassocieerde bewustzijnen die tijd scheppen. Dit is de oude Hindu lering. En er is altijd een afstand tussen het begin en het einde van de string, en dat is wat tijd is. Nu, dat kan een associatie van Grote Stralen zijn als je het zo laat zijn. En de strings kunnen een lus maken en  een genetische code worden van herinnering in associatie met elkaar. Dat is wat er met jou gebeurt. Is dat niet leuk, dat dat waar zou kunnen zijn? Of zou je liever gewoon een oud lichaam zijn en opnieuw ziek worden en doodgaan?

Zie je, de lol van de Akademie is om de verrekte morgen op te staan en te weten dat er iets gaande is naast hetgeen je aan het doen bent. En het kan mij niet schelen of het religieus, naar het altaar gaan of biidden is; of dat het dit boek lezen is. of dat het is samenkomen met een associatie die bereid is naar Star Wars of Star Trek met je kijken. Het is het hele idee dat er iets naast dit is, dat je niet werkelijk tot dit beperkt zult zijn. Kijk hoe het niet uitmaakt wat het is. Dit is het onderwijs. Een ding weten we zeker: het is niet dit! Maar onthoud dat je dit in je eigen denkgeest gemaakt hebt. Dus het is logisch dat het vereiste de verandering is of het tevoorschijn komen, of de wederopstanding of de verlichting of het ontwaken van jou in jouw eigen geest.

Zie je, ik kan nu op een bepaalde manier tegen jullie praten omdat jullie je eigen mogelijkheid hebben erkend. Heel letterlijk vertel ik jullie de absolute waarheid. Ergens heb je altijd de waarheid van je eigen hele geest ontkend. Dit is hoofdstuk 17. Gelukkig heb je een boek. Als je geen boek had zou ik je onderwijzen zoals ik je nu onderwijs. Je zou dan een boek schrijven waarin de methode stond aan de hand waarvan je dit deed. Oh, dat zou je gegarandeerd doen. Dat is wat het Werkboek is. Van de eerste tot de laatste les doet het Werkboek niets anders dan je te onderwijzen te doen wat ik je nu op dit moment zeg te doen: ‘Niets hiervan betekent iets. Ik heb dit allemaal met me meegebracht. Ik kan hieraan ontsnappen door de bevrijding van mijzelf.’ Het is precies wat ik je zojuist voorlas.

Kun je je de opwinding voorstellen om dit in je eigen geest te doen? Zie je, de opwinding bestaat in de daad van de schepping van je eigen geest, niet in de observatie ervan. Het hebben van gedachten is wat je beperkt heeft. Heb je dat? De vergelijking van de gedachte is wat je altijd heeft beperkt. Toch is de hele schepping alleen vervat in en tussen een accumulatieve her-associatie van je eigen gedachten. Dat is wel leuk, nietwaar? Of niet? Zie je hoe je probleem verdwijnt? Kom op! Ik onderwijs je hier letterlijk vergeving, of geen-schuld. Dit is de kern van het curriculum. Als je in je gedachtevormen hebt geconstrueerd tussen je eigen vormen in je eigen denken, maak je vanzelfsprekend je identiteit op basis van je eigen denken. Je hebt jezelf nu geschapen in een beeldassociatie van jezelf in de tijd. Wat is er daarnaast? Niets! Nogmaals, ik ga het voor je doen. Er is geen andere werkelijkheid, mijn dierbare. Er is niet een Heilige Geest  met een afzonderlijke werkelijkheid. Er is alleen een Heilige Geest met een hele werkelijkheid, die jij bent, die de hele tijd met jou correspondeert. Kun je dit horen? Kun je dit begrijpen? Er zijn geen andere gedachten. God denkend ben jij.

Ik probeer voor je van je angst af te komen. Ik probeer je niet bang te laten zijn je gedachten los te laten. Er is daarbuiten niets dat niet jij is. Zie je? Er is geen werkelijk conflict gaande behalve jouw angst de ervaring te ondergaan van de natuurlijke metamorfose van je eigen geest.

“Nou, dat is wat de Cursus zegt.”

Ik weet dat dat is wat de Cursus zegt. Ik weet dat. Ik heb het gereduceerd tot wat we noemen: ‘rite de passage.’ Dat is een reductie. Wat ik doe is je de correspondentie geven, toch? De Philosophia Perennis. Ik geef je de correspondentie dat alles je alleen dit onderwijst. De hele basis van de Cursus is dat alles je alleen dit onderwijst omdat het alles is wat je ooit zou kunnen leren. En alles wat je ooit zou kunnen leren dient slechts voor de transformatie van jouw eigen geest. Heb je het? Wat je ook bent, je bent alles gaande in je eigen ontwaken.

Het kan geen probleem zijn. Het is een probleem omdat het een constante conversie van jezelf is. Maar wat een prachtig probleem. Ik onderwijs je nu regelrecht de Cursus. Waarom? Je ziet een oplossing die de associatie overstijgt. Het wordt onmiddellijk vreugdevol voor je om los te laten in plaats van vast te houden en je oude ervaringen af te leiden. In werkelijkheid veroorzaakt de afleiding van je eigen ervaring je nu pijn en je wilt die niet langer. Toch? Ja. Voor sommigen van jullie. Anderen houden er nog aan vast. Waarom? Jullie zijn allemaal verschillend in de tijd. Kom op! Kom op! Kom op! Iedere afzonderlijke associatie is letterlijk in een andere associatie in tijd of hij zou hetzelfde worden. Hij zou dan die ene identiteit in tijd worden, wat werkelijk is wat ik onderwijs.

De assimilatie van de Grote Stralen associatie is precies wat ik je onderwijs. Jezus noemt het de Grote Stralen, maar waar je ook ben in je eigen – Jezus noemt je een constellatie – waar je ook bent in deze hele Grote Stralen string associatie, die moet zijn vervat in je lichaam omdat jij jezelf een lichaamsidentiteit gegeven hebt. Maar hij moet heel zijn. Dus als alle Grote Stralen er uiteindelijk slechts één zijn, ontsteek jij je eigen Grote Stralen associatie en de deeltjes beginnen golven te worden van herkenning van jezelf in tijd. Je bent je broeder, heel letterlijk. Je bent niet je broeder omdat je hem bestudeert en besluit te proberen te zijn zoals hij. Je bent je broeder omdat er maar één geest is. Zie je? We blijven je aansporen: “Wees van één geest.” Dat is sowieso het enige wat er is. Scheidt jezelf niet af van je Straal. De harmonie die je voelt is het ingaan van de Grote Stralen spectrum licht associatie. Daarom voel je je goed. Waarom voel je je goed? Je hebt je conflict van zelf-identiteit verloren.

“Waar is het gebleven?”

Wat bedoel je met: “Waar is het gebleven?” Wil je het opnieuw vinden? Dat is wat velen van jullie doen. Je blijft terug door je eigen zwarte gat rommelen om een weerspiegeling van jezelf te blijven krijgen. Dit is allemaal het hele idee van het verbrandingsproces van het afval, van het ondergaan van de ervaring, van het laten gaan van het kaf, wijst je naar – deze nieuwe identiteit van geest.

Is dat wat ik nu met mijn geest doe? Een beetje. Wat gebeurt er als ik het allemaal met mijn geest doe? Dan zijn wij allemaal verdwenen. Ik wed dat je dat niet kunt horen. Met ‘wij allemaal’ bedoel ik mijzelf. Ik weet niet of je dat begreep. Wie dacht je dat ik bedoelde? Jij? Kom nou. Jullie bevinden je in mijn droom. Ik zal dit een klein beetje reduceren. Jij bent in mijn droom, maar mijn droom is zich wel bewust dat deze wereld niet werkelijk is. Feit is, de hele basis van mijn droom is nu dat deze wereld niet werkelijk is. Welke andere wereld? Mijn enige zorg is dat deze niet werkelijk is. Dat is mijn opdracht. Toch heb ik al deze gedachten in mijn geest, die jij zijn, wie ik niet langer herken binnen mijn nieuwe associatie.

Soms probeer ik het zo te doen. Herinner je je nog hoe je vroeger verdwaald raakte in de gang en niet wist in welk klaslokaal je moest zijn? De bel ging en alle deuren gingen dicht, en iedereen ging weg, en jij bent gevangen in je eigen doorgang van je eigen geest. Je hebt geen idee in welke klas je thuishoort. Nu, als je naar de aarde kijkt als een scenario of een klaslokaal, kun je zien dat wanneer je je eigen doel dimensioneel overstijgt je niet langer thuishoort in dat klaslokaal. En heel even is dat nogal chaotisch. Zo zou de Cursus het onderwijzen. Op de een of andere manier hoor je hier niet thuis. Je hoort niet langer thuis in dit segment van tijd. Waarom? Je hebt je lichaam zodanig ontwikkeld dat het niet langer past in de beperkte vormassociatie. Wat doet het? Het veroorzaakt conflict voor de associatie. De associatie beschermt zichzelf binnen zijn eigen geest. Het moet zichzelf letterlijk bij elkaar houden, zodat enig licht dat de chaos binnendringt conflictueus is. In de Cursus onderwijst Jezus dat jij jezelf altijd beschermt tegen je eigen verlichting. Maar onthoud, dierbare leraren van God, het gebeurt alleen op ieder moment. Luister, als je het niet bij elkaar houdt, zál het uit elkaar vallen en je zúlt de goddelijke Geest van God zijn. Hoe weet je dat? We delen het idee. Ik vertel je dat je dat doet. Ik vertel je dat er geen werkelijkheid bestaat in onze associatie. Ik onderwijs je Een Cursus in Wonderen, dat er nooit werkelijkheid zou bestaan in onze eigen associatie. Jij zegt: “Wauw, dat is geweldig. Ik wil niet dat deze associaties waar zijn.”

Als ik de academie (Endeavor Academy) zo ver kan krijgen het mechanisme van de psychologie op te nemen in de filosofie  van singulariteit, dat het proces gaande is in het individu, is mijn werk gedaan. En dat zal gebeuren, zou moeten gebeuren, inn de volgende 40 dagen. Je kunt niet onderwijzen op het niveau waarop je probeert te onderwijzen, dat niets anders is dan de transformatie van de lichaam/geest-associatie, en niet aanlopen tegen een conflict dat zal oplossen in Licht. Daar Heb ik geen zorgen over. Ik maak me zorgen over hoeveel in deze nieuwe richting van licht kan worden gebracht. Kijk of je dit kunt horen. Mijn zorg over wat hierbinnen is, is werkelijk niets.

Als ik je zou kunnen onderwijzen dat je een vat bier bent. Toen mij dit op de Academy werd onderwezen, werd mij geleerd dat ik een associatie had opgenomen, een hermetische associatie van een energieversplintering, en dat door er een Licht in te brengen het zal rijzen, dat het zich zal ontwikkelen in een helderdere indentiteit. Ik ben me wel bewust, en jij zou dat in je hele nieuwe geest moeten zijn, dat er geen gescheiden identiteiten zijn. Ten hoogste bevatten zij de noodzaak van al de ingrediënten. Ik voeg ze slechts bij elkaar, breng er wat Licht in en oogst het – haal eruit wat ik kan. Ik ben de Goede Herder. Als ik de schapen heb, is het mijn taak hen te tonen dat zij de herder zijn. Wat in vredesnaam doe ik anders? Waarom ben ik bezorgd over wat jij bent in je eigen associatie? Die is niet werkelijk. De werkelijkheid is dit. Ik kan evenwel in associatie met jou alle gedachten samenbrengen die jij bij me brengt, want ik sta bij het zwarte gat. Dit is de hele Cursus, wat ik je zojuist voorlas. Als de tijd ging en terugkwam, ben ik de hele tijd op wat jij zou noemen ‘het alfa en omega punt’. Het is altijd het donkerst voor de dageraad. Je gaat altijd naar dat moment – en dit wordt vaak in de Cursus uitgedrukt – waar het ‘altaar’, zoals hij het noemt, van totale duisternis verandert in totaal licht. Waarom is vind je dat niet opwindend, als jij het bent? Wat ben je bereid hierover te horen? Het proces is er een van insluiting, zodat ik kan zien dat elke vorm of gedachte die ik heb kan springen in het Licht van mijn enkelvoudige werkelijkheid.

Dus ik ben een katalysator van Licht in een latere tijdassociatie die letterlijk jouw individuele gedachteassociaties transformeert. Het heeft niets te maken met de poging te communiceren in de dichte gedachte, of wel? Want die immers communiceert niet? Want communicatie moet heel zijn om werkelijk te zijn. Dus alle pogingen die jij doet om die associatie te identificeren beperkt je eenvoudig, voor dat moment, tot de tijd. Maar kijk hoe accumulatief de heilige ogenblikken zijn, want telkens wanneer je er een hebt, een echte, heb je die vorm voor altijd geconverteerd, Je hoeft niet langer te verblijven in die vorm van je eigen genetische identiteit. Hij is verdwenen! Hij is weggeschenen. Waar is de duisternis wanneer het Licht is? Nergens, waar is de objectieve vorm wanneer het Licht wordt? Nergens. Wat is deze vorm? Niets. Niets dan een weerspiegeling van je eigen denkgeest, van je eigen gedachte.

nu, probeer dit te doen. Hier is wat we op de Academy willen. Dit is het probleem dat sommigen van jullie hebben omdat we diversificeren in onze perceptuele associatie. Een van jullie gaat het onderwijzen vanuit een oogpunt van muziek of vanuit een oogpunt van kunst. Wat ik jullie hier heb laten zien was heel kunstzinnig, het idee van de herassociatie van mijn scheppende denkgeest vanuit mijn potentieel, hetgeen precies is waaraan ik hier uitdrukking heb gegeven, kan worden onderwezen als iets inclusiefs, zonder dat ik daadwerkelijk de omsluiting bestudeer. Klaarblijkelijk zal de Materie Mythe zichzelf reducren tot objectiviteit. Ik zet daar geen vraagtekens bij. Wat kan mij dat schelen? Ik kijk naar de relevante zinnen, zoals in de Philosophia Perennis, die mij zullen wijzen naar de zekerheid van de associatie van mijn eigen denkgeest. Ik hoef de details niet te bestuderen. Ik hoef niet aan mijzelf uit te leggen dat God zwaartekracht is. Ik weet dat God zwaartekracht is omdat God de hele tijd op mij drukt, en ik probeer naar beneden het gat in te ontsnappen. En dan, wanneer ik totaal compact word, kom ik eruit en ben ik alles omdat ik alles ben. Maar God lijkt me aan te vallen, en ik probeer aan hem te ontkomen omdat ik probeer in mijn eigen zwarte gat te komen. Maar ik zal daarin niet slagen.

Nu, de opwinding is dan: er is daarbuiten iets. Ik hoef niet te weten wat het is als ik in mijn eigen geest geen angst heb, die ik zelf heb geschapen om mijzelf ervan te weerhouden daarheen te gaan. Nu kan ik hier staan, waar ik ook ben in de hele universele geest, en zeggen: “Ik ben dat.” Ik weet dat je dat kunt reduceren. Jij reduceert toch alles. Het enige wat ik je werkelijk vertel is dat dat is wat jij bent, en dat dat het enige is wat er is. Is dat een ervaring? Ik begrijp je vraag zelfs niet eens. Het universum ís alleen maar ervaring.

Je bereikt een punt in je associaties van late tijd waar je deelt in de ervaring van mijn geest zonder de noodzaak in een uitwisseling met mij te gaan. Dat is het hoogste bereik van onderricht dat er is, nietwaar? “En hij stond tussen hen in en zij gingen het Licht in.” Dis is letterlijk waar. Zie je? Dus als jullie allemaal in een associatie van late tijd komen en jullie jezelf niet bestrijden in je eigen associatie, zullen jullie een cirkel van Verzoening vormen, nietwaar? Dat is het hele idee. En alle bagage die je dan binnenbrengt wordt eenvoudig bevrijd in dit Licht van deze identiteit. Het is het zelfde idee as “Jij bent de weg en het licht.”

Waar zullen elkaar dan hierin ontmoeten? Aan het begin en het einde van de tijd? Is dat waar we elkaar ontmoeten? Als we elkaar ontmoeten in de zin van een portaal, zou het aan het begin en het einde van de tijd moeten zijn, omdat het begin en het einde van de tijd exact samen zijn. Waar we er in zijn gegaan, zullen we eruit komen, nietwaar? Waar we deze verrekte expedities zijn begonnen, zullen we eruit moeten komen. Dus ik sta hier en roep je en vertel je dat het allemaal voorbij is. Dit heet “De roep.” Toen je uitreisde in je eigen geest daalde je eenvoudig af in de hel. Je ging niet werkelijk ergens heen. Je kon niet buiten alles komen. Het is hetzelfde idee als dat God zwaartekracht is. Dus je kwam uit de Tuin van Eden, die een tijdelijke, kortstondige constructie was van het Grensgebied – in feite een gaan en naar buiten komen. Kom je jezelf tegen terwijl je Eden verlaat of kom je jezelf tegen terwijl je terugkomt? Bedenk dat toen je je buiten de deur begaf je in werkelijkheid nergens heen ging. Je daalde alleen maar af. En telkens als je een gedachte had waaraan je dacht te kunnen ontsnappen, weerspiegelde die eenvoudig van die gedachte en bracht je dieper in de ellende. Je ging letterlijk dieper de hel in. We zijn ten oosten van Eden. Je kunt het zo onderwijzen als je wilt. Je bent naar je oosters potentieel gegaan, in het land van Nod. Je bent naar het land van Nod gegaan, ten oosten van Eden.

Vermeldt Jezus dat? Hij zegt: “Waar staat dat jij bent ontwaakt. Adam viel in slaap. Waar staat dat hij wakker werd? Je bent in Niets. Heb je Wynken en Blynken bij je? Ja! Er zit zoveel energie in dat gedicht dat ik niet wist wat ik ermee aan moest. Ik las Wynken, Blynken en Nod, en ik begon het licht in te gaan. Dit is wat we willen dat er op de Academy gebeurt. Gaan we Wynken, Blynken en Nod onderwijzen? Absoluut. Je voelt een beetje Wynken, Blynken en Nod. Doordat je niet de noodzaak voelt te identificeren, “Wat in hemelsnaam bedoelt ie!” Jij blijft zeggen: “Wat bedoel je daarmee? Je bent vastbesloten een resultaat te vinden uit wat je eerder in het kinderliedje hebt geprojecteerd. Het kinderliedje is alles of het is niets.

Mieke kreeg een lammetje. De dokter viel flauw! Eivan de genlijk, esoterisch gezien, is Mieke kreeg een lammetje de geboorte van de Christus. Mieke kreeg een lammetje. zijn vachtje was van wol. En overal waar Mieke ging – de Maagd – ging het lammetje ook. Het volgde haar op een dag naar school – wat de conceptuele geest is – wat niet mag. De kinderen moesten lachen dat zij een lam op school zagen, of de onschuld van het lam in de Christus. Wat wil je nog meer weten?

Nu, ik deed dat met een beetje energie. Wat ik je laat zien is het lam op school. Dat is wat het is. Maar kijk, het is niet echt een woordenspelletje, het is de bevrijding van de woorden. Kun je dat zien? Little Boy Blue, Come Blow Your Horn is een andere. Daar zit echt een heleboel energie in. Het geestige is, als kinderen weet je dat de kinderliedjes energie hebben. Daarom overleven ze. Ze zijn overgebleven juist vanwege de energie die er zojuist in kwam. Hij gaat vervolgens in de illustraties, nietwaar? Moeder de gans. Hij gaat de associatie binnen. Je vraagt je af waarom kinderen het oude Moeder de gans oppakken  en uitroepen: “Wauw! Moet je dit zien!” Ze hebben er heel goede herinneringen aan, alle oude illustraties. Dit zijn de ikonen van  energiegeheugen.

Dit zal in de kunstklas worden onderwezen. Waarom? Die strip of die herinnering bevat al die energie. Waarom zou dat niet zo zijn? Het is sowieso allemaal energie. Ik onderwijs je beter te onthouden. Ik leer je te onthouden, niet aan de hand van je eigen middelen. Maar door de bevrijding van het middel van het geheugen zul je met je nieuwe geheugen geesten beginnen te scheppen, nietwaar? Alle waarneming is toch alleen herinnering. Dat is het leuke hieraan. Als je je eigen herinnering niet weerstaat – ik haat het het te reduceren tot vergeving – maar waarom zou je in hemelsnaam iemand in je eigen associatie willen uitdagen? Bevrijd hem zodat je kunt genieten van deze transformatie van jou die aan gang is.

Kunnen we dit aan de wereld uitleggen door in ruimtetijd een Academie te vestigen van heldere herassociatie? Waarom niet? We kunnen alles doen wat we willen. Waarom zijn we hierin veilig? Het kan niet falen. Onze veiligheid ligt in de zekerheid dat we het sowieso slechts heel even bij elkaar houden. Dat is een geweldige oefening voor jullie allemaal. We krijgen altijd alleen het resultaat van de constructie, en alle constructies zijn toch beperkt. En het is het uit elkaar vallen van de constructie die dit heel maakt, niet het bij elkaar houden. Kun je dat op de Academie onderwijzen, dat het een ontwaken is, een samenkomen, een vortex, vervat binnen de grote associatie van ruimtetijd? Ik hoop het, want dat is wat het is. Het zal niet ergens anders zijn?  Het zal zijn waar jullie, in jullie consorten geest van jullie identiteiten van liefde voor elkaar, hem construeren – en de bevrijding van de noodzaak jezelf te identificeren in je gescheiden associaties. Dat is wat het is. Dat is wat je wordt aangeboden.

Nu, diegenen van jullie die deze Lichtassociatie indachtig kunnen zijn, gaan heel snel verder naar je eigen opstanding. En ieder moment dat je erkent dat die de hele tijd plaatsvindt, blijf je eenvoudig in die herassociatie van jezelf. Het is een metamorfose. Je kunt jezelf de macht niet te geven. Alles wat je met je eigen geest doet beperkt je altijd van deze stroom van licht en energie die overal om je heen aan de gang is. Het heeft helemaal niets te maken met het lichaam, nietwaar? Het lichaam is verdwenen. “Ja, maar ik moet het gebruiken om het te transformeren.” Nou, aan de slag ermee dan. Aan de gang!

0-0-0-0-0-0-0